ฉันผู้ซึ่งทุ่มเทให้กับครอบครัว รับบทบาทเป็นผู้พิทักษ์ช่วยเหลือเกื้อกูลพ่อ แม่ พี่ และ หลานๆ ซึ่งตัวฉันเองต้องมารับรู้ความจริงในช่วงอายุจะเข้าเลข 4 ว่าสิ่งที่ให้ไม่ว่าจะเป็น เงิน ทอง บ้าน และ อื่นๆอีกมากมาย ไม่มีอะไรเป็นของตัวฉันเองเลยสักอย่าง เรียนก็กู้เรียนและใช้หนี้เองจนหมด เงินก็ไม่เคยเก็บมีเท่าไหร่โอนให้พ่อและแม่ด้วยเหตุผลที่ว่าไม่มีลูก จนกระทั้งวันหนึ่ง ในวงสนทนาฉลองวันครอบครัว ปีใหม่ พี่ๆ และ หลานๆ ได้พูดเรื่องทรัพย์สินที่สามารถจับต้องได้ แบ่งกันเสร็จสรรพ เหมือนว่าในวงนั้นไม่มีฉันอยู่ด้วย และที่ทำให้พูดไม่ออกเหมือนมีอะไรติดคอคือคำพูดที่พ่อแม่เอ่ยเหมือนเป็นการยืนยันความจริงที่ชัดเจน ว่าฉันไม่มีอะไรเลยสักอย่าง ความรู้สึกในวันนั้นคือแหลกสลาย และทำให้ตัวฉันเองเปลี่ยนไปไม่รับรู้ ไม่รับฟัง ใครจะเดือดร้อน ใครต้องการความช่วยเหลือ ฉันตัดบทแบบไม่มีเยื่อใย พอฉันไม่ช่วยพี่  ช่วยหลาน ฉันกลายเป็นคนไม่ดี เป็นคนเห็นแก่ตัว ไม่เอาครอบครัว ไม่เอาพี่ โน้นนี่นั้น ฉันผิดไหม? ที่ทำแบบนี้ ต้องสร้างตัวเองในวัยเข้าเลข 4 เหนื่อยนะ ท้อด้วย หันไปทางไหนไม่มีใครเลย😥😥😥😥😥