เราเป็นคนกรุงเทพตั้งแต่เกิดเลยค่ะ แล้วเป็นคนติดเที่ยวเข้าสังคมประมานนึงและมีแฟนค่ะ แม่เราเป็นคนเหนือแต่มาอยู่กรุงเทพตั้งแต่สาวๆแล้วค่ะ บ้านเราเริ่มทำธุรกิจส่วนตัวได้ประมาน 4 ปี พอเข้าปีที่ 4 แม่เราย้ายโรงงานมาอยู่ที่แม่สอด จ.ตาก เราเลยจำเป็นต้องมาอยู่ที่แม่สอดด้วยเพื่อช่วยงาน แต่ก่อนที่เราจะตัดสินใจมาแม่สอดเราตกลงกับแม่แล้วว่าถ้าอยู่ไม่ได้เราจะขอกลับกรุงเทพนะ พอเรามาอยู่ได้สักพักเราเจอปัญหามากมายหลายเรื่อง ทั้งเรื่องเงินที่ถูกลด โดนแม่อารมเสียใส่อยู่บ่อยๆ บางครั้งก็ถูกต่อว่าต่อหน้าคนอื่นเสียงดังๆ จนทำให้เราเครียดมากๆ แต่ปัญหาหลักๆเลยคือเราปรับตัวกับที่นี่ไม่ได้เลยค่ะ เราพยายามสุดๆแล้ว แต่มันไม่ไหวจริงๆ เราไม่ชอบที่นี่ เราเลยตัดสินใจบอกแม่ว่าจะขอกลับ กทม วันแรกที่เราบอกไปเราก็มีปัญหากับแม่ตามที่เราคิดไว้เลย พอเข้าวันที่ 2 แม่เราก็เริ่มโน้มน้าวขอให้เราอยู่ต่อให้ได้หรือพยายามเอาอกเอาใจเรา ทำดีกับเรา ไม่วีนใส่เหมือนก่อนหน้านี้ เราบอกตรงๆเลยเราก็ไม่ได้อยากกลับเลยนะคะ แต่เราอยู่ที่นี่เราเครียดมากๆ เราไม่กล้าออกไปไหนเลยที่นี่ไม่ค่อยมีคนไทย เราขับรถไม่เป็น อยากออกไปดื่มเราก็ไม่มีเพื่อนไป เราต้องกินนอนทำงาน แทบไม่ได้เห็นเดือนเห็นตะวันจะว่าอย่างนั้นก็ได้ค่ะ คือเราจะได้ออกไปเปิดหูเปิดตาก็ต่อเมื่อแฟนเราขึ้นมาทุกๆเดือนเองค่ะ

เราเครียดมากเลยค่ะ เรารู้ว่าแม่ไม่อยากให้กลับ แต่เราไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้จริงๆ ทุกคนคิดว่าเราดูใจร้ายไปไหมคะ เป็นเพื่อนๆจะทำยังไงคะ ส่วนเรื่องงานเราบอกแม่ว่าจะทำให้ทุกเดือนนะคะ