ไม่มีคำพูดไหนทำร้ายจิตจเราได้เท่าคำพูดของคนในครอบครัว

เราเป็นคนที่เกิดมาไม่ได้สวยมากมาย มีดีอยู่แค่ผมฟันจมูกค่ะ รูปร่างก็ค่อนข้างผอมสูง155  และที่สำคัญคือตาเราไม่เท่ากันเลยค่ะ เป็นตั้งแต่เด็กเพราะว่ากล้ามเนื้อตาซ้ายเราอ่อนแรง แต่ว่าตั้งแต่เล็กคนในครอบครัวมักจะบอกว่ามันโอเคเราดีอยู่แล้ว เราดูดีนะ เราไม่ได้แปลกต่างจากคนอื่นเลย พอเราเริ่มโตขึ้นมาหน่อยการที่ตาไม่เท่ากันอะค่ะเพื่อนชอบถามจี้มากๆจนกลายเป็นปมเล็กๆที่คนในครอบครัวบอกเสมอว่ามันโอเคนะ พยายามฝึกบริหารตาไว้ ก็เลยทำให้เราไม่ได้คิดอะไรมากค่ะแต่บางทีเวลาถ่ายรูปเราออกมามันก็ไม่สวยดูไม่ดีบ้าง ตอนนั้นเราคิดมาตลอดไม่ว่าจะเป็นยังไงครอบครัวเราซัพพอร์ตเสมอ

พอเริ่มขึ้นมัธยมเราไม่ได้เด็กแล้วทุกอย่างก็เปลี่ยนไปเลยค่ะ เราเริ่มทาครีมทากันแดดแล้วก็ดูแลสุขภาพตามวัยมากขึ้นแต่คนในบ้านก็พูดว่าแก่แดดบ้างหรือบอกว่าเราไม่ได้สวยหรอก บั่นทอนจิตใจเรามากขึ้น บางครั้งเขาก็พูดจี้ปมเราด้วยค่ะว่ามันแปลกมันเหมือนสัปประหลาดจริงๆ ทำไมถึงไม่เหมือนคนอื่นทำไมไม่สวยทำไมตาไม่เท่ากัน.. ที่โรงเรียนก็มีบูลลี่บ้างแต่เราไม่เจ็บเท่าคนในครอบครัวที่คำพูดเปลี่ยนไป

ในติ๊กต๊อกมีฟิลเตอร์ที่เรามองเห็นตัวเองกับคนอื่นมองเห็นเรา พอลองใช้ดู..หน้าเรามันก็ไม่เหมือนคนอื่นจริงด้วย ถึงอะไรหลายๆอย่างจะดูปกติแต่เรื่องของตาไม่เท่ากันทำเอาเสียความมั่นใจไม่น้อยเลยค่ะ