สวัสดีค่ะ หนูอายุกำลังจะขึ้นม.6 มีแฟนเป็นผญ. เราเป็นเพื่อนกันมาก่อน หนูเพิ่งเลิกกับแฟนมา1ปีกว่า จบแบบหนูเข็ดกับความรักมาก เลยตั้งใจมาโฟกัสการเรียนอนาคตอยากเป็นหมอ เป็นนักเรียนโครงการนึง ที่เรียนหนัก งานแน่นมาก แทบจะมีงานประชุม ทำโครงงานทำแลป ไปค่าย เดือนนึงไม่ตํ่ากว่า10-15งาน เวลาว่างก็อ่านนส.อ่านงานวิจัย พัฒนาตัวเองทุกวันวันละนิดวันละหน่อย จนมาคุยกับเพื่อนคนนึงเป็นเพื่อนต่างรร. เขาเจอเราตอนไปทำจิตอาสาแล้วก็ฟอลIGเรามา แต่เราไม่เคยเจอเขาตอนไปค่ายจากนั้นมีโอกาสคุยกัน เราไม่ได้คิดอะไร ด้วยความที่เป็นเพื่อนเราเลยชวนเขาไปดูหนัง ตอนนั้นเรายังเป็นเพื่อนกัน พอมีครั้งที่2 เราเริ่มรู้สึกดี ตามด้วยครั้งที่3-4ก็ยังรู้สึกดีแต่ยังไม่พร้อมเป็นแฟน เราเลยสารภาพกับเขาไปว่ารู้สึกดี พอมีครั้งที่5มั่นใจว่าตัวเองเริ่มชอบเขาแล้วแต่ยังไม่อยากให้สถานะแฟน แต่เราก็อยากให้เกียรติเขา และมีความคิดนึงของเราคือ ถ้าไม่ขอเขาเป็นแฟนถ้าไม่ชัดเจน โอเคมั้ย ถ้าวันนึงเขาไปเป็นของคนอื่น โอเคมั้ยถ้าเขาไปคุยกับคนอื่น เราได้คำตอบกับตัวเองว่าเราไม่โอเค เราเลยตัดสินใจขอเขาเป็นแฟนแต่ยังไม่พร้อมเอาคำตอบตอนนี้ อีก5วันค่อยให้คำตอบ เพราะมันจะเริ่มต้นปีใหม่พอดี แต่วันต่อมาเขาพิมพ์มาว่าเป็นเพื่อนกันมันก็ดีนะเราโอเคสถานะแบบนี้ แต่ถ้าเทออยากได้มากกว่านั้นเราก็ให้ได้ เราเลยแบบรู้สึกเฟลๆแล้วว่าจะนก เราคิดมากประมาณ2-3วัน พอวันจริงตอนเช้าเราเลยบอกเขาว่าไม่เอาคำตอบแล้วนะ แล้วประมาณวันที่9 มก. เราเลยบอกเขาว่าพอกันมั้ย เพราะตลอดเป็นคนคุย เขาไม่ค่อยใส่ใจ ละเลย หลายเหตุการณ์ทำให้เราหมดความรู้สึกไป เราก็เลิกคุยกันไป3วัน แต่เพ้อในสตอรี่ ลงโน๊ตถึงกันทุกวันเหมือนว่าเราคิดถึงกันทุกวัน แต่ใจเราไม่ได้อยากกลับไปแล้ว วันที่3เรารีไพล์ไปให้กำลังใจเขาแล้วเขาก็ชวนคุยแล้วก็ได้กลับมาคุยกัน แล้วเราก็เปิดใจคุยกันว่าแบบนี้ๆไม่โอเคนะแกชอบเมินชอบละเลยเรา ซึ่งเขาไม่เคยมีแฟนมาก่อนเราก็คิดตรงนี้ด้วย แต่เรารู้สึกว่าbasic loveเป็นสิ่งที่ทุกคนควรมี การใส่ใจ การเห็นใจกัน มันควรมี ทุกครั้งที่จะขอเป็นแฟนเขาอีกรอบ มักจะมีเหตุการณ์มาทำให้คิดมากเรื่องเขาว่าจะเหมาะสมกันมั้ยจะไปกันรอดมั้ย เพราะอายุเท่ากัน ก็จริง แต่ไลฟ์สไตล์การใช้ชีวิตต่างกัน สังคมต่างกัน มากๆ เพื่อนเรากับเพื่อนเขา คนละแนวกันเลย เราจะมีสังคมในรร.กับสังคมนอกรร.จะเป็นเพื่อนรร.ดังๆ เตรียม มหิดล สก.สตรีวิทย์ เซนโย สังคมในรร.ก็เพื่อนที่ดี มีรสนิยม ส่วนเขามีแต่สังคมในรร.ที่ความคิดค่อนข้างท้อคสิคบางคนไม่รู้จักเรา แต่ใช้คำว่ากู วันๆนึงเขาดูแต่อนิเมะ ทั้งที่จะเข้ามหาลัยอยู่แล้ว เราชวนเขาไปอ่านนส.แต่เขาก็บอกว่าชอบอ่านคนเดียว เราชวนไปค่ายแต่เขาก็ไม่ไป อนาคตเหมือนกันเป้าหมายเหมือนกันแต่การใช้ชีวิตต่างกัน เราไม่รู้ว่าเขาจะเริ่มต้นวันไหน ด้วยความที่ความฝันสูงเรารู้สึกว่าควรเริ่มต้นได้แล้วแต่เขาไม่เอาอะไรเลย แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจเป็นแฟนเพราะเราคิดว่าเดี๋ยวเขาก็ดีขึ้น ค่อยๆเรียนรู้ไป คนยังไม่เคยมีแฟน จนวันนี้ตัดสินใจเป็นแฟนกันจะ2เดือนแล้ว เรารู้สึกว่ามันเหมือนเดิม ไม่มีไรดีขึ้น แถมอึดอัดกว่าเดิม เขาพูดอะไรแล้วก็ไม่รักษาคำพูด ความไม่ใส่ใจ ความละเลย เหมือนจะดีขึ้นแต่ก็เหมือนเดิม เราเป็นคนไม่ชอบโทร แต่พอมีแฟนแล้วเราจะคิดเผื่อเขาเขาจะไม่กล้าโทรเพราะกลัวรบกวนงานเรา เราถ้าว่างจะเป็นคนบอกให้เขาโทรมา เพราะเราคิดว่าเขาอยากโทร แต่ไม่กล้ากวนเรา เราเป็นคนที่แคร์เขามากๆคิดเผื่อเขาทำไรจะต้องนึกถึงเขาตลอดเพราะรู้สึกว่า เรามีแฟนที่แปลว่าไม่ได้ตัวคนเดียว วันนึงเราไปค่ายที่ระยอง 3วัน2คืน ตอนกลางคืนตกลงกันว่าจะโทรหานะถ้าถึงบ้านพน.เขาก็โอเค เราก็โอเค วันกลับเราก็รีบกลับบ้านพอตอนเช้าสายๆหน่อยเขาบอกจะไปบ้านเพื่อนนะ เราก็แบบคิดและแปลว่าจะไม่ได้โทรใช่มั้ย พอเราถึงบ้านบ่ายโมงเขาก็ถึงบ้านเพื่อนบ่านโมงเราเลยพิมพ์ว่า อยากโทรก็โทรมานะ แล้วเขาก็หายไป1ชม.แล้วกลับมา แล้วเปลี่ยนเป็นคุยอย่างอื่น ทั้งๆที่เราส่งไปแค่3ข้อความ แต่เขาไม่ได้โทรมาและไม่ได้ตอบว่าไม่ได้โทรหานะ เราก็นอยด์ แต่ไม่ได้พูดอะไร เดือนนึงเราเจอกันแค่1ครั้ง ไม่ค่อยได้โทรกัน ทุกครั้งที่โทรจะเป็นตอนเราว่างเราพยายามหาเวลาว่างให้เขาแต่พอจะโทร ก็ชอบจะมีเหตุการณ์หรือเงื่อนไขอื่นๆมาแทรก ซึ่งทำเราเฟลไปหลายครั้งว่าเราพยายามเคลียร์งานเคลียร์ตัวเองเพื่อมาโทร บางทีเราตกลงกันไว้แล้ว แต่แกกับผิดนัดผิดคำพูด เขาเป็นคนที่ทำให้เราเข้าใจในคำว่า ( ซื่อสัตย์แต่ไม่พัฒนาตัวเอง) ขอความคิดเห็นจากพี่ๆเพื่อนๆทุกคนหน่อยได้มั้ยคะ ใจนึงอยากพอ แต่ใจนึงก็เราตั้งใจจะรักเขาแบบเวอร์ชั่นใหม่ แบบที่แฟนเก่าเราที่ดีมากๆก็ไม่ได้สิ่งที่เขาทำไม่ได้เป็นสิ่งที่แฟนเก่าให้โดยไม่ต้องขอเลย แต่ถ้าจะพอ เราก็กลัวว่าน่าจะทนคำพูดเพื่อนเขาไม่ไหวเพื่อนเขาน่าจะแซะเราหนัก อย่างที่บอกว่าสังคมต่างกันมากๆ