สิ่งที่ใครก็ตามรู้เห็น-

ระยะหนึ่งแล้ว ในการใช้ชีวิตประจำวัน มีอาการของสมาธิ ที่ไม่ควานหาที่ตั้ง ไม่กำหนดใดๆ แต่รู้ว่ามีสมาธิ ความเกิดดับ หรือรู้เห็นการเกิดดับหายไป แต่ก็เห็นความแปรปรวน เหมือนไม่รู้แต่ก็รู้ เหมือนไม่เห็นแต่

ในยุคที่คนเรามีโอกาสอยู่คนเดียวมากขึ้น การอยู่คนเดียวเป็นสิ่งที่น่ากลัวหรือน่าปรารถนากันแน่ และเราจะอยู่กับความเหงาได้อย่างไรบ้างครับ?

มีใครเคยประสบกับ "วิปัสสนูปกิเลส" บ้างไหมคะ ช่วยแชร์ให้ฟังหน่อยค่ะ หรือแชร์ความรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้ก็ได้ค่ะ ถ้าเป็นประสบการณ์จริงยิ่งดีค่ะ

ไม่จำเป็นต้องโกหกหลอกลวง ว่าเรียนจบจากสถาบันไฮโซ โน่นนี่ ...เพราะคนเขาหากราบ หาไหว้ หาทำบุญ กับพระสุปฏิปันโน ถือศีล ภาวนา ...เขาหาคนที่สามารถให้คำแนะนำ ให้คำปรึกษา ในการฝึกสมาธิ วิปัสสนา กรรมฐาน, สอ