เราเป็นสะใภ้ของสามีซึ่งเป็นลูกชายคนโต
เราท้องลูกคนแรกแต่ยังไม่แต่งงานกันยังไม่ผูกแขน
เราก็ได้พบปะพ่อแม่ญาติๆเค้าก็ตอนท้อง
เราท้อง5เดือนก็มีรวมญาติเราก็กลับจากหาหอยนางรมมาเราก็ทำขัดล้างอย่างดีพอทำเสร็จแม่สามีก็ยกไปให้เค้ากินเลย เราก็มีน้อยใจน๊ะเพราะเราจะทำกินเองสามมีก็ไม่ได้ใส่ใจทำให้มีคนเอาอินทผาลัมมาแม่สามีก็เรียกลูกชายเค้ากินเรายืนตรงนั้นก็ไม่เรียก
พอ8เดือนลาคลอดเราก็ตัดสินใจกลับมาคลอดบ้านสามีพอคลอดเป็นช่วงโควิดแรกๆเค้าห้ามออกนอกจังหวัดสามีเลยไม่ได้มาดูแลเราเราก็อยู่ไฟกับแม่สามีเป็นคนทำให้ อากาศ19°บ้านแฟนเป็นบ้านไม้ไม่ได้ล้อมมิดชิดเท่าไหร่มีหม้อน้ำไว้ต้มยากินก็ทำ2วันมีย่าหลังบ้านมาบอกทำไมไม่เอาไฟไว้ใต้เตียง สรุปเราเหมือนอยู่กินยาต้มลูกออกมา15วันย่าเอาไกวเปลให้หลับกินเสร็จไม่เอาเรอสำลัคนมนมอยากให้กินนมชงมากกว่านมแม่นมชงลูกกินไม่หมดก็เอาแช่ตู้เย็นไว้ ลูกเป็นผื่นใช้แป้งศรีจันทาทั้งๆที่มีคำเตือนห้ามเด็กต่ำกว่า13ปีใช้ลูกเรายังไม่ถึงเดือน เรามองไกลเลยว่ายังไงลูกน้อยต้องแย่แน่
วันที่20เราก็เลยบอกแม่ให้มารับไปหน่อยเพราะอยู่นี่กดดันมากพูดอะไรทำอะไรก็ต้องอยู่ใต้อิทธพลแม่สามีพอกลับมาก็มาไม่บอกพออุ้มลูกไปก็กลับมา กราบแม่สามีก่อนไปเค้าก็ไล่ใหญ่ เราก็มาอยู่กับแม่ตัวเองเลี้ยงลูกเองจน5ขวบ โดยมีพี่สาวคอยดูช่วยอุ้มหยอก แล้วเราก็ท้องลูกอีกคน1เดือนเรากับแฟนก็ตกลงกันว่าจะมาอยู่บ้านกับสามีกับพ่อแม่เค้า เราก็มาเลี้ยงมารอคลอดที่นี่ เราได้แต่คิดว่ามาอยู่กับสามีพ่อแม่เค้าคงไม่อะไรกับเราเหมือนตอนคลอดแรกๆหรอกมั้ง