คือแม่เป็นโรคซึมเศร้ามาพักใหญ่ๆแล้ว สาเหตุมาจากพ่อ และมีอาการเป็นๆหายๆ คือ ร้องไห้บ่อย ดิ่งบ้าง บางครั้ง
แล้วแม่ชอบหมาพันธุ์เล็ก เลยติดสินใจเลี้ยงน้อง น้องติดแม่มากๆ แต่ที่งง คือ
พ่อบอกไม่เลี้ยง ไม่เอา ใส่อารมณ์สุดๆ แบบไม่ต้องเอามา ถ้าเอามา ถึงขั้นจะตัดขาด
เราก็ปลอบแม่ว่า เลี้ยงไปเลยแม่มีความสุขแม่เลิกเครียด เราก็สบายใจ พอวันน้องหมามาถึง เขากลับมีอาการหนักมาก
แบบจะเอามาทำไม ถ้ามีมันก็ไม่ต้องมีกู เราก็ย้อนถามว่า แล้วไม่สงสารแม่เขาหรอ
ให้เขามีความสุขบ้างได้ไหม เขาก็สวนกลับมาว่า เรื่องของ กูไม่แคร์
คือฟังแล้วจุกมาก สงสารทั้งแม่ ทั้งตัวเอง กับหมาอีก แค่งงว่าจะโมโหอะไรขนาดนั้น
ทั้งๆต้นเหตุที่แม่เราเป็นแบบนี้ มันมาจากเขาทั้งนั้น คนที่รองรับอารมณ์แม่ช่วงนั้น ก็นี่
เขาไม่เคยรับรู้ มีแต่จะมาด่า ส่วนตัวเรารู้สึกได้ว่าเราไม่ได้รักเขามากขนาดนั้นแบบเมื่อก่อน สาเหตุมาจากพ่อ
ทำให้เราติดลบกับพ่อมากๆ ไม่อยากใช้คำว่าเกลียด แต่บอกไม่ถูก
ไม่ได้จะประจานครอบครัวตัวเองนะ แต่อยากรู้ความคิดเห็น ว่ามันขนาดนั้นเลยหรอ?
พ่อใช้อารมณ์ เพราะแม่อยากเลี้ยงหมา
แล้วแม่ชอบหมาพันธุ์เล็ก เลยติดสินใจเลี้ยงน้อง น้องติดแม่มากๆ แต่ที่งง คือ
พ่อบอกไม่เลี้ยง ไม่เอา ใส่อารมณ์สุดๆ แบบไม่ต้องเอามา ถ้าเอามา ถึงขั้นจะตัดขาด
เราก็ปลอบแม่ว่า เลี้ยงไปเลยแม่มีความสุขแม่เลิกเครียด เราก็สบายใจ พอวันน้องหมามาถึง เขากลับมีอาการหนักมาก
แบบจะเอามาทำไม ถ้ามีมันก็ไม่ต้องมีกู เราก็ย้อนถามว่า แล้วไม่สงสารแม่เขาหรอ
ให้เขามีความสุขบ้างได้ไหม เขาก็สวนกลับมาว่า เรื่องของ กูไม่แคร์
คือฟังแล้วจุกมาก สงสารทั้งแม่ ทั้งตัวเอง กับหมาอีก แค่งงว่าจะโมโหอะไรขนาดนั้น
ทั้งๆต้นเหตุที่แม่เราเป็นแบบนี้ มันมาจากเขาทั้งนั้น คนที่รองรับอารมณ์แม่ช่วงนั้น ก็นี่
เขาไม่เคยรับรู้ มีแต่จะมาด่า ส่วนตัวเรารู้สึกได้ว่าเราไม่ได้รักเขามากขนาดนั้นแบบเมื่อก่อน สาเหตุมาจากพ่อ
ทำให้เราติดลบกับพ่อมากๆ ไม่อยากใช้คำว่าเกลียด แต่บอกไม่ถูก
ไม่ได้จะประจานครอบครัวตัวเองนะ แต่อยากรู้ความคิดเห็น ว่ามันขนาดนั้นเลยหรอ?