มีใครต้องเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวตั้งแต่ลูกยังไม่ถึงขวบไหมคะ อยากได้กำลังใจว่าเราจะผ่านมันไปได้เช่นกันค่ะ

หลังจากมีลูกก็ทะเลาะกับสามีบ่อยๆ ความรู้สึกมันไม่เหมือนเดิม พยายามเท่าไหร่ก็ไม่ดีพอ นั่งคุยกันหลายครั้งทั้งแบบที่มีอารมณ์โมโหอยู่ และในตอนที่ใจเย็น มันมักจะเริ่มมาจากเรื่องเล็กๆแต่พอเริ่มคุยมันเหมือนกลายเป็นเรื่องใหญ่ ว่าที่ผ่านมาปัญหาทั้งหมดมันคือเราทั้งนั้น เขาไม่เคยทะเลาะกับแฟนเก่า หรือภรรยาเก่าแบบนี้มาก่อน (แต่เขาไม่เคยมีลูกมาก่อนนะคะ) เขาบอกว่าเราไม่มีความสามารถในการเลี้ยงลูก เราเลี้ยงไม่ได้ เรื่องง่ายๆเราก็ไม่รู้ (เราทำงานนอกล้าน หาเงินค่ะ เขาเลี้ยงลูกอยู่บ้าน แต่เราจะเป็นคนซื้อกับข้าวกลับเข้าบ้านตลอดและดูลูกทุกครั้งที่กลับถึงบ้าน) เขาบอกว่าเราไม่มีอีคิว ไม่สามารถมีความสัมพันธ์ที่เฮลตี้ได้ เาามันท็อกซิกเกินไป ปัญหาก็แค่เรื่องที่เราซึมเศร้าแล้วไม่สามารถก้าวผ่านได้ เรายิ้มเล่นกับลูกได้ปกกติแต่เรานอยเขาเราก็จะหงอยๆ เขาบอกว่าเราควรจะก้าวไปข้างหน้า เรื่องที่ทะเลาะกันหรือนอยด์ก็ต้องก้าวผ่าน เขาบอกว่าเราไม่แสดฃความรักต่อเขา แต่เวลาที่เราอยากแสดงมันกลับกลายเป็นว่าเราอยากมีอะไรกับเขาแล้วเขาเหนื่อยจนไม่อยากทำ แต่เขากลับเรียกร้องว่าเราควรจะจูบเขาก่อนออกไปทำงาน กอดเขาทุกครั้งหลังเลิกงาน แต่เราไม่กล้าทำอะไรแบบนั้น เพราะเวลาที่เราทำแล้วเหมือนเราอยากได้มากกว่านั้น เขาก็จะต่อว่าว่าเราเป็นคนมักมาก กดดันให้เขาต้องทำทั้งที่เขาเหนื่อยอยากพัก เขาต่อว่าเราแรงมาก จนเราเองก็มองว่าปัญหามันอยู่ที่เราสองคนไม่คลิกกัน ไม่เสมอกันอีกต่อไป มันเลยเป็นปัญหาที่ค้างคา เราบอกว่าพอเขาพูดแรงขนาดนี้หลังจากนี้เราจะกล้าแตะเขาไหม เราก็ไม่กล้าแล้ว แล้วพอเราไม่แตะก็บอกว่าเราโตแล้วแก้ปัญหาแค่นี้ไม่ได้ ไม่มีอีคิว ไม่มีความสามารถในการจะปรับปรุงพัฒนาตัวเองเลย แต่ทุกวันนี้เราพยายามมากในการปรับ เขาไม่เคยมองเห็น และไม่เคยรับรู้ว่าเราทำงานนอกบ้านก็เหนื่อยเหมือนกัน เราเซอร์ไพรส์ให้ของขวัญเขาทุกเทศกาลสำคัญ เขียนโน๊ตถึงเขาเสมอ เขาแทบไม่เคยให้อะไรเราเลย แม้กระทั่งแค่เขียนหรือพูด เขาบอกว่าเราละเลยเขา ไม่สนใจความรู้สึกเขา เราเลยคิดว่ามันเป็นปัญหาแบบนี้ต่อไปไม่จบ ไม่มีวี่แววว่าจะสิ้นสุด เพราะเขาตราหน้าเราแล้วว่าเป็นคนแบบไหน เขาบอกว่าคนข้างนอกเป็นล้านๆที่อยู่ในสถานการณ์แบบเดียวกันกับเรายัฃไม่เห็นงี่เง่าเหมือนเราเลย สุดท้ายสิ่งที่เป็นฟางเส้นสุดท้ายคือเขาเปรียบเทียบภรรนาเก่าเขาขึ้นมาว่าเป็นรงามสัมพันธ์ที่ดี เขาไม่เคยต้อฃมาทะเลาะกันแบบนี้ เพราะฉะนั้นเขาไม่ผิดอะไร มีแต่เราเท่านั้นที่ผิดและไม่รู้ตัว เราเลยคิดว่าถ้าเราไม่ดีพอขนานี้ และต้องมาโดนตอกย้ำหรือด่าซ้ำๆให้ยิ่งซึมเศร้าไปกว่าเดิม เราควรถอยดีกว่าไหม บางทีลูกก็ไม่ได้อยากได้ครอบครัวที่ครบพ่อแม่ แค่มีคนที่เลี้ยงเขาด้วยความรักอาจจะดีกว่าหรือเปล่า เราเป็นคนตัดสินใจอะไรไว วันนี้จะปรึกษาครอบครัวและจะจับเข่าคุยกับสามีอีกที ว่าอาจต้องเลือกจบจริงๆ ให้เขาไปเจอสิ่งที่ดี และมีความสุข ให้เราได้พักจากการฟังคอมเมนท์ลบๆ ช่วิตเราอาจดีขึ้น ยิ้มได้มากขึ้นบ้าง 

ใครที่เป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวอยู่ หรือมีปัญหาครอบครัวที่ต้องตัดสินใจอะไรแบบนี้แชร์หน่อยนะคะ เผื่อเป็นแนวทาง ขอบคุณมากๆค่ะ