สิ่งที่ผมเจอมาหลายเหตุการณ์เลย1คือ
ลูกของอาอายุ13-14พ่อแม่แยกทางกันประมาณ3-4เดือนแม่ผมก็พามาอยู่ด้วยเหมือนลูกคนนึง ขนาดตอนนั้นรายจ่ายเยอะแม่ผมก็ช่วย แน่นอนอยู่แล้วครับเงินไปโรงเรียนหรืออะไรต่างๆแม่ผมออกให้หมด ผมกำลังเรียนปวชอยู่ รายจ่ายเยอะจนไม่ไหวผมลาออกให้เพราะพ่อกับแม่หนี้สินเยอะละค่อยเริ่มเรียนใหม่พอกลับไปอยู่บ้านเสื้อผ้าของผมเขาก็เอามาใส่ น้ำหอมอะไรที่ผมซื้อไว้ใช้ เขาแอบใช้หมด แต่แม่ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร(ช่างแม่พระจริงๆ)ผมนี่โกรธมากแต่ก็คิดอีกแง่นึงว่า เขาไม่มี เรามีก็ให้ๆไปผมก็ปล่อยๆไป ผมคิดนะว่ายิ่งถ้าไปว่าไปด่า ก็ดูทำร้ายจิตใจเพราะเราเองก็ไม่ชอบถ้าโดนด่าโดนว่า จนพ่อแม่เขากลับมา แม้แต่ว่ามานั่งเล่นบ้านผมสักหน่อย ก็ไม่เลย แถมพอผ่านไปก็มีปัญหากับผมอีกเป็นเรื่องเข้าใจผิดแต่ก็ทำให้มองหน้ากันไม่ติดหลายเดือน ด่าผมถึงโครตพ่อโครตแม่ ทั้งๆที่มาอยู่กับแม่ผมตอนมีปัญหา ผมก็ไม่ถือสาอะไรคิดสะว่ามันยังเด็ก แม่ผมเลยไม่ว่าอะไรปล่อยๆไป พอผมได้เรียน ก็ได้เจอเพื่อนคนนึงสนิทกันมากไปใหนไปกัน บางครั้งเขาทำผิดผมสงสารยอมรับผิดแทนเพราะถ้าแม่เข้ารู้เขาจะโดนหนักมาผมเลยรับให้แทนเพราะพ่อแม่ผมเป็นคนชิวๆ พอผ่านไป1เทอมเขาได้เพื่อนใหม่ เพื่อนใหม่เขาเหมือนจะไม่ค่อยชอบผม ไปกรอกหูต่างๆนาๆจนทะเลาะกันถึงขั้นขึ้นห้องปกครองจนตอนนี้ก็คือตัดขาดไปเลย ผมน้อยใจนะทำไมต้องเจอแบบนี้เราทำดีมาตลอด เลยคิดซะว่าเราอาจทำให้ผิดคน แล้วผมมาเรียนไกลบ้านเลยอาศัยอยู่บ้านป้า ผมไม่เคยสร้างปัญหาให้เขาเลยเงินแม่ผมก็ให้ป้าใว้ใช้แบ่งเบาภาระบ้าง เวลาป้าเงินตัดขัดก็ยืมแม่ผม ยืมแต่ไม่เคยคืน แม่ผมก็ยังให้ตลอด แต่สิ่งที่เกิดขึ้นกับผมคือ เวลาผมไปเรียนลูกของเขาก็จะปีนเข้าห้องมาขโมยของ ทั้งๆที่แรกๆสนิทกันมากเพราะตอนเด็กๆก็มาหากันบ่อย แต่พอโตเขาติดยาติดเพื่อนมาเพื่อนมามั่วสุมโดยการปีนเข้ามาในห้องผม ผม ไม่รู้ทำไมเขาถึงทำกับผม ผมให้ได้หมดช่วยได้ผมช่วย เวลาไปเที่ยวอะไรเขาจะติดรถไปกับผมตลอด ไปดูหนังผมก็ออกให้เห็นว่าเขาไม่มี วันใหนเบื่อๆชวนเขาไปกินก๋วยเตี๋ยวผมเลี้ยงหมด เขาไม่มีรถอ้างผมว่ายืมไปร้านค้าหน่อยจะไปซื้อขนม แล้ววันนั้นผมต้องกลับบ้านต่างอำเภอ เพราะว่าหมอนัดตรวจเลือด(สำคัญ)ผมก็ให้รถเขาไปเห็นว่ามันไม่มีรถอีกคันพ่อเขาเอาไป พอผมให้เขาเอาไปตั้งแต่เที่ยงผมโทรเป็นสิบสายก็ไม่รับ ผมก็รอจนค่ำเขาถึงจะมา ตอนนั้นผมไม่รู้จะพูดยังไงเลย พ่อแม่เขาเองก็ทำไรไม่ได้เขาก้าวราวมากเด็กกำลังเข้าวัยรุ่น ถึงผมด่าไปก็ทำไรไม่ได้หมอนัดบ่าย3 ด่าไปก็เอาเวลาคืนมาไม่ได้ แถมเรามาอาศัยเขาอยู่ ผมได้แต่ทน ผมไม่เข้าใจเลยทำไมต้องเจอแต่อะไรแบบนี้ ช่วยเขาแต่เราลำบากซะเองพอไม่ช่วยก็รู้สึกแปลกๆซะเอง ชอบคิดว่าถ้าเราเจอแบบเขาแล้วไม่มีคนช่วยเราคงจะเสียใจ เลยช่วยหมดถ้าช่วยได้ แต่ทำไมมันต้องเกิดกับผมมีอีกหลายๆเรื่องเล่า3วันก็ไม่จบ สิ่งที่ผมโดนแบบแนวนี้หมด มันเพราะอะไร? หรือผมเป็นคนทำคุณคนไม่ขึ้นจริงๆ นิสัยผมเป็นคนเงียบๆไม่ค่อยยุ่งไครเท่าไหร่ ถ้าโกรธจะไม่พูด ยอมรับเลยว่าเหนื่อยมากครับเจอปัญหาแบบนี้
แบบนี้เรียกทำคุณคนไม่ขึ้นรึปล่าว?
ลูกของอาอายุ13-14พ่อแม่แยกทางกันประมาณ3-4เดือนแม่ผมก็พามาอยู่ด้วยเหมือนลูกคนนึง ขนาดตอนนั้นรายจ่ายเยอะแม่ผมก็ช่วย แน่นอนอยู่แล้วครับเงินไปโรงเรียนหรืออะไรต่างๆแม่ผมออกให้หมด ผมกำลังเรียนปวชอยู่ รายจ่ายเยอะจนไม่ไหวผมลาออกให้เพราะพ่อกับแม่หนี้สินเยอะละค่อยเริ่มเรียนใหม่พอกลับไปอยู่บ้านเสื้อผ้าของผมเขาก็เอามาใส่ น้ำหอมอะไรที่ผมซื้อไว้ใช้ เขาแอบใช้หมด แต่แม่ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร(ช่างแม่พระจริงๆ)ผมนี่โกรธมากแต่ก็คิดอีกแง่นึงว่า เขาไม่มี เรามีก็ให้ๆไปผมก็ปล่อยๆไป ผมคิดนะว่ายิ่งถ้าไปว่าไปด่า ก็ดูทำร้ายจิตใจเพราะเราเองก็ไม่ชอบถ้าโดนด่าโดนว่า จนพ่อแม่เขากลับมา แม้แต่ว่ามานั่งเล่นบ้านผมสักหน่อย ก็ไม่เลย แถมพอผ่านไปก็มีปัญหากับผมอีกเป็นเรื่องเข้าใจผิดแต่ก็ทำให้มองหน้ากันไม่ติดหลายเดือน ด่าผมถึงโครตพ่อโครตแม่ ทั้งๆที่มาอยู่กับแม่ผมตอนมีปัญหา ผมก็ไม่ถือสาอะไรคิดสะว่ามันยังเด็ก แม่ผมเลยไม่ว่าอะไรปล่อยๆไป พอผมได้เรียน ก็ได้เจอเพื่อนคนนึงสนิทกันมากไปใหนไปกัน บางครั้งเขาทำผิดผมสงสารยอมรับผิดแทนเพราะถ้าแม่เข้ารู้เขาจะโดนหนักมาผมเลยรับให้แทนเพราะพ่อแม่ผมเป็นคนชิวๆ พอผ่านไป1เทอมเขาได้เพื่อนใหม่ เพื่อนใหม่เขาเหมือนจะไม่ค่อยชอบผม ไปกรอกหูต่างๆนาๆจนทะเลาะกันถึงขั้นขึ้นห้องปกครองจนตอนนี้ก็คือตัดขาดไปเลย ผมน้อยใจนะทำไมต้องเจอแบบนี้เราทำดีมาตลอด เลยคิดซะว่าเราอาจทำให้ผิดคน แล้วผมมาเรียนไกลบ้านเลยอาศัยอยู่บ้านป้า ผมไม่เคยสร้างปัญหาให้เขาเลยเงินแม่ผมก็ให้ป้าใว้ใช้แบ่งเบาภาระบ้าง เวลาป้าเงินตัดขัดก็ยืมแม่ผม ยืมแต่ไม่เคยคืน แม่ผมก็ยังให้ตลอด แต่สิ่งที่เกิดขึ้นกับผมคือ เวลาผมไปเรียนลูกของเขาก็จะปีนเข้าห้องมาขโมยของ ทั้งๆที่แรกๆสนิทกันมากเพราะตอนเด็กๆก็มาหากันบ่อย แต่พอโตเขาติดยาติดเพื่อนมาเพื่อนมามั่วสุมโดยการปีนเข้ามาในห้องผม ผม ไม่รู้ทำไมเขาถึงทำกับผม ผมให้ได้หมดช่วยได้ผมช่วย เวลาไปเที่ยวอะไรเขาจะติดรถไปกับผมตลอด ไปดูหนังผมก็ออกให้เห็นว่าเขาไม่มี วันใหนเบื่อๆชวนเขาไปกินก๋วยเตี๋ยวผมเลี้ยงหมด เขาไม่มีรถอ้างผมว่ายืมไปร้านค้าหน่อยจะไปซื้อขนม แล้ววันนั้นผมต้องกลับบ้านต่างอำเภอ เพราะว่าหมอนัดตรวจเลือด(สำคัญ)ผมก็ให้รถเขาไปเห็นว่ามันไม่มีรถอีกคันพ่อเขาเอาไป พอผมให้เขาเอาไปตั้งแต่เที่ยงผมโทรเป็นสิบสายก็ไม่รับ ผมก็รอจนค่ำเขาถึงจะมา ตอนนั้นผมไม่รู้จะพูดยังไงเลย พ่อแม่เขาเองก็ทำไรไม่ได้เขาก้าวราวมากเด็กกำลังเข้าวัยรุ่น ถึงผมด่าไปก็ทำไรไม่ได้หมอนัดบ่าย3 ด่าไปก็เอาเวลาคืนมาไม่ได้ แถมเรามาอาศัยเขาอยู่ ผมได้แต่ทน ผมไม่เข้าใจเลยทำไมต้องเจอแต่อะไรแบบนี้ ช่วยเขาแต่เราลำบากซะเองพอไม่ช่วยก็รู้สึกแปลกๆซะเอง ชอบคิดว่าถ้าเราเจอแบบเขาแล้วไม่มีคนช่วยเราคงจะเสียใจ เลยช่วยหมดถ้าช่วยได้ แต่ทำไมมันต้องเกิดกับผมมีอีกหลายๆเรื่องเล่า3วันก็ไม่จบ สิ่งที่ผมโดนแบบแนวนี้หมด มันเพราะอะไร? หรือผมเป็นคนทำคุณคนไม่ขึ้นจริงๆ นิสัยผมเป็นคนเงียบๆไม่ค่อยยุ่งไครเท่าไหร่ ถ้าโกรธจะไม่พูด ยอมรับเลยว่าเหนื่อยมากครับเจอปัญหาแบบนี้