ตอนแรกๆตอนผมอยู่ม.2-3 เวลามีคนถามว่าอยากเรียนอะไรอยากเป็นอะไร ผมก็ตอบเออออไปตามน้ำว่าอยากเป็นหมอ(ช่วงนั้นชอบดูยูทูปแนวแพทย์) แต่พอขึ้นม.ปลาย ผมอยู่ม.4 ได้ออกไปใช้ชีวิตเป็นเด็กโรงเรียนประจำ1 ซึ่งผมรู้สึกว่าผมมีอิสระมาก อยากเรัยนอะไรก็ได้เรียน ไม่มีใครว่า ไม่มีใครมาคาดหวัง ไม่มใครมาบงการชีวิต ทำให้ผมรู้ว่าผมเองอาจจะไม่เหมาะกับหมอ เพราะตอนเรียน วิชาชีวะผมไม่ชอบเลย แต่ไปชอบเคมี ฟิสิกส์ คณิต เลยไปค้นหาตัวตน สมัครค่ายตามมหาลัย ทำให้ผมรู้ว่าตัวเองอยากเป็นวิศวกรเคมี พอตอนนี้ปิดเทอมไปก็กลับบ้านไปอยู่กับครอบครัว ผมเลนไปบอกยายว่าผมไม่ได้อยากเป็นหมอแล้ว อยากเป็นวิศวกรเคมี ทีนี้ยายผมก็ออกอาการแบบไม่ค่อยพอใจ บอกผมหลายๆอย่างเพื่อโน้มน้าวให้เป็นหมอ เขาบอกทั้งแบบ วิศวะ เด็กปวช ปวส ราชมงคลก็เรียนได้ ใครๆก็เรียนได้ แต่เรียนหมอ พวกนี้พันคนยังเรียนไม่ได้ เราต้องทำในสิ่งที่เขาทำไม่ได้ เรียนหมอได้เป็นหน้าเป็นตาให้ตระกูล ได้คำนำหน้าชื่อนายแพทย์ ยายผมเขาพร้อมสนับสนุนแบบเรียนรัฐหรือเอกชนก็ได้ เพราะยายผมเขาจ่ายไหว ถ้าเรียนจบจะให้1ล้าน ซึ่งผมไม่โอเคกับวิชาชีวะมากๆ ยายผมก็บอกว่า วิชาชีวะช่วยตั้งใจกว่านี้ได้มั้ย มันก็แค่ท่องจำเอง ยายเชื่อในตัวหลานอะไรประมาณนี้ ผมรู้ว่ายายเขาหวังดี แกเป็นคนรักครอบครัวมากชนิดที่ว่าถ้ามีคนในบ้านป่วย ค่ารักษา10ล้านแกก็ยอมจ่าย ตอนนี้ผมบอกไปแค่ยายเรื่องที่ไม่อยากเป็นหมอ มีวิธีพูดคุยยังไงกับท่านบ้างครับ เพราะเวลายายเขาพูดเรื่องนี้ทีไรผมรู้สึกอึดอัดตลอด