ทำยังไงให้คนที่ชอบพูดจาเxร่อ ๆ เค้ารู้ตัวว่ามันน่ารำคาญ

สวัสดีค่ะ เราอยากถามทุกคนเลยมันผิดไหมที่แค่อยากจะร้องไห้ เรื่องนี้มันมีปัญหาเรื้อรังมานานแล้วในครอบครัวเรา มันอธิบายไม่ถูกเราคิดว่าเราเกิดในที่ที่อุบอุ่นนะเราก็มีความสุขดี แต่มันจะเกิดทุกครั้งที่เราร้

เคยไหมค่ะ? อารมณ์มันประมาณว่า เห้ยชีวิตเอ้ออออก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้นน่ะเว่ย แต่ก็ทำไมไม่แฮปปี้เลยว่ะ มันอึนๆ มึนๆ หน่วงๆ เหมือนจะเซ็งหรอ? เศร้าหรอ? แต่ก็ยังเฮฮาบ้าบอได้ด้วยน่ะ... อื่มมมม นั้นแหละค่ะ - -&

เวลาชูอย่างอื่นก็นิ่งนะคะ แต่พอชูกล้องถ่ายรูป หรือมือถือ จะเบือนหน้าหนีทันที อย่าให้พูดถึงเซลฟี่เลยค่ะ ยากมากๆ บางทีใช้เลนส์ซูมใกลพอประมาณ ก็ยังรู้ตัวอีก

สวัสดีครับสมาชิกพันทิป ขอมาเล่าเหตุการณ์แปลก ๆ ที่เจอในร้านกาแฟ เผื่อใครชอบอ่านแนวหลอน ๆ ก่อนนอนนะครับ ☕👻 ผมเป็นคนทำงานดึก เลยชอบหาร้านกาแฟเงียบ ๆ นั่งเคลียร์งาน ร้านนี้อยู่แถวออฟฟิศ เปิดถึงเที่ยงคืน

สวัสดีค่ะเพื่อน ๆ วันนี้ขอมาเล่าเรื่องยาวหน่อย เป็นความทรงจำที่ยังชัดเจนทุกครั้งที่นึกถึง งานกาชาดที่สวนลุมพินี คืนหนึ่ง ซึ่งสำหรับใครหลายคนอาจเป็นแค่การเดินเที่ยวงาน แต่สำหรับฉัน มันคือจุดเริ่มต้นของ

บางทีเห็นเราพยายามชวนคุยแบบไมมีเรื่องจะคุย พูดมั่วๆ จนดูเหมือนคนไม่เต็มพูดไม่รู้เรื่อง เขากลับทำรำคาญใส่พูดไม่ดีกลับ พอเรากลับมาตั้งหลักเพราะรู้ตัวว่าพูดจาเลอะเทอะเกินไปละ กลายเป็นนึกเรื่องที่จะพูดไ

คือมันอาจจะแปลกๆหน่อยแต่ว่าผมเป็นจริงๆ เริ่มแรกที่รู้ตัวคือสมัยเด็กๆ จะกลัวเวลามีอะไรมาใกล้ๆดวงตา อาการก็จะแบบ ใจเต้นแรง เบือนหน้าหนี ปากเยเก จนพอโตมาหน่อยก็เริ่มแปลกขึ้น เช่น กลัวเครื่องวัดสายตา ขยะ

แทบสลบ ตอนเช้า คนก็แน่นจนหนีไม่ได้ ยกทั้งสามีและภรรยา ได้แต่เอาผ้าปิดจมูก เบือนหน้าหนี