สวัสดีครับชาวพันทิบ  ผมคือคนหนึ่งที่เติบโตมาในสภาพแวดล้อมที่โคตรแย่ จนมันทำให้ผมรู้สึกว่าโลกใบนี้มันโคตรจะเชี้ยเลย เพราะตอนเด็กๆผมจำเรื่องดีแทบไม่ได้เลย  ผมจำได้แค่ว่าพ่อเคยเมาแล้วตีแม่ต่อหน้าผมในตอนนั้น แถมยังมาทำร้ายผมต่อ แล้วหลังจากนั้นผมก็ไม่รู้เกิดอะไรขึ้นกับตัวผม ในตอนไหนผมเคยไปถามแม่นะ แต่ทุกครั้งแม้จะไม่มีคำตอบให้เสมอ สรุปแล้ววันไหนผมโดนอะไรหรือเปล่า?  ไม่มีใครในบ้านสามารถให้คำตอบผมได้ จนบางครั้งผมก็มีแอบคิดนะว่า สรุปแล้วตอนนั้นมันคือเรื่องจริงรึเปล่าแต่มันก็ผ่านมานานแล้ว ผมเองก็อยากลืมมันเพราะว่าก็เคยเกียดพ่อตัวเองเหมือนกัน  ผมรู้สึกพ่อเป็นตัวอันตรายเสมอ ตั้งแต่นั้นพอผมเห็นพ่อก็ไม่อยากมองหน้าหรือแม้แต่ไหว้เลย ประมาณ 3 ปีเต็ม จนกระทั่งผมเริ่มต้นชีวิตใหม่ กลับโรงเรียนใหม่ผมเจอเพื่อนมากมายและปัญหาที่แตกต่างกัน แต่ละคนต่างมีเบื้องหลังไม่เหมือนกัน บ้างคนต้องทนใช้ชีวิตอยู่กับคนอื่นที่ไม่ใช่พ่อหรือแม่ (แต่เขามีพ่อและแม่นะครับ) 
 โดยด่าว่าร้ายต่างนานา แต่ทำไมพอผมเห็นเพื่อนคนนี้ที่ไรเขาถึงดูมีความสุขจัง ตอนแรกไม่รู้หรอกว่าเขาต้องเผชิญอยู่กับอะไร แต่พอผมรู้มันแย่มากจริง แย่กว่าผมเป็นร้อยพันเท่า แต่เขาสามารถอยู่กับมันได้ถึงแม้ว่าภายใต้รอยยิ้ม มันอาจน้ำตกซ่อมอยู่แต่เพื่อนผมคนนี้ เขาสามารถข้ามมันมาได้  ซึ่งพอมาที่ผมแล้วมันทำให้รู้ว่า ไม่ใช่แค่ผมที่เจอเรื่องแย่คนทุกคนต่างมีปัญหาเป็นตัวเอง  แต่ผมที่เอาแต่จมปลักอยู่กับอดีตที่โหดร้าย เอาแต่ร้องไห้เมื่อเจอปัญหามันทำให้ผมรู้ว่า  การที่ผมเอาแต่โทษสภาพแวดล้อมมาตลอดนั้น ไม่ถูกต้อง100%  ถึงแม้ว่าสภาพแวดล้อมที่ผมโตมาจะแย่แค่ไหน มันก็ใช้ข้ออ้างที่ผมจะทำตัวแบบเชี้ย  ปัจจุบันนี้ผมฝึกงานอยู่เลยไม่ค่อยได้กลับบ้านนัก มันเลยถือเป็นช่วงเวลาที่ดีเลยในการพิจารณาตัวเอง และหันมามองตัวเองมากขึ้นปรับตัวในการเข้าสังคมใหม่หมด (ผมเป็นคนที่เข้าสังคมไม่เป็นนะครับ)  รวมไปถึงมารยาทพื้นฐานทั้งหมดถึงแม้อายุผมก็ไม่ใช่น้อยแต่ยังดีที่คิดได้ ผมปล่อยวางอดีตทั้งหมดและให้อภัยพ่อกับทุกสิ่งที่ท่านเคยทำไป ทุกวันนี้ท่านก็แก่ลงมากแล้ว และไม่ได้ติดเหล้ายาเหมือนเมื่อก่อน  จากที่ผมไม่เคยคิดจะมองหน้าเขาในนั้นทุกวันนี้ ผมมีแก่เป็นเพื่อนคุยเล่นได้เลยแหละ
  สิ่งที่อยากจะบอกก็คือ แม้เราจะเติบโตมาในครอบครัวที่ไม่พร้อมหรือปัญหา มันก็ไม่ใช่ข้ออ้างในการการทำตัวเชี้ย  เพราะทุกคนต่างมีความคิดที่แตกต่างกัน เว้นแต่ว่าเราจะสามารถยอมได้ไหมกับสิ่งเราเป็น การยอมตัวเองในที่ไม่ชอบหรือถนัดเป็นก้าวแรกน้อยที่จะนำไปสู่การเปลี่ยนแปลง สู้นะครับทุก
(จงจบทุกวันด้วยรอยยิ้มแม้มันจะโหดร้ายก็ตาม)