สวัสดีค่ะ เราเลิกกับแฟนช่วงต้นเดือนกุมภา เขาให้เหตุผลเพราะเราจะเข้ามหาลัย (แฟนอยู่ม.4) เขาบอกว่าอยากมีชีวิตที่อิสระ ไม่อยากมีใครแล้ว อยากอยู่คนเดียว เรากับเขาคบกัน1ปีเต็ม สำหรับบางคนอาจจะคิดว่าไม่นาน แต่สำหรับเราแล้วยิ่งเป็นรักครั้งแรกด้วย เราผูกพันธ์กับเขามาก อะไรๆรอบตัวก็มีเขาอยู่ด้วยตลอด พอจะไปมหาลัยเราก็ใจหายที่จะไม่ได้เจอเขา แต่เราไม่เคยคิดจะเลิกกับเขาเลย เราอยากให้เขาเชื่อใจเรา ตอนคบกันเราเองก็บริสุทธิ์ใจกับเขาตลอด มีอะไรก็บอกก็คุยกับเขาทุกครั้ง ไม่เคยปกปิดไม่เคยมีความลับ เขาคงคิดว่า ไปมหาลัยยังไงก็หลุดแน่ๆ แต่มันก็ไม่ใช่ว่าจะทุกคู่ที่เลิกมั้ย ทุกคนก็ต้องโตขึ้นต้องมีอนาคต แล้วเราก็คิดแค่ว่าเราจะไปทำตามอนาคตตัวเอง ไม่ได้คิดถึงเรื่องอื่น เข้าใจว่าต้องเจอสังคมอีกเยอะร้อยพ่อพันแม่ แต่ใดๆแล้วมันก็อยู่ที่ตัวเราเองด้วยจริงมั้ย ถ้าเรามั่นคงซื่อสัตย์มันก็ไม่มีเรื่องอื่น ตอนที่คบกันเขาก็รู้ว่าเรานิสัยยังไงแต่เขาก็ไม่เคยเชื่อใจเราเลย ที่ผ่านๆมาเราก็ทำให้เขาเห็นทุกอย่าง บางครั้งเรารู้สึกว่าเราเสียเปรียบด้วยซ้ำ เขาจะไม่ค่อยให้จับมือถือ ทำเหมือนมีความลับอะไรตลอดเวลา แค่บอกว่าจะเอามาถ่ายรูปก็บอกไม่ๆ จะชิงกลับไป แต่ไม่ใช่ทุกครั้งนะ บางครั้งเขาก็ให้แต่ส่วนน้อย อย่างเหตุการณ์ล่าสุดตอนเราไปสอบสัมภาษณ์ (ไปต่างจังหวัดนอนค้างคืน) เอาจริงๆวันนั้นเครียดด้วยกดดันด้วย กลัวจะทำไม่ได้ ฝึกพูดวนๆ ในหัวเราคือมีแค่บทสัมภาษณ์ พอวันสอบเสร็จ ก็โล่งใจขึ้น ก่อนกลับก็ไปซื้อของฝากเขาเป็นป้ายชื่ออันเล็กๆ ระหว่างทางนั่งรถกลับเขาก็บอกว่าให้ซื้อนมไปฝาก แต่เราบอกว่าเราไม่มีเวลาเพราะตอนนั้นไปขึ้นรถผิดที่แล้วต้องวนไปที่ใหม่ อีกอย่างตรงนั้นไม่มีเซเว่น เราบอกว่ากลับบ้านไปค่อยซื้อแล้วเขาก็เริ่มพิมแปลกๆ เรารู้ว่าเขาต้องงอน ตอนนั้นรู้สึกเหนื่อยมากกว่า มาสอบแท้ๆแต่ต้องมาทะเลาะกันเพราะว่าไม่ซื้อนมให้ (แอบร้องไห้ที่คิวรถไปด้วย) แต่พอคุยไปคุยมาเขาก็บอกว่าไม่ใช่เรื่องนี้ เเต่เพราะเรื่องที่เราลงสตร.ไอจีแล้วไม่แท็กเขา ซึ่งเราก็ตกใจเพราะสตร.นั่นลงไป3วันที่แล้ว แต่เขาเพิ่งมาพูดตอนเวลานั้นพอดี เขาบอกว่าเราไม่ใส่ใจเขา เราเลยบอกว่าแค่ไม่แท็กสตร.ทำไมมาบอกว่าไม่ใส่ใจนี้ขนาดมาสอบยังนึกถึงซื้อของไปฝากยังไม่ใส่ใจอีกหรอ แล้วอีกอย่างทุกครั้งที่ลงรูปสวยๆก็แท็กเขา แต่อาจจะไม่ได่แท็กตลอดเพราะบางทีก็ไม่ได้ลง เขาบอกว่าก็อันนี้ลงทำไมไม่แท็ก ตอนนั้นเราคิดว่าอันนี้เราลงแบบขำๆไม่ได้จริงจังมาก ถ้าอันสวยๆเราก็แท็ก แต่เขานี้สิไม่ลงอะไรเลยไม่แท็กด้วยซ้ำไม่หนักกว่าหรอ ทะเลาะกันไปข้ามวันข้ามคืน แต่ก็กลับมาดีกัน พอมาวันที่ไปเรียนก็กลับมาคุยกันปกติเหมือนไม่มีไรเกิดขึ้น เราเล่าว่าตอนสัมภาษณ์อาจารย์ถามอะไรบ้าง คุยแชร์ปสก. แล้วเราบอกว่าเขาถ่ายรูปลงเพจจะดูมั้ย เลยเอามือถือจะเปิดให้เขาดู แต่เขาจะแย่งมือถือไปเข้าแชท แล้วพูดประมาณว่าไปคุยกับใครมาบ้าง ตอนนั้นอึ้งด้วยงงด้วย เลยแย่งกลับแล้วบอกว่า ไม่มีแต่ที่ไม่ให้เพราะเรารู้สึกว่าเราเสียเปรียบมาเยอะแล้วทีเขาแทบจะไม่เคยไม่จับแล้วอันนี้เราไปสอบในหัวก็มีแต่เรื่องสอบจะเอาเวลาไหนไปคิดนอกใจ เราเสียใจที่เขาไม่เข้าใจไม่ไว้ใจเราเลย ทั้งๆที่ตอนนั่นเราไปสอบมาก็แทนที่จะถามไถ่กันเรื่องนี่แต่เหมือนใจเขาคิดแต่เรื่องแบบนี้ตลอด   *ซึ่งเราคิดว่าที่เขาไม่ค่อยเชื่อใจเพราะบุคลิกภายนอกของเรา คนนอกหรือคนอื่นๆมองก็จะคิดไปแล้วว่าเราเป็นแบบไหนๆ เขาก็คงคิดแบบนั้น แต่เชื่อมั้ยความจริงคือโคตรจะตรงข้าม เพื่อนๆสนิทรู้ดีว่าเราเป็นยังไงให้พูดเรื่องจะนอกใจตัดทิ้งไปเลย เพราะเราอยู่กับเพื่อนก็พูดถึงแต่เขา นึกถึงแต่เขา ไปเที่ยวไหนก็ซื้อนู้นนี้ไปฝาก ไม่เคยคิดจะนอกใจเลยสักครั้งไม่เคยคิดว่าจะต้องไปหาคนอื่นเลยทั้งๆที่เราเองก็มีเขาที่รักมากอยู่แล้ว แต่เขาไม่ได้คิดแบบนั้น เขามองว่าเราไปเที่ยวแล้วจะลืมเขาจะไปอยู่กับใครคุยกับใคร ซึ่งเรารู้ตัวเองดีเราเป็นคนยังไงเคยคุยกันเรื่องนี้หลายครั้งก็เหมือนเดิม หลังๆมาเริ่มทะเลาะกันบ่อยอะไรนิดๆก็งอนก็รบ แต่ทุกครั้งเขาจะเป็นฝ่ายบอกเลิกก่อนเสมอ แต่เราก็ยื้อไว้ทุกครั้ง เราคิดแค่ว่าไม่อยากเสียเขาไปต่อให้ตัวเองต้องเสียใจเสียเปรียบกี่ครั้งก็ตาม ตอนนั้นเราไม่รักตัวเองเลย เราคิดว่าเรื่องแบบนี่ปรับได้แก้ได้ แต่นั้นแหละเราพยายามปรับแล้ว อันไหนเราผิดเราก็ขอโทษยอมรับแก้ไขตัวเอง แต่มันก็ไม่ดีขึ้นหรอก        ***เราสองคนเป็นรักแรกทั้งคู่ เพราะแฟนคนแรกรึเปล่าเลยทำให้ไม่รู้ตัวเองสักที บางทีแค่อยากเอาชนะกัน ชอบประชดใส่กัน พูดแรงๆใส่ ต่อให้บอกว่าจะปรับๆก็ตาม เราบอกเขาว่าไม่มีใครดีกว่าใคร แค่อยากให้เรียนรู้กันมากขึ้น เขาจะชอบหัวร้อนยิ่งตอนโกรธจะหนักมาก เราต้องคอยบอกให้เขาใจเย็นให้ใช้เหตุผลให้มากกว่าอารมณ์ เราพยายามจะเข้าใจเขา คุยเปิดใจกับเขาทุกเรื่อง ให้เขาสบายใจว่าจะมีเราอยู่ข้างๆเสมอมีเรื่องอะไรก็ใฟ้มาบอกมาคุยได้ แต่ก็ไม่ เขาเป็นคนเงียบๆไม่ค่อยเล่าอะไรให้ฟัง เราเลยไม่รู้อะไรกับเขามากหนัก.  

     แต่นั้นแหละทั้งหมดทั้งมวลที่เล่าไปก็ไม่มีความหมายแล้วเพราะเขาทั้งบอกเลิกทั้งบล็อกแค่เจอหน้ากันก็เหมือนจะโกรธไม่พอใจเหมือนเราผิดมาก   ที่เลิกกันเพราะจะเข้ามหาลัย มันเพราะเขาไม่ไว้ใจเราใช่มั้ย หรือเพราะเราไปมหาลัยต้องห่างกันไม่ได้อยู่ด้วยกันเหมือนแต่ก่อนเลยเลิก คำถามเต็มหัวไปหมด เราอยากคุยกับเขาอีกครั้งแต่ก็ทำไม่ได้เพราะเขาบล็อก จริงๆไม่ต้องถึงขั้นบล็อกก็ได้  ผ่านมาเดือนกว่าๆไม่มีวันไหนเลยที่ไม่นึกถึงเขา พยายามจะไม่คิดไม่นึกแต่สุดท้ายก็เก็บไปฝันอยู่ดี  เราไม่เป็นตัวเองเลย เราไม่ได้เป็นคนแบบที่เขาคิด เขาเข้าใจเราผิดไป  ตอนนี้เขาทั้งหล่อทั้งเด่นทั้งดัง คงมีคนเข้าหาเต็มไปหมด มีตัวเลือกเยอะ เขาคงไม่มีเวลามานั่งคิดถึงคนเก่าแบบเรา แต่เรานี้สิ คิดถึงอยู่ได้ อยากเอาตัวเองออกจากช่วงเวลานี้สักที แต่ใจนึงก็อยากมีเขาเหมือนเดิม เราไม่คิดว่าจะมาเลิกกันแบบนี้เลยทำใจไม่ได้ แต่เขาคงคิดมาดีแล้ว 
   
    ปล. ขอบคุณที่อ่านจนจบค่ะ หนูแค่เครียดอยากพูดอยากระบาย หลายคนอาจจะคิดว่าเรื่องเด็กๆ ถือว่าแชร์ปสก. ถ้าเกิดติดใจตรงไหนขอโทษด้วยนะคะ 🙏