ตอนนี้กำลังจะขึ้นปี 4 มหาลัยแห่งนึง ย้อนกลับไปเมื่อตอน ม ปลายมันเป็นตราบาปที่มันติดอยู่ในใจสำหรับข้าพเจ้า แม้ว่าเวลาจะผ่านล่วงเ
ลยมา 3 ปี ข้าพเจ้ายังจำวันนั้นได้ดีเสมอ ถ้าวันนั้นเรารอบคอบ คิดถึงความสามารถของตัวเอง และความใฝ่ฝันที่อยากจะเป็นตั้งแต่เด็กว่าอยากเป็นอะไร ไม่ฝันสูงเกินตัว วันนี้เราอาจจะได้เรียนในคณะที่เราอยากจะเป็นในตอนเด็ก ตอนนั้นเราไม่มีทางเลือก แทบไม่มีไพ่เหลืออยู่ในมือ เราก็เลยต้องจับคณะนี้ไว้ พอเรียนได้ ถูๆ ไถๆ ไม่ได้เก่ง ไม่ได้ชอบ ส่วนตัวชีวิตในวัยเด็กชีวิตในโรงเรียนเราไม่ได้ถือเป็นคนที่เก่งมาก แต่อาจจะมีความรับผิดชอบค่อนข้างสูง อาจจะถือว่าเป็นเด็กเรียน เน้นวิชาการแต่ชอบวิชาศิลปะคือวาดรูป เกรด3กว่าๆถือว่าอยู่ใน 10 เปอร์เซ็นของชั้นเรียน เด็กชนบทนะคะการแข่งขันอาจไม่สูงมาก กิจกรรมสร้างสรรค์ เต้น รำ ไม่ค่อยเข้าร่วม เพราะไม่ค่อยชอบ เน้นเรียน ตอนนี้กำลังจะขึ้นปี 4ชีวิตในมหาลัย เดินทางมาไกล ยากที่จะถอยกลับไปเพราะเสียทั้งเวลา ทั้งอะไรสรรพสิ่ง พอเห็นรุ่นน้องได้เข้าในคณะที่เราอยากเรียน ก็อดคิดถึงเราในตอนนั้นไม่ได้ ถ้าวันนั้นเรารอบคอบ และละเอียดกว่านี้ วันนี้ก็จะไม่ต้องตกมาอยู่ในสภาพแบบนี้ เป็นการผิดพลาดที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตได้แต่โทษตัวเองเป็นล้านๆครั้ง และบางครั้งก็คิดว่าบางทีอาจจะเป็นโชคชะตากำหนด ข้าพเจ้าพยายามลืมเรื่องนี้ แต่ยิ่งลืมก็เหมือนยิ่งจำ การเริ่มต้นใหม่คงใช้ได้กับเฉพาะบางเรื่อง แต่สำหรับเราการเริ่มต้นใหม่สำหรับความฝันในวัยเด็กมันยากเหลือเกิน เวลามันล่วงเลยมาเยอะ ถ้าจะกลับไปไปเรียนใหม่คือตั้ง 4 ปี หากชีวิตนี้ยังมีวาสนา ขอให้ข้าพเจ้าได้เป็นครูได้สอนหนังสือเด็ก ตามที่ข้าพเจ้าเคยวาดฝันไว้ ถ้าตอนนั้นข้าพเจ้าไม่มักใหญ่ใฝ่สูง ตอนนี้ข้าพเจ้าอาจจะมีความสุขกว่าตอนนี้ อาจจะนอนหลับกินอิ่มกว่าตอนนี้ แม้ว่าเดินมาทางนี้แล้วอาจจะไม่ตรงสายที่ข้าพเจ้าวาดไว้ตอนเด็ก แต่ข้าพเจ้าจะลองดูสักตั้ง ถ้าสุดแล้วแต่จะคว้าก็ต้องปล่อย ตลอดเวลาในการเรียนในโรงเรียนข้าพเจ้าคิดว่าข้าพเจ้าคือคนนึงที่มีความพยายามคนนึง แต่ดันมาผิดพลาดครั้งยิ่งใหญ่หลวง การผิดพลาดครั้งนี้จะตราใจข้าพเจ้าตลอดไป
แต่ชีวิตก็ต้องดำเนินต่อไป แม้ว่าเวลาจะผ่านไปสักกี่ปี นาฬิกาจะหมุนไปสักกี่รอบ ชีวิตของข้าพเปรียบเทียบคือเป็นสายน้ำคือไม่ไหลหวนกลับ ไม่แน่ใจว่าต่อไปหลังจากนี้ข้าพเจ้าจะเจออะไรบ้าง นี้แหละค่ะเริ่มเข้าใจเรื่องชีวิตแหละ เหลืออีก 1 ปีการศึกษา คืออดทน กรรม = การกระทำ ชีวิตนี้คงไม่มีใครสมบูรณ์ไปทุกเรื่อง ยอมรับแล้วเดินต่อ
ถึงแม้เวลาจะผ่านมากี่ปี ก็ไม่เคยลบเลือน
ลยมา 3 ปี ข้าพเจ้ายังจำวันนั้นได้ดีเสมอ ถ้าวันนั้นเรารอบคอบ คิดถึงความสามารถของตัวเอง และความใฝ่ฝันที่อยากจะเป็นตั้งแต่เด็กว่าอยากเป็นอะไร ไม่ฝันสูงเกินตัว วันนี้เราอาจจะได้เรียนในคณะที่เราอยากจะเป็นในตอนเด็ก ตอนนั้นเราไม่มีทางเลือก แทบไม่มีไพ่เหลืออยู่ในมือ เราก็เลยต้องจับคณะนี้ไว้ พอเรียนได้ ถูๆ ไถๆ ไม่ได้เก่ง ไม่ได้ชอบ ส่วนตัวชีวิตในวัยเด็กชีวิตในโรงเรียนเราไม่ได้ถือเป็นคนที่เก่งมาก แต่อาจจะมีความรับผิดชอบค่อนข้างสูง อาจจะถือว่าเป็นเด็กเรียน เน้นวิชาการแต่ชอบวิชาศิลปะคือวาดรูป เกรด3กว่าๆถือว่าอยู่ใน 10 เปอร์เซ็นของชั้นเรียน เด็กชนบทนะคะการแข่งขันอาจไม่สูงมาก กิจกรรมสร้างสรรค์ เต้น รำ ไม่ค่อยเข้าร่วม เพราะไม่ค่อยชอบ เน้นเรียน ตอนนี้กำลังจะขึ้นปี 4ชีวิตในมหาลัย เดินทางมาไกล ยากที่จะถอยกลับไปเพราะเสียทั้งเวลา ทั้งอะไรสรรพสิ่ง พอเห็นรุ่นน้องได้เข้าในคณะที่เราอยากเรียน ก็อดคิดถึงเราในตอนนั้นไม่ได้ ถ้าวันนั้นเรารอบคอบ และละเอียดกว่านี้ วันนี้ก็จะไม่ต้องตกมาอยู่ในสภาพแบบนี้ เป็นการผิดพลาดที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตได้แต่โทษตัวเองเป็นล้านๆครั้ง และบางครั้งก็คิดว่าบางทีอาจจะเป็นโชคชะตากำหนด ข้าพเจ้าพยายามลืมเรื่องนี้ แต่ยิ่งลืมก็เหมือนยิ่งจำ การเริ่มต้นใหม่คงใช้ได้กับเฉพาะบางเรื่อง แต่สำหรับเราการเริ่มต้นใหม่สำหรับความฝันในวัยเด็กมันยากเหลือเกิน เวลามันล่วงเลยมาเยอะ ถ้าจะกลับไปไปเรียนใหม่คือตั้ง 4 ปี หากชีวิตนี้ยังมีวาสนา ขอให้ข้าพเจ้าได้เป็นครูได้สอนหนังสือเด็ก ตามที่ข้าพเจ้าเคยวาดฝันไว้ ถ้าตอนนั้นข้าพเจ้าไม่มักใหญ่ใฝ่สูง ตอนนี้ข้าพเจ้าอาจจะมีความสุขกว่าตอนนี้ อาจจะนอนหลับกินอิ่มกว่าตอนนี้ แม้ว่าเดินมาทางนี้แล้วอาจจะไม่ตรงสายที่ข้าพเจ้าวาดไว้ตอนเด็ก แต่ข้าพเจ้าจะลองดูสักตั้ง ถ้าสุดแล้วแต่จะคว้าก็ต้องปล่อย ตลอดเวลาในการเรียนในโรงเรียนข้าพเจ้าคิดว่าข้าพเจ้าคือคนนึงที่มีความพยายามคนนึง แต่ดันมาผิดพลาดครั้งยิ่งใหญ่หลวง การผิดพลาดครั้งนี้จะตราใจข้าพเจ้าตลอดไป
แต่ชีวิตก็ต้องดำเนินต่อไป แม้ว่าเวลาจะผ่านไปสักกี่ปี นาฬิกาจะหมุนไปสักกี่รอบ ชีวิตของข้าพเปรียบเทียบคือเป็นสายน้ำคือไม่ไหลหวนกลับ ไม่แน่ใจว่าต่อไปหลังจากนี้ข้าพเจ้าจะเจออะไรบ้าง นี้แหละค่ะเริ่มเข้าใจเรื่องชีวิตแหละ เหลืออีก 1 ปีการศึกษา คืออดทน กรรม = การกระทำ ชีวิตนี้คงไม่มีใครสมบูรณ์ไปทุกเรื่อง ยอมรับแล้วเดินต่อ