นั่นแหละค่ะ เราไม่รู้ว่าน้องของคนอื่นเป็นยังไงบ้าง แต่น้องเรามันเอาแต่ใจเสียงดังโวยวายชอบกริ๊ด เราเหนื่อยมาก น้องเราก็อายุ 8-9 ขวบละก็รู้เรื่องแล้วนะ ตอนเราอายุเท่านั้นก็รู้เรื่องมากพอแล้ว ปกติตอนน้องอยู่ รร จะเป็นเด็กดีขี้อายไม่กล้าแสดงออกไม่กล้าปฏิเสธ คนอื่น แต่พออยู่บ้านโวยวายเสียงดังหาเรื่องทะเลาะ เรื่องการพูดเราจะเรียกน้องมันด้วยชื่อ ส่วนมันจะเรียกเราว่าพี่ ก็ปกติ มันเป็นเด็กดีตอนอยู่ รร แต่อยู่บ้านคือแบบอธิบายไม่ถูกเลยอ่ะ ถึงขนาดข้างบ้านต้องมาด่า แถวระแวกบ้านของเราจะเงียบมากกก เพราะคนส่วนใหญ่จะทำงานกลางคืน พ่อแม่เราก็เหมือนกัน แม่จะกลับบ้าน 2ื ทุ่ม พ่อ กลับตี 2-3 พ่อเราก็เริ่มงานตั้งแต่บ่ายๆ ครอบครัวเราไม่ได้มีฐานะดีอะไรหรือพอมัพอกินนั่นแหละ ส่วนน้องเราเวลามันอยู่ รร ชอบทำตัวเหมือนมันรวยมากอ่ะเอาของไปให้คนนู้นคนนี้ทั้งๆที่เราไม่มีอะไร เวลาไปไหนมาไหนร้องไห้โวยวายตามร้านค้าต่างๆ ในห้าง คือแบบโวยวายเลยอ่ะ คือแบบเวลาไม่ได้ดั่งใจอะไรนะจะกรี๊ดอย่างเดียว แต่ตอนที่ อยู่ รร ไม่เปนไม่นะแต่พออยู่กับครอบครัว แล้วแบบไม่อายใครเลยอ่ะ
เวลาซื้อของใหม่ตุ๊กตาดินสอยางลบสี มันก็จะชอบเอาไป รร ก็คือเอาไปอวดเพื่อนมันนั่นแหละ แล้วพอเอาไป รร แล้วก็จะทำหาย พอหายแล้วไม่บอกครูนะ มาโวยวายใส่เรา ให้ซื้ออันใหม่ให้ มันจะแบบกรี๊ดคือแบบสุดเสียงเลยอ่ะ แล้วไม่ได้กรี๊ดแค่ครั้งเดี๋ยวกรี๊ดหลายครั้ด้วยนะ บางทีเราก็สงสัยนะว่าน้องคนอื่นก็เป็นแบบนี้รึป่าว แต่พอดูไปดูมาเหมือนมันไม่ปกติอ่ะเหมือนอะไรก็ไม่รู้ พ่อแม่ก็ไม่ค่อยมีเวลาให้เรา ต้องอยู่บ้านกันสองคน เวลามันหิวอะไรก็ต้องทำให้กิน ทั้งๆที่แบบพึ่งกินไปแล้ว แล้วพอไม่ทำให้ก็จะโวยวายกรี๊ดใครที่ไม่เคยเจอกับตัวจะไม่เข้าใจ ถ้าบอกว่าแล้วทำไมไม่ตีละ
เราไม่ชอบคนที่ทำร้ายร่างกายหรือใช้ความรุนแรงเกลียดมาก แล้วถ้าบอกอีกว่าตีๆไปเห่อ
เหนเราเคยลองตีมันละยิ่งตีมันยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิมอีกเลยแบบรู้สึกไม่อยากมีน้องอยากให้มันหายไปจากโลกนี้ไปเลยอ่ะค่ะ เหนื่อยอ่ะมีน้องแบบนี้ เรากับน้องทะเลาะกันทุกวันเลยนะ เราไม่เคยเริ่มก่อนเลย มันจะหาเรื่องมาทะเลาะตลอด สีหนูหายดินสอหาย ยางลบ มันเป็นปกติของเด็กวัยนี้รึป่าววะที่ของจะหายบ่อย แล้วมาโวยวายที่บ้านเสียงดัง เราเกลียดมากคนเสียงดังทำร้ายร่างกาย ทุกครั้งที่เราทะเลาะกับน้อง เรารู้สึกเหนื่อยมากกกอยากหายไปจากโลกนี้อยากหนีไปไกลๆที่ๆไม่มีใครรู้จักเรา
ยวถ้าบอกว่าแล้วทำไมไม่บอกพ่อกับแม่ เราบอกทุกครั้งเลยนะ เขาไม่เคยสนใจเลยแบบแค่พูดว่า หรอ อืม น้องยังเด็กอยู่ พูดแบบนี้มาตั้งแต่น้องเราอายุ 4-5 ขวบ ตอนน้องเรายังเด็กมันไม่ขนาดนี้นะตอนนั้นมันชอบดึงผมเราหยิกเราจนร้องไห้จนผมร่วงอ่ะแต่เราก็ไม่ได้คิดมากนะตอนนั้นอาจเป็นเพราะเรายังเด็ก และก้รักน้องมากกกกกกกก ตอนนี้ก็รักอยู่แต่รักน้อยลงมากจากที่เคยรักจนล้นหัวใจ ตอนนี้จะรักก็ไม่ใช่จะเกลียดก็ไม่ลงรู้สึกบอกไม่ถูก ถ้าคุณไม่เจอกับตัวคุณก็คงไม่เข้าใจหรอกค่ะ คุณต้องเปนคนแบบหนูด้วยคุณถึงจะเข้าใจความรู้สึกนั้น หนูไหวง่ายมากเวลาเห็นหมาจรแมวจรข้างทางที่แบบเนื้อตัวสกปรกหนูก็ร้องไห้แล้วอ่ะ คนพิการ ขอทาน คนเก็บขยะ อะไรงี้ เขียนเรื่องเกี่ยวกับน้องตัวเองแล้วรู้สึกไงก็ไม่รู้
คือเราอยากรู้ว่าเราปกติรึป่าวคะ เราอายุ 11-12 ไม่มีเพื่อนเลยสักคนเดียว ไม่มีเพื่อนมาประมาณ 3-4 ปีได้แล้ว ไม่ใช่ว่าไม่มีคนอยากคบแต่เราชอบทำตัวเย็นชาใส่คนอื่นแบบไม่รู้ตัว ปกติหน้าหนูก็จะนิ่งดูเหมือนคนหยิ่งๆค่ะ แบบหนึ่งวันแทบไม่พูดอะไรกับใคร แล้วร้องไห้บ่อยมาก 1 เดือน ร้องไห้ไปแล้ว 20 กว่า วัน ปกติรึป่าวคะ
คำถามมีแค่นี้ค่ะ
เรื่องน้องกับ
เรื่องตัวของเราเองค่ะ
ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ
ได้ระบายแล้วรู้สึกดีขึ้นมาก
ปัญหาชีวิตของเด็กคนนึง
เวลาซื้อของใหม่ตุ๊กตาดินสอยางลบสี มันก็จะชอบเอาไป รร ก็คือเอาไปอวดเพื่อนมันนั่นแหละ แล้วพอเอาไป รร แล้วก็จะทำหาย พอหายแล้วไม่บอกครูนะ มาโวยวายใส่เรา ให้ซื้ออันใหม่ให้ มันจะแบบกรี๊ดคือแบบสุดเสียงเลยอ่ะ แล้วไม่ได้กรี๊ดแค่ครั้งเดี๋ยวกรี๊ดหลายครั้ด้วยนะ บางทีเราก็สงสัยนะว่าน้องคนอื่นก็เป็นแบบนี้รึป่าว แต่พอดูไปดูมาเหมือนมันไม่ปกติอ่ะเหมือนอะไรก็ไม่รู้ พ่อแม่ก็ไม่ค่อยมีเวลาให้เรา ต้องอยู่บ้านกันสองคน เวลามันหิวอะไรก็ต้องทำให้กิน ทั้งๆที่แบบพึ่งกินไปแล้ว แล้วพอไม่ทำให้ก็จะโวยวายกรี๊ดใครที่ไม่เคยเจอกับตัวจะไม่เข้าใจ ถ้าบอกว่าแล้วทำไมไม่ตีละ
เราไม่ชอบคนที่ทำร้ายร่างกายหรือใช้ความรุนแรงเกลียดมาก แล้วถ้าบอกอีกว่าตีๆไปเห่อ
เหนเราเคยลองตีมันละยิ่งตีมันยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิมอีกเลยแบบรู้สึกไม่อยากมีน้องอยากให้มันหายไปจากโลกนี้ไปเลยอ่ะค่ะ เหนื่อยอ่ะมีน้องแบบนี้ เรากับน้องทะเลาะกันทุกวันเลยนะ เราไม่เคยเริ่มก่อนเลย มันจะหาเรื่องมาทะเลาะตลอด สีหนูหายดินสอหาย ยางลบ มันเป็นปกติของเด็กวัยนี้รึป่าววะที่ของจะหายบ่อย แล้วมาโวยวายที่บ้านเสียงดัง เราเกลียดมากคนเสียงดังทำร้ายร่างกาย ทุกครั้งที่เราทะเลาะกับน้อง เรารู้สึกเหนื่อยมากกกอยากหายไปจากโลกนี้อยากหนีไปไกลๆที่ๆไม่มีใครรู้จักเรา
ยวถ้าบอกว่าแล้วทำไมไม่บอกพ่อกับแม่ เราบอกทุกครั้งเลยนะ เขาไม่เคยสนใจเลยแบบแค่พูดว่า หรอ อืม น้องยังเด็กอยู่ พูดแบบนี้มาตั้งแต่น้องเราอายุ 4-5 ขวบ ตอนน้องเรายังเด็กมันไม่ขนาดนี้นะตอนนั้นมันชอบดึงผมเราหยิกเราจนร้องไห้จนผมร่วงอ่ะแต่เราก็ไม่ได้คิดมากนะตอนนั้นอาจเป็นเพราะเรายังเด็ก และก้รักน้องมากกกกกกกก ตอนนี้ก็รักอยู่แต่รักน้อยลงมากจากที่เคยรักจนล้นหัวใจ ตอนนี้จะรักก็ไม่ใช่จะเกลียดก็ไม่ลงรู้สึกบอกไม่ถูก ถ้าคุณไม่เจอกับตัวคุณก็คงไม่เข้าใจหรอกค่ะ คุณต้องเปนคนแบบหนูด้วยคุณถึงจะเข้าใจความรู้สึกนั้น หนูไหวง่ายมากเวลาเห็นหมาจรแมวจรข้างทางที่แบบเนื้อตัวสกปรกหนูก็ร้องไห้แล้วอ่ะ คนพิการ ขอทาน คนเก็บขยะ อะไรงี้ เขียนเรื่องเกี่ยวกับน้องตัวเองแล้วรู้สึกไงก็ไม่รู้
คือเราอยากรู้ว่าเราปกติรึป่าวคะ เราอายุ 11-12 ไม่มีเพื่อนเลยสักคนเดียว ไม่มีเพื่อนมาประมาณ 3-4 ปีได้แล้ว ไม่ใช่ว่าไม่มีคนอยากคบแต่เราชอบทำตัวเย็นชาใส่คนอื่นแบบไม่รู้ตัว ปกติหน้าหนูก็จะนิ่งดูเหมือนคนหยิ่งๆค่ะ แบบหนึ่งวันแทบไม่พูดอะไรกับใคร แล้วร้องไห้บ่อยมาก 1 เดือน ร้องไห้ไปแล้ว 20 กว่า วัน ปกติรึป่าวคะ
คำถามมีแค่นี้ค่ะ
เรื่องน้องกับ
เรื่องตัวของเราเองค่ะ
ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ
ได้ระบายแล้วรู้สึกดีขึ้นมาก