เราคิดว่าตัวเองแทบไม่มีค่าในสายตาใครเท่าไหร่

จขกท.เป็นคนที่มีแค่คนรู้จักเยอะ ไม่มีเพื่อนที่สนิท ถึงมีก็มีน้อยไม่ค่อยมีใครสนใจ ครอบครัวก็ไม่ได้มองว่าเรามีค่าขนาดนั้น บางครั้งเขาไม่เห็นถึงความสามารถเราเลย เรายังเห็นว่าคนแปลกหน้ายังเห็นค่าเรามากกว่าคนที่รู้จักเราอีก ไม่รู้นะแต่เราเห็นเหมือนคนแปลกหน้ายังเห็นข้อดีเรามากกว่าคนรู้จักเราไปทั่วอีก บางครั้งก็ไม่อยากกลับบ้าน เพราะคนที่บ้านไม่ให้ค่าเราในแบบที่เราต้องการ เขายังไม่ให้เราไปเรียนไกลๆเลยเขาไม่เห็นว่าเราสามารถทำอะไรได้ เราเครียด เราคิดมาตลอดว่าบางทีอาจจะไม่มีใครเห็นค่าเราตั้งแต่เด็กแล้วก็ได้ มันคงเป็นแบบนั้นจริงๆ