ใบไม้… เธอพยายามจะยึดกิ่งไว้
แต่สุดท้าย เธอก็ยังร่วงหล่นสู่ดิน
ใช่ไหมที่ เธอไขว่คว้าเท่าไหร่
เธอก็กลับคืนไปไม่ได้
โลกนี้ล้วนชั่วคราว เดียวดาย
สิ่งที่ได้รับ จากไป อย่างแน่นอน
ดังสายน้ำที่เร่งไหล ไม่รั้งรอ
ไม่มีสิ่งใดอยู่กับเราตลอดไป
แต่เดี๋ยวก่อน...
เธอรู้สึกถึงหยาดฝนนั่นไหม?
นั่นเจ้าหยดน้ำหยดเดิม เพื่อนของเธอ
สายน้ำที่คืนสู่ฟ้า แล้วหล่นเป็นฝนให้ชุ่มฉ่ำใจ
เธอควบคุมให้น้ำขึ้นสู่ท้องฟ้าได้หรือ?
หรือเธอบัญชาให้หยดน้ำจากฟ้าเป็นฝน?
เปล่าเลย... เปล่าเลย...
โอ้ดวงใจ จงรู้เถิด
ทุกสิ่งมิได้อยู่ในกำมือใคร
หากไหลเวียน เปลี่ยนแปลง
ด้วยเอกภาวะหนึ่งเดียว
เธออาจเป็นดังใบไม้ร่วง...
จำต้องปล่อยตัวตามแรงโน้มถ่วงแห่งกาลเวลา
ดังนั้นลอง ปล่อยมือเถิด อย่าเหนี่ยวรั้งหนักหนา
ปล่อยหัวใจที่ร่วงหล่นลงมา แล้วอยู่กับความดี
มองสิ่งที่จากไปด้วยหัวใจที่สงบ
โอบรับสิ่งที่กำลังมาด้วยหัวใจที่สันติ
ยอมรับ การถูกลิขิต ด้วยสติ
แล้วนำมาเติมเต็มหัวใจ และ ปัญญา ให้สมบูรณ์
ความจริง อันเที่ยงแท้ ตลอดไป
คือ ไม่มีสิ่งใดอยู่เหนือพระเจ้า
การยอมจำนน ต่อสัจจะความจริงที่มาสู่เรา
ด้วยสิ่งนั้น... เธอจะเป็นอิสระ จากผู้คน
ก้าวพ้น
เและ เป็นใบไม้... ใบเดิม..กับกิ่งใหม่.โดยสมบูรณ์
#หรือเพราะเจ็บปวดเกินกว่าจะเป็นมุสลิม
ดังใบไม้ที่ ร่วงหล่นสู่ดิน หรือ #เพราะเจ็บปวดเกินกว่าจะเป็นมุสลิม