ปรึกษาหน่อยค่ะ คือบ้านเราเมื่อก่อนมีกัน 5 คน มีเรา ป้าเอ ป้าบี อา พ่อ ไม่มีใครแต่งงานเลยค่ะ มีพ่อมีลูกคนเดียว
พ่อเราทำงานตลอด คนที่อยู่บ้านเลี้ยงเรามาแต่เด็กคือป้าเอ เป็นให้ทั้งพ่อทั้งแม่ ส่วนป้าบีทำงานอยู่กรุงเทพ
ที่นี้ป้าเอป่วยค่ะ แล้วเขาไปสบายแล้ว เราเองก็เคว้งมาก ช่วงนั้นเราเข้ามหาลัย อาอยู่บ้านคนเดียว ป้าบีเลยกลับมาอยู่บ้าน
ตอนนี้เราปิดเทอม กลับมาอยู่บ้านด้วย บ้านเราไม่เหมือนบ้านเลยค่ะ เปลี่ยนไปหมด ความสบายใจไม่มี ไม่เหมือนบ้านที่เราเคยอยู่ตอนเด็กเลย
เข้าใจได้ว่าป้าบีไม่เหมือนป้าเรา คนละคนกัน ป้าเอเราจะเป็นคนใจดี พูดเพราะ เป็นที่พึ่งที่ปรึกษาทุกอย่าง รักเรา แต่ป้าบีเขาชอบพูดว่าเขาไม่มาพะเน้าพะนอหรอกนะ ชอบบอกว่าป้าเอเลี้ยงเราเสียคน ว่าตามใจเกิน ว่ามาตั้งแต่เด็ก แต่ตอนนั้นเขากลับบ้านนานๆทีไม่ได้อยู่ด้วยกัน เราก็ไม่ได้สนใจเขาเท่าไหร่
พอมาอยู่ด้วยกันทีนี้ทะเลาะกันไม่พักเลยค่ะ เขาชอบด่าลอยๆมา แบบหมาบ้านเราชื่อส้ม ก็แบบ ส้ม นี่เกิดมาทำไม เป็นภาระ วันๆไม่ได้ช่วยไรเลย แบบตะโกนลั่นบ้าน เราก็ไม่ได้คิดไร เขาก็ปึงปังๆ อีกสองสามวันอาก็มาแอบกระซิบบอกเราว่านั่นน่ะ เขาด่าเรา เขาอยากให้เราล้างจาน ถูพื้น งานบ้านต่างๆ ว่าเราไม่มีจิตสำนึก ไม่คิดจะช่วย เราก็งงเลย ถ้าแค่มาบอกว่า เออหนู ล้างจานหน่อยนะ ถูพื้นนะ เราก็ทำให้ได้ ทำไมต้องมาแซะอะไรแบบนี้ แล้วเหตุการเกิดหลายครั้งมาก พ่อเราก็มาคุยกับเราอีก บอกว่าเขาอยากให้เราเป็นเด็กอ่อนหวาน ทำงานบ้าน เขาปากร้ายแต่ใจดีนะ อะไรงี้ เราแบบพูดกันดีๆเถอะ จะมาแบบนี้ทำไม
แล้วล่าสุดคือ บ้านเราก็บ้านต่างจังหวัดเล็กๆ ห้องนอนก็ไม่พอกับคน แล้วห้องที่เรานอนมีตู้กระจกแต่งหน้า ป้าบีเขาวางโลชันไว้
เราก็มานอนห้องนี้ไม่ได้อะไร แต่ตอนเที่ยงคืนตีหนึ่งป้าบีเขาเพิ่งอาบน้ำ เราก็ปิดไฟนอนแล้ว เขาก็เปิดประตูเข้ามาดังปั้ง เอาตีนกระแทกเตียง ทาโลชัน เรางงเลยอ่ะ แล้วทำทุกคืนๆๆๆๆ เราก็ไปบ่นกับพ่อ พ่อบอกหนูต้องเข้าใจ เขาคิดว่ามันเป็นห้องเขา หนูมากวนเขา เราก็แบบโลชันมันทาข้างนอกก็ได้มั้ง มันต้องปึ้งปั้งขนาดนี้เลยเหรอ หรือว่า เบาๆก็ได้ คนนอนแล้วอ่ะ
กลางคืนไม่เท่าไหร่ ตอนเช้าก็มาทา เปิดประตูปั้งเข้ามา เปิดไฟ เราสะดุ้งเลยอ่ะ เรารู้สึกเหมือนเขาไม่อยากให้เราอยู่ห้องนี้อ่ะ จากที่ฟังคนในบ้านพูด เหมือนนี่คือห้องส่วนตัวเขา หวงที่ประมาณนี้ แล้วคือ จะให้เราไปนอนที่ไหนอ่ะ
เราไม่เคยพูดอะไรว่าเขาเลย เล่าให้แฟนฟังแฟนบอกว่าทำเหมือนไม่เห็นเราเป็นคนแล้ว ทนได้ยังไง ถ้าเป็นแฟนแฟนโวยวายแล้ว
ผ่านมาได้นานเข้า เราก็ทนที่เขาแซะ ทาโลชันไรนี่ พอมีวันนึง เขาด่าเราอีก เราเลยเดินออกไปเล่นหมานอกบ้านเลย ไม่ทนฟังต่อ จากนั้นก็ไม่พูดกับเขา เขาก็เอาเราไปด่ากับอากับพ่อใหญ่เลย ว่าเด็กอะไรหยิ่ง จองหอง พูดแค่นี้ทำเป็นรับไม่ได้ ในบ้านอะดีสุดแล้ว ลองไปอยู่ข้างนอกจะรู้ อยู่ไม่ได้หรอก อะไรมากระทบไม่ได้เลยแบบนี้
พ่อก็มาถามเรา ว่าอะไรกัน เราก็เล่าๆๆเรื่องโดนเปิดไฟเรื่องโดนแซะ ว่าเราไม่ชอบใจยังไง เราไม่เคยพูด ทนมานานแล้ว ไม่ใช่เจอแค่นี้แล้วไม่ทน พ่อก็บอกว่า พ่อรู้เขาเป็นคนแบบนี้แหละ ที่หนูเจอพ่อก็เจอ แต่เราเปลี่ยนเขาไม่ได้ เราเป็นเด็กจะมาทำแบบนี้ได้ยังไง ให้ไปพูดกับเขาก่อน เป็นเด็กยังไงก็ต้องพูดกับผู้ใหญ่ก่อน เราก็แบบ อะไรของพ่ออะงงมาก
ส่วนอาก็โดนด่าแทนเราทุกวัน เพราะว่าเราไม่พูดกับเขาใช่มั้ย เขาก็ไม่พูดกับเรา แต่แซะผ่านอามา
อาก็มาถามว่ามันเป็นไงลูก อึดอัดมากเลยเหรอแบบขำๆ เราก็แบบ พูดไปว่าเห้อคิดถึงหอ อาก็บอกเดี๋ยวทำงานแล้วไม่กลับบ้านแน่เลย อาก็คิดถึงแย่เลยสิ แบบยิ้มเจื่อนๆ เราก็ไม่รู้จะตอบอะไรอะ
เราชอบพ่อชอบอานะ แต่ป้าบีคือสุดจะทน อะไรที่พูดกันดีๆได้เขาไม่พูดอ่ะ เขาจะแซะจะด่า ไม่เข้าใจจะทำทำไม
ยิ่งเป็นแบบนี้เขาก็ยิ่งเปิดปิดประตูเสียงดัง แล้วเราจะไปมีอารมณ์ขอโทษเขาได้ไง เราไม่ได้อยากคุยกับเขาเลยเอาจริงๆ แต่พอทะเลาะกันเห็นอาโดนแซะแทนก็รู้สึกผิด แต่ก็แอบสบายใจดี ไม่ต้องมายุ่ง แต่ก็รำคาญเรื่องเปิดไฟทาโลชันเหมือนเดิมอ่ะ
เราควรทำไง ไม่อยากขอโทษ ไม่อยากดีด้วย แต่พอพ่อมาพูดว่ายังไงก็คนในบ้าน คุยดีกันเถอะ ก็แบบ เห้อออออออออออ
ที่บ้านชอบแซะ ทำอะไรก็ขวางตา อะไรที่เราเห็นว่าดีไม่เคยดีในสายตาเขา ทำไงดีคะ
พ่อเราทำงานตลอด คนที่อยู่บ้านเลี้ยงเรามาแต่เด็กคือป้าเอ เป็นให้ทั้งพ่อทั้งแม่ ส่วนป้าบีทำงานอยู่กรุงเทพ
ที่นี้ป้าเอป่วยค่ะ แล้วเขาไปสบายแล้ว เราเองก็เคว้งมาก ช่วงนั้นเราเข้ามหาลัย อาอยู่บ้านคนเดียว ป้าบีเลยกลับมาอยู่บ้าน
ตอนนี้เราปิดเทอม กลับมาอยู่บ้านด้วย บ้านเราไม่เหมือนบ้านเลยค่ะ เปลี่ยนไปหมด ความสบายใจไม่มี ไม่เหมือนบ้านที่เราเคยอยู่ตอนเด็กเลย
เข้าใจได้ว่าป้าบีไม่เหมือนป้าเรา คนละคนกัน ป้าเอเราจะเป็นคนใจดี พูดเพราะ เป็นที่พึ่งที่ปรึกษาทุกอย่าง รักเรา แต่ป้าบีเขาชอบพูดว่าเขาไม่มาพะเน้าพะนอหรอกนะ ชอบบอกว่าป้าเอเลี้ยงเราเสียคน ว่าตามใจเกิน ว่ามาตั้งแต่เด็ก แต่ตอนนั้นเขากลับบ้านนานๆทีไม่ได้อยู่ด้วยกัน เราก็ไม่ได้สนใจเขาเท่าไหร่
พอมาอยู่ด้วยกันทีนี้ทะเลาะกันไม่พักเลยค่ะ เขาชอบด่าลอยๆมา แบบหมาบ้านเราชื่อส้ม ก็แบบ ส้ม นี่เกิดมาทำไม เป็นภาระ วันๆไม่ได้ช่วยไรเลย แบบตะโกนลั่นบ้าน เราก็ไม่ได้คิดไร เขาก็ปึงปังๆ อีกสองสามวันอาก็มาแอบกระซิบบอกเราว่านั่นน่ะ เขาด่าเรา เขาอยากให้เราล้างจาน ถูพื้น งานบ้านต่างๆ ว่าเราไม่มีจิตสำนึก ไม่คิดจะช่วย เราก็งงเลย ถ้าแค่มาบอกว่า เออหนู ล้างจานหน่อยนะ ถูพื้นนะ เราก็ทำให้ได้ ทำไมต้องมาแซะอะไรแบบนี้ แล้วเหตุการเกิดหลายครั้งมาก พ่อเราก็มาคุยกับเราอีก บอกว่าเขาอยากให้เราเป็นเด็กอ่อนหวาน ทำงานบ้าน เขาปากร้ายแต่ใจดีนะ อะไรงี้ เราแบบพูดกันดีๆเถอะ จะมาแบบนี้ทำไม
แล้วล่าสุดคือ บ้านเราก็บ้านต่างจังหวัดเล็กๆ ห้องนอนก็ไม่พอกับคน แล้วห้องที่เรานอนมีตู้กระจกแต่งหน้า ป้าบีเขาวางโลชันไว้
เราก็มานอนห้องนี้ไม่ได้อะไร แต่ตอนเที่ยงคืนตีหนึ่งป้าบีเขาเพิ่งอาบน้ำ เราก็ปิดไฟนอนแล้ว เขาก็เปิดประตูเข้ามาดังปั้ง เอาตีนกระแทกเตียง ทาโลชัน เรางงเลยอ่ะ แล้วทำทุกคืนๆๆๆๆ เราก็ไปบ่นกับพ่อ พ่อบอกหนูต้องเข้าใจ เขาคิดว่ามันเป็นห้องเขา หนูมากวนเขา เราก็แบบโลชันมันทาข้างนอกก็ได้มั้ง มันต้องปึ้งปั้งขนาดนี้เลยเหรอ หรือว่า เบาๆก็ได้ คนนอนแล้วอ่ะ
กลางคืนไม่เท่าไหร่ ตอนเช้าก็มาทา เปิดประตูปั้งเข้ามา เปิดไฟ เราสะดุ้งเลยอ่ะ เรารู้สึกเหมือนเขาไม่อยากให้เราอยู่ห้องนี้อ่ะ จากที่ฟังคนในบ้านพูด เหมือนนี่คือห้องส่วนตัวเขา หวงที่ประมาณนี้ แล้วคือ จะให้เราไปนอนที่ไหนอ่ะ
เราไม่เคยพูดอะไรว่าเขาเลย เล่าให้แฟนฟังแฟนบอกว่าทำเหมือนไม่เห็นเราเป็นคนแล้ว ทนได้ยังไง ถ้าเป็นแฟนแฟนโวยวายแล้ว
ผ่านมาได้นานเข้า เราก็ทนที่เขาแซะ ทาโลชันไรนี่ พอมีวันนึง เขาด่าเราอีก เราเลยเดินออกไปเล่นหมานอกบ้านเลย ไม่ทนฟังต่อ จากนั้นก็ไม่พูดกับเขา เขาก็เอาเราไปด่ากับอากับพ่อใหญ่เลย ว่าเด็กอะไรหยิ่ง จองหอง พูดแค่นี้ทำเป็นรับไม่ได้ ในบ้านอะดีสุดแล้ว ลองไปอยู่ข้างนอกจะรู้ อยู่ไม่ได้หรอก อะไรมากระทบไม่ได้เลยแบบนี้
พ่อก็มาถามเรา ว่าอะไรกัน เราก็เล่าๆๆเรื่องโดนเปิดไฟเรื่องโดนแซะ ว่าเราไม่ชอบใจยังไง เราไม่เคยพูด ทนมานานแล้ว ไม่ใช่เจอแค่นี้แล้วไม่ทน พ่อก็บอกว่า พ่อรู้เขาเป็นคนแบบนี้แหละ ที่หนูเจอพ่อก็เจอ แต่เราเปลี่ยนเขาไม่ได้ เราเป็นเด็กจะมาทำแบบนี้ได้ยังไง ให้ไปพูดกับเขาก่อน เป็นเด็กยังไงก็ต้องพูดกับผู้ใหญ่ก่อน เราก็แบบ อะไรของพ่ออะงงมาก
ส่วนอาก็โดนด่าแทนเราทุกวัน เพราะว่าเราไม่พูดกับเขาใช่มั้ย เขาก็ไม่พูดกับเรา แต่แซะผ่านอามา
อาก็มาถามว่ามันเป็นไงลูก อึดอัดมากเลยเหรอแบบขำๆ เราก็แบบ พูดไปว่าเห้อคิดถึงหอ อาก็บอกเดี๋ยวทำงานแล้วไม่กลับบ้านแน่เลย อาก็คิดถึงแย่เลยสิ แบบยิ้มเจื่อนๆ เราก็ไม่รู้จะตอบอะไรอะ
เราชอบพ่อชอบอานะ แต่ป้าบีคือสุดจะทน อะไรที่พูดกันดีๆได้เขาไม่พูดอ่ะ เขาจะแซะจะด่า ไม่เข้าใจจะทำทำไม
ยิ่งเป็นแบบนี้เขาก็ยิ่งเปิดปิดประตูเสียงดัง แล้วเราจะไปมีอารมณ์ขอโทษเขาได้ไง เราไม่ได้อยากคุยกับเขาเลยเอาจริงๆ แต่พอทะเลาะกันเห็นอาโดนแซะแทนก็รู้สึกผิด แต่ก็แอบสบายใจดี ไม่ต้องมายุ่ง แต่ก็รำคาญเรื่องเปิดไฟทาโลชันเหมือนเดิมอ่ะ
เราควรทำไง ไม่อยากขอโทษ ไม่อยากดีด้วย แต่พอพ่อมาพูดว่ายังไงก็คนในบ้าน คุยดีกันเถอะ ก็แบบ เห้อออออออออออ