กายก็ว่าง ใจก็ว่างแล้วจะพิจารณาอะไร

ดูลมหายใจ แล้วดับผู้ดูลมหายใจ จะถึงนิพพานได้ในขณะจิตเดียว 1.เมื่อเริ่มจากลมหายใจ ลมหายใจป็นอาการของรูป ความละเอียดของสติ(ผู้ดู)ที่ต่างกัน ลมหายใจจะต่างกัน ตั้งแต่เห็นลึกๆถึงหน้าท้อง ไปจนถึงเลยหัว เลยต

การรู้ลักษณะของจิต คือการเห็นรูปนามตามความเป็นจริง เป็นอารมณ์ปัจจุบัน 1.จิตอาศัยกายเป็นเรือนว่าง รูปที่ว่างเป็นเรือนของจิต 2.นอกจากรูปที่ว่างแล้ว ตัวจิตเอง ก็ว่าง ว่างจากตัวตน ทั่งที่รูปและที่จิต จึ

สติต้องตั้งมั่น ตื่นรู้ แยกออกมาได้เป็น3คำ 1.สติ -เป็นผู้ดู รู้ ทราบ ในการ ปรากฏของอารมณ์ 2.ตั้งมั่น - ขณะสติตั้งมั่นจะเห็นว่า มันรู้การเกิดดับของทั้งกายทั้งหยาบ ละเอียด ดั่งสติที่ตั้งมั่นจึงปรากฏอย

สติปัฐฐานคือ ความเห็นของจิตต่อรูปนาม(ทิฐิ) เป็นการเอาจิตมาใช้งานดูรูปและนาม 1.รูปเป็นรูปปรมัตถ์ไม่ใช่รูปบัญญัติ รูปปรมัตถ์คือส่วนของรูปเป็นส่วนๆ อันเป็นส่วนประกอบในสัญญา เวทนา จิต ธรรม จึงไม่ใช่รูปที

ธรรมชาติ 2 แต่สัตว์ทั้งหลายย้ังข้องอยู่ในฝ่ายธรรมชาติ สังขตธาตุ มีส่วนน้อยยิ่งที่ข้ามฝั่งบรรลุถึง อสังขตธาตุ(นิพพาน) เพราะต้องปฏิบัติธรรมอย่างปรานิตและยิ่งยวดจนสละทิ้งแม้กระทั้่งชีวิตอันเป็น รูป-นาม

ที่ปฏิบัติกันไม่ถึงไหน วนยังกะติดเขาวงกต เพราะขาด"สมาธิ" ดังนั้นทุกขณะที่"รับรู้" ให้รับรู้อยู่ในฌาน2,3ปิติ สุขหรือสูงกว่านั้น 1.ขณะเดินให้เดินอยู่ในความสุข มีความสุขเป็นผู้เห็น 2.

วิหารธรรมคือขณะนั้น “จิตรู้อยู่กับอารมณ์อะไร” มี ปิติ สุข อุเบกขา เป็นวิหารธรรม(ฌาน2,3,) คือ มีผู้รู้ เป็นผู้ดูการเปลี่ยนแปลงของอารมณ์ อันเป็นผู้ถูกรู้ ผู้ถูกรู้คืออารมณ์ทางขันธ์5แต่ละขณะ

อยู่ในห้องนี้มาเกือบ7ปี มีคนที่เคยเห็น ฌานสัมมาสมาธิน้อยมาก ฌานสัมมาสมาธิ เป็นหัวใจหลักการภาวนา 1.ฌาน คือสติและสัมปชัญญะ อันเป็นการรู้สัมปชัญญะ คล้ายความรู้สึกตัว แต่เป็นการรู้ ทั้งรู้ทั้งรูปทั้งนาม