นิยายแอบรัก มากับรถทัวร์
เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นเมื่อ เดือน กุมภาพันธ์ ปีพ.ศ. 2562 ผมทำงานชลบุรี วันนั้นผมลางานกลับบ้านที่ร้อยเอ็ด ได้นั่งรถทัวร์น่าจะสาย ระยอง-โคราช จากถนนเส้น 331 ไป โคราช
บังเอิญวันนั้น เกิดอุบัติเหตุครั้งใหญ่บนถนน  รถติดยาวทั้งสาย รถแทบไม่ได้ขยับ ขนาดลงมาเดินเล่นข้างทางชิวๆเลย แดดก็ร้อนมาก ขณะที่ผมและทุกคนลงมาจากรถเพื่อมาเข้าร่มตามต้นไม้ข้างทาง  ผมไปสะดุดตาผู้หญิงคนนึง สวยธรรมชาติมาก เธอยืนอยู่แถวๆข้างรถทัวร์ที่จอดอยู่
เพื่อนเธอไปไหนไม่รุ้ตอนนั้น แอบมองเธอตลอด ชอบรอยยิ้มเธอในตอนนั้นมาก ถึงแม้จะยืนห่างตั้งไกล เธอคงรู้แหละว่าแอบมอง มีพี่ผู้ชายอายุราว 40กว่าจากรถคันเดียวกันมาพูดกับผมเรื่องเหตุการณ์รถติดวันนั้น แต่ผมไม่ได้ฟังเลย สายตามองแค่เธอ ผมมีเวลาอยู่นานมากแต่ไม่กล้าเข้าไปจีบ แดดร้อนมากวันนั้น ผมเลยหาซื้ออะไรเย็นๆมากิน คิดอยู่ว่าจะหาซื้ออะไรไปจีบ แต่ก็ไม่กล้า เลยซื้อดีโด้ มากินมั้งตอนนั้น คอแห้ง กินไปแอบมองไปอยู่ห่างๆ  มองเห็นรถขายไอศกรีม คิดว่าจะซื้อไอกรีมไปจีบ แต่ก็ไม่กล้าอยู่ดี  ผมไม่กล้าสบตานานก็ต้องหันไปมองทางอื่น เรื่อยๆ  คิดว่าเธออาจจะแค่มองผ่านมาทางนี้
ซักพักเธอก็เดินหนีไป (เธอเดินลง
ไปตามหาเพื่อนมั้งคับ) จำได้วันนั้นเธอใส่กางเกงยีนส์ขายาวเสื้ิอยืด สะพายกระเป๋าด้านหลัง เธอสูงราวๆ 170 + - น่าจะสูงกว่าผม
สีผิวไม่ถึงกับขาว(ผิวธรรมดา) อายุประมาณ 25(เดา)หรืออาจจะเด็กกว่านั้น
ผมกะว่าจะยืนรอเธอที่ประตูทางขึ้นรถทัวร์ แต่ใจไม่กล้าอยู่ดี เลยขึ้นไปก่อน จำได้วันนั้นเธอนั่งด้านหน้าประมาณ แถวที่3หรือ4ฝั่งซ้าย นั่งข้างๆเพื่อนของเธอที่มาด้วยกัน
เพื่อนของเธอนั่งติดหน้าต่าง ส่วนผมนั่งประมาณแถวที่ 8 ฝั่งขวา แอบมองยุ่ด้านหลัง ผู้หญิงคนนั้นเขามีมนต์สะกดหรือไงกันคับ ผมหลงรักผู้หญิงบ้านๆ คนนั้น พอรถถึง บขส.โคราช คิดว่าจะได้สบตาใกล้ๆตอนลงรถ  ต่างคนต่างรีบลง เพราะขึ้นรถตั้งแต่8โมงเช้า ถึง บขส.โคราช 6โมงเย็น ใช้เวลาไปครึ่งวัน ผมได้ลงเกือบๆคนสุดท้าย เสียสละให้คนอื่นลงก่อน พอลงมาจากรถก็ไม่เจอเธอแล้ว มองไปทางใหนก็ไม่เจอ คิดว่าเธอกับเพื่อนคงไปที่ห้องผู้โดยสารโซนอิสาน  ผมก็ไปที่นั่น พอไปถึงที่ห้องนั้นผมก็ไม่เจอ รู้สึกผิดหวังมาก  เลยคิดว่าเธอน่าจะเป็นคนโคราช หรือไม่ก็บุรีรัมย์ถึงไม่ได้ไปห้องผู้โดยสารโซนอิสาน  ผมก็เลยซื้อตั๋วกลับร้อยเอ็ด  ตั้งแต่วันนั้นผมก็ไม่ได้เจอเธออีกเลย

      ตอนนั้นผมอายุ 27  จนวันนี้ เวลาผ่านมาแล้ว6ปี ยังนึกเสียดายอยู่ที่ไม่เข้าไปจีบ แต่ถ้าไปจีบคงจีบไม่ติดหรอกคับ แต่ก็ยังนึกเสียดายโอกาสอยู่ดี  คิดเรื่องนี้ทีไรทรมานใจมาก  บางวันนอนไม่หลับ 

       จนไปเจอบทความของ อาจารย์ท่านนึ่ง  พอทำให้เลิกคิดได้บ้าง

ความชอบกับความรักมันต่างกัน
​
เหมือนเราเจอดอกไม้ 
      ถ้าเราชอบ เราจะเด็ดดอกมันมาเชยชม พอเราเบื่อเราจะขยำมันแล้วโยนมันทิ้ง
      ถ้าเรารัก เราจะพรวนดินใส่ปุ๋ย และรดน้ำให้ทุกวันจนดอกไม้มันร่วงลงมาเอง แล้วผลิดอกใหม่ขึ้นมา
  
      ความรักก็เหมือนกัน.......
     
     
       ตอนนี้ขอแค่ได้เจอหน้าเธออีกซักครั้ง อยากจะรู้ว่าเธอคนนั้นสบายดีไหม อยากจะบอกว่าตอนนั้นอยากเดินเข้าไปจีบมาก และก็ที่หันไปดูรถขายอะไรนั่น
คิดว่าจะซื้อไปจีบ  ขอแค่ได้บอกให้รู้  ชีวิตนี้ก็คงไม่มีอะไรที่ต้อง ค้างคาใจ
      

  ****ผมคิดว่าคนที่อยู่บนรถทัวร์วันนั้น ยังคงจำเหตุการณ์รถติดในครั้งนั้นได้ดี