ทำยังไงให้คนที่ชอบพูดจาเxร่อ ๆ เค้ารู้ตัวว่ามันน่ารำคาญ

คือเขาถามเรื่องคนเก่าของผม ผมก็เลยบอกไปทุกอย่างแบบไม่ได้คิดอะไร บอกว่าเลิกกันเพราะอะไร เขาหนีกลับต่างจังหวัดเพราะอะไร แต่มันมาติดตอนท้ายนิดนึงเขาถามว่าตอนนี้ยังติดต่อกันอยู่ไหมผมดันพูดไม่คิดบอกไว้ตรงๆ

เคยไหมค่ะ? อารมณ์มันประมาณว่า เห้ยชีวิตเอ้ออออก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้นน่ะเว่ย แต่ก็ทำไมไม่แฮปปี้เลยว่ะ มันอึนๆ มึนๆ หน่วงๆ เหมือนจะเซ็งหรอ? เศร้าหรอ? แต่ก็ยังเฮฮาบ้าบอได้ด้วยน่ะ... อื่มมมม นั้นแหละค่ะ - -&

เวลาชูอย่างอื่นก็นิ่งนะคะ แต่พอชูกล้องถ่ายรูป หรือมือถือ จะเบือนหน้าหนีทันที อย่าให้พูดถึงเซลฟี่เลยค่ะ ยากมากๆ บางทีใช้เลนส์ซูมใกลพอประมาณ ก็ยังรู้ตัวอีก

สวัสดีค่ะทุกคน 😊 เพิ่งกลับจากทริปที่ไปทะเลมาเมื่อไม่นานนี้ค่ะ จริงๆ แล้วไม่ได้มีแผนอะไรเยอะเลย แค่ต้องการหนีความวุ่นวายจากเมืองใหญ่ไปหาสถานที่เงียบๆ ที่ไม่พลุกพล่านมาก จึงเลือกไปเที่ยวทะเลที่บรรยากา

สวัสดีค่ะ ผู้อ่านที่น่ารักทุกๆคน นี่คือเรื่องราวเหนือจินตนาการ ที่ผู้เขียนสามารถจดจำได้หลังจากตื่นนอน มีการเพิ่มเติมเพียงเล็กน้อยเพื่อให้เนื้อหาสมบูรณ์ยิ่งขึ้น มิได้มีเจตนาลบหลู่ใด ๆเนื้อหาต่อไปนี้อาจ

คือมันอาจจะแปลกๆหน่อยแต่ว่าผมเป็นจริงๆ เริ่มแรกที่รู้ตัวคือสมัยเด็กๆ จะกลัวเวลามีอะไรมาใกล้ๆดวงตา อาการก็จะแบบ ใจเต้นแรง เบือนหน้าหนี ปากเยเก จนพอโตมาหน่อยก็เริ่มแปลกขึ้น เช่น กลัวเครื่องวัดสายตา ขยะ

เปิดประตูไม่ออก ทุบกระจกไม่ทัน สุดท้ายจมไปทั้งชีวิต คืนหนึ่ง… ถนนเลียบคลองมืดเงียบ รถเก๋งสี่ประตูวิ่งมาด้วยความเร็วเสียงเบรกดังเอี๊ยด ก่อนจะ “ตูม!” รถทั้งคันพุ่งลงไปในคลองน้ำลึกตรงโ