ก่อนอื่นผมกับแฟนเราคบกันจะ2ปีแล้ว เรายังอยู่ช่วงวัยรุ่นกันอยู่ แต่ก็โตพอจะเข้าใจสถานการณ์ดี ผม25 แฟน26 อีกเดือนเดียวจะถึงวันเกิดผมแล้ว ผมสัญญา กับเขาไว้ว่าจะพาไปเวียดนามสิ้นปี แต่ว่า...ทุกอย่างเริ่มเปลียนไปเมื่อ2-3เดือนที่แล้ว เป็นผมเองที่ไช้เงินเกินตัวมาตลอด ผมมีเงินเดือน แต่ไม่เคยดูแลเขาได้เลย เขาต้องคอยให้เพิ่มทุกเดือน เขาสอนผมเรื่องการไช้ชีวิตทุกอย่าง แต่ก่อนผมลำบากมากจนมีเขามาดึงผมขึ้นมาจากความลำบากนั้น ผมต้องนอนในรถส่งของเป็นเดือนๆ เขาช่วยผมไว้ในตอนที่ผมกำลังจะถอดใจ แต่2เดือนก็เรามีปัญหาเรื่องเงิน เราทั้งคู่เงินไม่พอ ผมไม่สามารถดูแลเขาได้ในช่วงที่เขาตกงาน ทั้งที่ผมรับปากว่าจะดูแลเขาให้สบาย เราต้องแยกกันอยู่ ผมเริ่มเป็นหนี้ตั้งแต่ต้องไปเช่าหอใหม่ ต้องเบิกเงินมาจ่ายล่วงหน้า แต่ผมบอกเขาตลอดว่าไม่เป็นไร เค้าจะดูแลเธอเอง เราเริ่มไม่ค่อยเจอกัน เพราะเครียดมากๆทั้งคู่ จนเราไม่สามารถมีรอยยิ้มให้กันได้ ได้แต่คอยบอกกันในไลน์ว่า สู้ๆนะ เราจะผ่านมันไปให้ได้ อดทนอีกนิดนึงนะ เราอดมื้อกินมื้อกัน ผมตัวผอมมาก ผมติดบุหรี่ ยิ่งต้องดูดเยอะขึ้นไปอีก เพราะเครียดมากๆ เดือนนี้ เราเริ่มๆห่างกัน แต่รู้สึกได้ว่าเรายังรักกันเป็นห่วงกัน ผมบอกเขาเสมอว่า ถ้ามีใครเข้ามา ถ้าเขาดูแลดี ให้ลองเปิดใจดูนะ เค้าอยากให้เธอสบายนะ ผมคิดว่าเราดีขึ้นผมจะไปจีบเขาใหม่ เพราะผมรู้เราห่างขนาดนี้ต้องไม่ชินกันบ้าง แต่ เราต่อกันไม่ติด เรายังคงเป็นห่วงกัน เราไม่สามารถทำให้ความรู้สึกสนิทสนมกับคืนมาได้ ผมรู้ว่าเขาอยากปล่อยมือผมแต่เขาทำไม่ได้ เขาห่วงผมมากๆ ผมรู้ดี ผมเลยต้องตัดสินใจให้มันง่ายขึ้น ผมบอกเขาว่าไม่ต้องเป็นห่วงนะ ผมจะสื่อว่าเราแยกกันได้แล้ว เขาเองก็รู้ สุดท้ายเราแยกกัน ผมต้องลบไลน์เขาออกเพราะผมเป็นคนที่เสียใจจะเสียใจมากๆ มันไม่เหมือนตอนผมเด็กๆที่เลิกกับแฟน แล้วเสียใจแบบนั้น ตอนนี้มันหน่วงทำงานไปก็ร้องให้ไป ผมห่วงและคิดถึงเขา แต่ต้องกลั้นเอาไว้ ให้เขาได้ไปมีชีวิตที่ดี เจอคนที่ดี ไม่อยากให้ต้องมาดูแลผม ห่วงอะไรผมแล้ว