หนาวมีนาคม

ระหกเหเร่ไกลใจรอนร้าวเวหาหาวกว้างใหญ่ที่ใดหนาได้พักพิงอิงคอนผ่อนกายาหลุบปีกล้าระโหยอ่อนโรยแรง ค่ำคืนหวาดวิตกสะทกสะท้านรัตติกาลกลืนกลบเลือนลบแสงสายลมหวีดกรีดผ่านม่านไม้แปลงคล้ายเสียงแสร้งปีศาจแทรกบาดทร

   ๑๐ เอราหันมาทางเร ซึ่งยืนทำตาปริบ ๆ ยกมือเกาหัวและพูดขึ้นว่า "ข้าสัมผัสอะไรจากข้างในไม่ได้เลย"  "เร จิตใจเจ้าสับสนและไม่สงบนิ่งพอ ลองใหม่อีกรอบ อย่าทำเป็นเล่น สิ่

หญิงสาวกลางสายหมอกยืนเงียบงัน ก้าวพ้นวันคืนเหงาสู่แดนลึกลับ ดวงตาพร่าเลือนรางไร้ชีวาวับ กระซิบกับความตายมาเยือนกาย สายลมเย็นพัดผ่านสะท้านทรวง จิตยังห่วงคนรักไม่สร่างหาย แม้ไร้ซึ่งวิญญาณยังย่างกราย วน

  เสียง ติ๊ง ของข้อความที่เข้ามาบนหน้าจอโทรศัพท์ในยามค่ำคืน ทำให้ยามินทร์สะดุ้งเล็กน้อย ทั้งที่ห้องพักเงียบกริบจนได้ยินเสียงลมหายใจของตัวเองสะท้อนกลับจากผนัง “ทุกอย่างรอบตัวฉันปกติดี ไม่ต้อ

๕ 'เลโอท่านทำอะไร ตอนนี้ปีศาจกำลังแห่กันมาที่นี่' อลันส่งกระแสจิตพูดคุยกับเลโอ 'ฆ่ามันไปหนึ่ง เจอเด็กแล้ว...ปลอดภัย มาให้ไวอลัน' 'ไวสุดแล้ว' การพูดคุยถูกตัด เลโอเก็บดาบคู่เข้าฝัก แววตายังคงจับจ้