สวัสดีค่ะ หนูเป็นเด็กผู้หญิงคนนึงที่เติบโตมากับคุณย่าตั้งแต่เล็กจนตอนนี้หนูอายุ 14 ปีเกิดมาหนูอยู่กับย่าตั้งแต่เด็กจนปัจจุบัน แค่จู่ๆหนูก็มานั่งๆนอนๆคิดว่า ถ้าย่าเสียเราจะอยู่ยังไง ใช่ค่ะนับตั้งวันนั้นหนูก็นั่งคิดมาตลอด 3 ปีค่ะ หนูคิดเสมอเลยค่ะว่าถ้าย่าเสียย่าจะไปอยู่ไหน ย่าจะเห็นหนูมั้ย จะมาหาหนูมั้ย หนูคิดเสมอว่าถ้าไม่มีย่าหนูอยู่ไม่ได้แน่ๆ ย่าคือโลกทั้งใบของหนู หนูไม่เคยได้กอดย่าเลยค่ะตั้งแต่โตมา เพราะกลัวย่าไม่ชอบแต่เวลาหนูเลิกเรียนมา ก็จะแวะซืเอน้ำแข็งใสที่ย่าชอบ กับลูกชิ้นปลาทอด หนูจะคอยซื้อให้ประจำค่ะ และใช่ค่ะย่าหนูอายุ 76 เวลาหนูอยากกินอะไรย่าจะปั่นจักรยานไปตลาดค่ะซึ่งไกลพอสมควร แต่หนูก็ห้ามตลอดว่าไม่ต้องไป เดี๋ยวรถมันจะชน ย่าก็ไม่ฟังแล้วก็ไปซื้อให้ตลอด ย่าหนูไม่มีโรคภัยไข้เจ็บ แต่หนูก็กังวลทุกทีว่าย่าจะเสีย เพราะทุกวันนี้มีแต่คนพูดรอบข้างหนูว่ารักย่าให้มากๆนะไม่วันนี้พรุ่งนี้ย่าอาจไปก็ได้ ความตายไม่เลือกใคร หนูได้ยินแบบนี้ทุกๆวัน ร้องไห้กัยคิดเรื่องแบบนี้ตั้งแต่ 2 ปีที่แล้วยันปัจจุบัน ถ้ารวมปีนี้ก็เป็นปีที่ 3 ค่ะ คือพี่ๆพอจะมีอะไรที่ทำให้ฮีลใจหรือให้เราทำใจเตรียมใจไว้มั้ยคะ ทั้งชีวิตหนูไม่เคยสูญเสียคนในครอบครัวเลย หนูคงร้องไห้ใจจะขาด และทุกครั้งที่หนูเข้าวัดทำบุญ หนูมักจะพูดว่าบุญที่หนูทำทั้งหมดขอยกให้ย่าเพียงผู้เดียว แล้วก็ขอสิ่งศักสิทธิ์ว่า ขอให้ย่าไม่เป็นอะไรขอให้โรคภัยไข้เจ็บมาลงที่หนูทั้งหมด แล้วครั้งล่าสุด หนูก็พูดแบบนี้ค่ะแต่ขอสิ่งศักดิ์สิทธิ์เพิ่มมาว่า หากย่าจะตายหนูขอตายก่อนย่า เพื่อที่จะได้ไม่เสียใจค่ะ หนูชอบแอบร้องไห้เรื่องนี้ค่ะ หนูนอนกับน่าเลยต้องแอบกลัวน่าได้ยิน แต่แบบนี้หนูกับย่าชอบดูหนังด้วยกันมากๆค่ะวันนี้กลับจากโรงเรียนไปจะไปซื้อของกินมานั่งดูธี่หยด 2 กับย่าค่ะ ถ้าหนูพิมพ์ผิดตรงไหนขอโทษนะคะ หนูพิมพ์ไปร้องไห้ไปค่ะหนูเป็นคนจิตอ่อนกับเรื่องพวกนี้มากๆ แต่เรื่องอื่นหนูไม่เคยร้องเลยค่ะแต่เรื่องนี้ไม่ไหวจริงๆค่ะ ใจสลายมากค่ะ