ตอนเด็ก ๆ เวลามองผู้ใหญ่ เรามักจะคิดว่า "โตแล้วอยากทำอะไรก็ทำได้"
ไม่มีใครมาสั่งการบ้าน ไม่มีครูคอยเช็กงาน อยากนอนดึกแค่ไหนก็ได้
อยากกินขนมก่อนข้าวก็ไม่มีใครห้าม ชีวิตผู้ใหญ่มันต้อง "อิสระสุด ๆ" ใช่ไหม
แต่พอโตขึ้นมาเท่านั้นแหละ... รู้ซึ้งเลยว่าเด็กคือช่วงเวลาทองของชีวิต 😭
👉 การบ้านจบไป แต่ "งาน" เข้ามาแทน
ตอนเด็กเคยคิดว่า "แค่เรียนให้จบก็พอ" แต่พอโตมาถึงได้รู้ว่า... "งานมันไม่มีวันจบ"
ต้องรับผิดชอบมากขึ้น มีเดดไลน์ มีประชุม มีเจ้านาย มีลูกค้า และบางครั้งก็มีงานที่ไหลมาแบบไม่หยุดพัก
👉 เงินเดือนคืออิสรภาพ? หรือโซ่ตรวน?
ตอนเด็กอยากมีเงินใช้เอง จะได้ซื้อของที่อยากได้โดยไม่ต้องขอใคร
แต่พอโตมา... เงินเดือนเข้าปุ๊บ ค่าเช่าบ้าน ค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าเน็ต ค่าเดินทาง ค่าหมอ ค่าภาษี เข้ามาก่อนเราจะได้จับเงินซะอีก!
👉 อยากนอนตอนไหนก็ได้? จริงเหรอ!?
ตอนเด็กโดนบังคับให้นอนกลางวัน ยังแอบคิดเลยว่า "เสียเวลาเล่น"
แต่พอโตมา... รู้ซึ้งเลยว่านอนเต็มอิ่มคือของหายาก ไหนจะงาน ไหนจะความเครียด ไหนจะคิดเรื่องอนาคต
ทำไมตอนเด็กไม่นอนให้พอก่อน!?!
👉 ไม่ต้องขออนุญาตใคร? แต่ต้องรับผิดชอบทุกอย่างเอง
ตอนเด็กอยากไปไหนก็แค่ขอพ่อแม่
พอโตแล้ว อยากไปไหนก็ไปได้จริง... แต่ต้องวางแผน ต้องมีเงิน ต้องดูเวลา ต้องรับผิดชอบความปลอดภัยของตัวเอง
ไม่ง่ายเหมือนตอนเด็กที่แค่เกาะหลังพ่อแม่แล้วปล่อยให้ท่านจัดการ
👉 เคยอยากมีอิสระ แต่สุดท้ายกลับโหยหาความสบายใจ
โตแล้วถึงเข้าใจว่า อิสระมันมาพร้อมกับภาระหน้าที่
ตอนเด็ก แม้จะมีข้อจำกัดหลายอย่าง แต่เราก็ไม่ต้องรับผิดชอบอะไรหนัก ๆ มีคนคอยดูแล
แต่พอโตขึ้น เราต้องดูแลทั้งตัวเอง และบางทียังต้องดูแลคนอื่นด้วย
แล้วเรากลับไปเป็นเด็กได้ไหม?
ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ อยากกลับไปนอนกลางวันให้เต็มอิ่ม
อยากกินข้าวกับครอบครัวให้ครบทุกมื้อ และใช้ชีวิตโดยไม่ต้องคิดเรื่องเงินสักพักเลย...
แต่สุดท้ายแล้ว ผมก็บอกกับตัวเองว่ามันก็เป็นแค่ความฝัน
ชีวิตคนเรา ไม่สามารถย้อนกลับไปแก้ไขอดีตได้
เราอาจหวังว่าถ้าย้อนเวลากลับไปได้ จะทำบางอย่างให้ดีขึ้น
จะใช้เวลากับคนสำคัญให้มากกว่านี้ หรือจะไม่เสียเวลากับเรื่องไร้สาระ
แต่ความจริงคือ เราแก้ไขอดีตไม่ได้ สิ่งเดียวที่ทำได้คือ
"เรียนรู้จากมัน" และใช้มันเป็นแรงผลักดันให้เราทำปัจจุบันให้ดีที่สุด
เพื่อที่ในอนาคต เราจะไม่ต้องมานั่งเสียใจอีก
"ความสุขไม่ได้ขึ้นอยู่กับอายุ แต่อยู่ที่เราซาบซึ้งกับช่วงเวลาที่มี"
ตอนเด็ก เราอาจคิดว่าความสุขคือการได้โตขึ้น ได้ทำอะไรเองโดยไม่มีใครมาควบคุม
แต่พอโตขึ้น เรากลับมองย้อนกลับไป แล้วคิดถึงความสุขเล็ก ๆ ในวัยเด็ก
เช่น...
💛 การได้วิ่งเล่นโดยไม่ต้องกังวลเรื่องเงิน
💛 การมีเวลานอนเต็มอิ่ม
💛 หรือแม้แต่การมีคนคอยดูแล
แต่ในขณะเดียวกัน หากลองมองในอีกมุมนึง ผู้ใหญ่หลายคนที่เรามองว่ามีภาระหนัก
เขาอาจไม่ได้ทุกข์เสมอไป เพราะเขาอาจพบความสุขจากครอบครัว
จากการประสบความสำเร็จ หรือแม้แต่จากช่วงเวลาดี ๆ กับเพื่อน
สุดท้ายแล้ว...ผมมองว่า
ความสุขไม่ได้ขึ้นอยู่กับว่าเราอยู่ในวัยไหน
แต่อยู่ที่ว่า เราให้คุณค่ากับช่วงเวลานั้นมากแค่ไหน
ซึ่งเหตุผลที่ผมตั้งกระทู้นี้....
เพราะทุกครั้งที่ผมเจอปัญหาหนัก ๆ ในชีวิต มักจะมีความคิดแวบเข้ามาว่า "ถ้าเรายังเป็นเด็กก็คงดี..."
ตอนเด็ก ไม่ต้องคิดอะไรมาก ไม่ต้องแบกรับภาระ ไม่ต้องรับผิดชอบอะไรใหญ่โต มีคนดูแล มีเวลานอนเต็มอิ่ม มีอาหารให้กิน มีที่ให้กลับไปพักพิงเสมอ
แต่พอโตขึ้น ชีวิตกลับเต็มไปด้วยความรับผิดชอบ การตัดสินใจ และความกดดัน ทุกอย่างขึ้นอยู่กับเราเอง บางครั้งมันก็เหนื่อยจนแอบคิดว่า...
“ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ จะใช้ชีวิตวัยเด็กให้เต็มที่กว่านี้”
เลยอยากชวนทุกคนมาแชร์ความรู้สึกกันว่า เมื่อเราโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่แล้ว มีใครเคยคิดถึงวัยเด็กแบบนี้กันบ้างไหมครับ?
ใครเคยมีความคิดแบบนี้บ้างครับ "ตอนเด็กอยากโตเป็นผู้ใหญ่ แต่พอโตมาอยากกลับไปเป็นเด็ก"
ไม่มีใครมาสั่งการบ้าน ไม่มีครูคอยเช็กงาน อยากนอนดึกแค่ไหนก็ได้
อยากกินขนมก่อนข้าวก็ไม่มีใครห้าม ชีวิตผู้ใหญ่มันต้อง "อิสระสุด ๆ" ใช่ไหม
แต่พอโตขึ้นมาเท่านั้นแหละ... รู้ซึ้งเลยว่าเด็กคือช่วงเวลาทองของชีวิต 😭
👉 การบ้านจบไป แต่ "งาน" เข้ามาแทน
ตอนเด็กเคยคิดว่า "แค่เรียนให้จบก็พอ" แต่พอโตมาถึงได้รู้ว่า... "งานมันไม่มีวันจบ"
ต้องรับผิดชอบมากขึ้น มีเดดไลน์ มีประชุม มีเจ้านาย มีลูกค้า และบางครั้งก็มีงานที่ไหลมาแบบไม่หยุดพัก
👉 เงินเดือนคืออิสรภาพ? หรือโซ่ตรวน?
ตอนเด็กอยากมีเงินใช้เอง จะได้ซื้อของที่อยากได้โดยไม่ต้องขอใคร
แต่พอโตมา... เงินเดือนเข้าปุ๊บ ค่าเช่าบ้าน ค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าเน็ต ค่าเดินทาง ค่าหมอ ค่าภาษี เข้ามาก่อนเราจะได้จับเงินซะอีก!
👉 อยากนอนตอนไหนก็ได้? จริงเหรอ!?
ตอนเด็กโดนบังคับให้นอนกลางวัน ยังแอบคิดเลยว่า "เสียเวลาเล่น"
แต่พอโตมา... รู้ซึ้งเลยว่านอนเต็มอิ่มคือของหายาก ไหนจะงาน ไหนจะความเครียด ไหนจะคิดเรื่องอนาคต
ทำไมตอนเด็กไม่นอนให้พอก่อน!?!
👉 ไม่ต้องขออนุญาตใคร? แต่ต้องรับผิดชอบทุกอย่างเอง
ตอนเด็กอยากไปไหนก็แค่ขอพ่อแม่
พอโตแล้ว อยากไปไหนก็ไปได้จริง... แต่ต้องวางแผน ต้องมีเงิน ต้องดูเวลา ต้องรับผิดชอบความปลอดภัยของตัวเอง
ไม่ง่ายเหมือนตอนเด็กที่แค่เกาะหลังพ่อแม่แล้วปล่อยให้ท่านจัดการ
👉 เคยอยากมีอิสระ แต่สุดท้ายกลับโหยหาความสบายใจ
โตแล้วถึงเข้าใจว่า อิสระมันมาพร้อมกับภาระหน้าที่
ตอนเด็ก แม้จะมีข้อจำกัดหลายอย่าง แต่เราก็ไม่ต้องรับผิดชอบอะไรหนัก ๆ มีคนคอยดูแล
แต่พอโตขึ้น เราต้องดูแลทั้งตัวเอง และบางทียังต้องดูแลคนอื่นด้วย
แล้วเรากลับไปเป็นเด็กได้ไหม?
ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ อยากกลับไปนอนกลางวันให้เต็มอิ่ม
อยากกินข้าวกับครอบครัวให้ครบทุกมื้อ และใช้ชีวิตโดยไม่ต้องคิดเรื่องเงินสักพักเลย...
แต่สุดท้ายแล้ว ผมก็บอกกับตัวเองว่ามันก็เป็นแค่ความฝัน
ชีวิตคนเรา ไม่สามารถย้อนกลับไปแก้ไขอดีตได้
เราอาจหวังว่าถ้าย้อนเวลากลับไปได้ จะทำบางอย่างให้ดีขึ้น
จะใช้เวลากับคนสำคัญให้มากกว่านี้ หรือจะไม่เสียเวลากับเรื่องไร้สาระ
แต่ความจริงคือ เราแก้ไขอดีตไม่ได้ สิ่งเดียวที่ทำได้คือ
"เรียนรู้จากมัน" และใช้มันเป็นแรงผลักดันให้เราทำปัจจุบันให้ดีที่สุด
เพื่อที่ในอนาคต เราจะไม่ต้องมานั่งเสียใจอีก
"ความสุขไม่ได้ขึ้นอยู่กับอายุ แต่อยู่ที่เราซาบซึ้งกับช่วงเวลาที่มี"
ตอนเด็ก เราอาจคิดว่าความสุขคือการได้โตขึ้น ได้ทำอะไรเองโดยไม่มีใครมาควบคุม
แต่พอโตขึ้น เรากลับมองย้อนกลับไป แล้วคิดถึงความสุขเล็ก ๆ ในวัยเด็ก
เช่น...
💛 การได้วิ่งเล่นโดยไม่ต้องกังวลเรื่องเงิน
💛 การมีเวลานอนเต็มอิ่ม
💛 หรือแม้แต่การมีคนคอยดูแล
แต่ในขณะเดียวกัน หากลองมองในอีกมุมนึง ผู้ใหญ่หลายคนที่เรามองว่ามีภาระหนัก
เขาอาจไม่ได้ทุกข์เสมอไป เพราะเขาอาจพบความสุขจากครอบครัว
จากการประสบความสำเร็จ หรือแม้แต่จากช่วงเวลาดี ๆ กับเพื่อน
สุดท้ายแล้ว...ผมมองว่า
ความสุขไม่ได้ขึ้นอยู่กับว่าเราอยู่ในวัยไหน
แต่อยู่ที่ว่า เราให้คุณค่ากับช่วงเวลานั้นมากแค่ไหน
ซึ่งเหตุผลที่ผมตั้งกระทู้นี้....
เพราะทุกครั้งที่ผมเจอปัญหาหนัก ๆ ในชีวิต มักจะมีความคิดแวบเข้ามาว่า "ถ้าเรายังเป็นเด็กก็คงดี..."
ตอนเด็ก ไม่ต้องคิดอะไรมาก ไม่ต้องแบกรับภาระ ไม่ต้องรับผิดชอบอะไรใหญ่โต มีคนดูแล มีเวลานอนเต็มอิ่ม มีอาหารให้กิน มีที่ให้กลับไปพักพิงเสมอ
แต่พอโตขึ้น ชีวิตกลับเต็มไปด้วยความรับผิดชอบ การตัดสินใจ และความกดดัน ทุกอย่างขึ้นอยู่กับเราเอง บางครั้งมันก็เหนื่อยจนแอบคิดว่า...
“ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ จะใช้ชีวิตวัยเด็กให้เต็มที่กว่านี้”
เลยอยากชวนทุกคนมาแชร์ความรู้สึกกันว่า เมื่อเราโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่แล้ว มีใครเคยคิดถึงวัยเด็กแบบนี้กันบ้างไหมครับ?