ตามที่กระทู้ตั้งเลยค่ะ การใส่ใจคนอื่นเป็นสิ่งที่ดีนะคะ แต่บางทีตัวหนูเองก้ใส่ใจมากเกินความจำเป็น ซึ่งปัญหาในตอนนี้ คือ การเข้ามหาลัยค่ะ
ที่บ้านหนูมี 6 คนค่ะ พ่อแม่ ปู่ พี่ชายและก้หนู ซึ่งในทุกๆวัน พ่อแม่ ไปทำงานและมีแค่หนูกับพี่ชายและปู่อยู่บ้าน และในบางครั้งก้จะมีแค่หนูและปู่ที่อยู่เพราะพี่ชายไปเรียนกรุงเทพค่ะ และตรงนี้แหละค่ะที่เป็นปัญหา เพราะด้วยความที่ปู่ของหนูเปนคนขี้เหงา ทำให้หนูต้องอยู่กับปู่ด้านล่างบ่อยๆ แต่มันก็รบกวนการอ่านหนังสือเข้ามหาลัยหนูด้วย ทำให้วันๆนึงหนูได้อ่านแค่ไม่กี่ชั่วโมงเท่านั้น ซึ่งมันไม่ทันค่ะ และพอพี่ชายอยู่บ้าน นางก็ไม่ชอบลงมา แบบกินข้าวเสร็จขึ้นห้องเลยไม่คุยไม่อะไรเลย หนูเคยคุยกับนางแล้วนางก็ทำท่าทีโกรธไม่พอใจ เคยไปบอกพ่อแม่ แล้วพ่อแม่ก้ไปเคลียรฺกับพี่ชาย นางก้ไม่สนใจ ทำให้ปัญหานี้มาตกที่เรา หนูต้องคอยอยู่กับปู่บ่อยครั้งมาก เพราะกลัวนางจะเหงาและบ่น บอกกับป้าที่บอกให้หนูเฝ้าอาดงอยู่บ่อยๆ ทำให้หนูทำอะไรไม่ได้เลย พอเวลาขึ้นห้องมาอ่านหนังสือ ก้กังวลอยู่ตลอดว่า ปู่จะเหงาไหม เปนไรรึเปล่า ล้มรึเปล่า เราอ่านนานไปรึยังปู่จะเปนไง คือกังวลในหัวไปหมด ในขณะที่พี่ชายไม่เคยสนใจไรเลย พ่อแม่เคยบอกหนูแล้วว่าไม่ต้องกังวล ปู่อยู่คนเดียวได้ แต่พออ่านไปนานๆ นางก้บ่นให้ป้าหนูฟังว่าไม่มีใครอยู่เปนเพื่อนเขาเลย คือหนูก้ทำไรไม่ได้เลยค่ะ คุยกับพี่ชายนางก็โกรธ พ่อแม่ก้ทำงาน แล้วใครล่ะที่โดน หนูเอง คือมันไม่ทันแล้วจริงๆค่ะ หนังสือก็ต้องอ่าน ปู่ก้ต้องเฝ้า อยากจะลงมาอ่านอยู่ข้างล่างนะคะ แต่เป็นคนที่เสียสมาธิได้ง่ายมากค่ะ บวกกับปู่ที่เปิดทีวีทั้งวันมันทำให้รบกวนสมาธิมากๆค่ะ ทุกคนช่วยหนูหน่อยนะคะ🥹 ถ้าหนูทำอะไรผิดพลาดตักเตือนกันได้ค่ะ ขอบคุณทุกๆคนนะคะ🙇🏻‍♀️