สักวันฉันจะดีขึ้น  ประโยคที่ฉันบอกกับตัวเองทุกวัน

ทำไมคุณต้องทำร้ายกันด้วย....  คำถามที่วนซ้ำอยู่ไหนหัวเป็นร้อยๆรอบ  ความรักที่ไม่สามารถปริปากพูดว่ารักให้กันได้เลย

      สวัสดีค่ะ ฉันชื่อ สุกัญญา ยอดนภา อายุ15 ปี

เป็นเด็กมัธยมต้นที่กำลังจะขึ้นมัธยมปลายค่ะ  ชื่อเล่นของฉันคือ ลักษ์

ณ วันที่ 15/ม.ค/67

   วันนี้เป็นวันรักวันลาค่ะ เป็นวันที่พี่ๆน้องๆจะมาทำกิจกรรมร่วมกัน

? : ลักษ์ !!!

เสียงของผู้ชายคนนึงที่ฉันคุ้นเคยได้ดังขึ้น  เป็นชายหนุ่มที่ตัวสูงอายุราวๆ 17 ปี กำลังเรียกฉัน

พิภพ : นี่ พี่หาเธอนานมากเลยนะ คิดถึงกันมั้ย

    ใช่แล้วค่ะ  นั้นคือแฟนฉันเอง พิภพ เราคบกันได้ 2 ปีแล้ว

ลักษ์ : อื้ม คิดถึงสิ

พิภพ : อ่ะนี่ Congratulations !!

              เขาได้มอบดอกกุหลาบสีขาวให้กับฉัน

ลักษ์ : .........

พิภพ : เป็นอะไรไปล่ะ เธอชอบดอกกุหลาบไม่ใช่หรอ พี่ซื้อมาเพื่อเธอเลยนะ

        นี่มันครั้งที่เท่าไหร่แล้วนะ ที่เขาลืมว่าฉันแพ้กุหลาบ.....

   จู่ๆก็มีผู้หญิงคนนึง เป็นสาวมัธยมที่อายุน่าจะราวๆ 16 ปี เดินมา

? : พี่ภพ หนูคิดถึงพี่จังเลยค่ะ                                            เธอได้สวมกอดแฟนฉันต่อหน้าฉัน

ลักษ์ : คนนี้ใครหรอคะ

พิภพ : รุ่นน้องที่สนิทน่ะ

เหอะ ไอ้ผู้ชายปลอมเปลือก

หนิง : พี่ภพทำไมพูดแบบนั้น หนิงเสียใจนะ ทั้งๆที่เราเป็นแฟนกันแท้ๆ

ลักษ์ : ......

ฉันนิ่งเงียบ ภาวนาให้ฝันร้ายนี้จบไวๆ ได้โปรดพระเจ้าคะ บอกฉันว่านี่คือการแกล้งเล่น

ลักษ์ : ไม่จริงใช่มั้ยคะ พี่ภพ

พิภพ : ......

ความนิ่งเงียบของพิภพทำให้ฉันรู้สึกดิ่งลงอย่างมาก  น้ำตาเริ่มคลอ โอเคฉันเข้าใจแล้วฉันจะถอยเอง  ฉันได้เดินออกมาพร้อมความเศร้าเพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉันเจอผู้ชายเฮงซวยแบบนี้

.

.

.