- ดูจบ จุก จนเรียบเรียงคำที่วิ่งอยู่ในหัวออกมาเป็นประโยคไม่ออกได้ในขณะนั้น ถึงหนังจะ Run ตามหน้าทางเหตุการณ์แบบค่อยเป็นค่อยไปโดยไม่แสดงความรุนแรงออกมาตรง ๆ  แต่โดยรวมสามารถรับรู้ได้ถึงความซื่อสัตย์ต่อแกนเรื่องที่ถ่ายทอดความโหดร้ายจากคดีฆาตกรรม Emmett Till เด็กชายผิวสีวัย 14 ด้วยน้ำมือของกลุ่มคนที่เชื่อและอวดเพื่อนว่าเป็นคนดีย์ในปี 1955 ตลอดเวลา 2 ชั่วโมง 10 นาทีจนนึกภาพไปแล้วน้ำตาซึมตาม ถึงช่วงแรก ๆ ยังจูนกับเรื่องไม่ติด ทั้งที่จังหวะการเล่าไม่ได้พุ่งไวและไม่รู้สึกว่ายืดยาวขนาดนั้น เพราะช่วงที่ 2 แม่ลูกอยู่ด้วยกันก็เป็นช่วงเวลาสั้น ๆ ก่อนที่หนังเลื่อนฉากไปที่ Mamie เดินไปส่งตัว Emmett ขึ้นรถไฟเพื่อไปเยี่ยมญาติตามลำพังที่เมืองมันนี่ รัฐมิสซิสซิปปี้ สหรัฐอเมริกานี่แหล่ะคือจุดเริ่มต้นของเรื่องราวต่อจากนี้

- เมื่อ Emmett มาถึงบ้านญาติโทนหนังก็มา way ครอบครัวอบอุ่นตามสไตล์ผิวสีที่คล้ายกับตอนที่อยู่กับแม่มีการสอดแทรกวิถีชีวิตด้วยการเก็บฝ้ายกลางทุ่งที่เผลอนึกถึง 12 Years Slave (2013) แนะนำสมาชิกในบ้านว่าใครเป็นใคร ? ซึ่งก็จำได้เป็นบางคน โดยระหว่างนั้นก็ได้วกกลับไปดู Life ของตัว Mamie ว่าเป็นยังไง ? ดูไปก็เกิดอาการหาวขึ้นจนขอแวะไปทำอย่างอื่นเพื่อฆ่าเวลาและขจัดอาการง่วงที่กำลังจะมาเยือนจนตั้งสติได้ตอนที่ Emmett เข้าไปซื้อของที่ร้านขายของชำโดยมี Carolyn Bryant สาวผิวขาวยืนรับแขกอยู่หลังเคาน์เตอร์ ด้วยนิสัยร่าเริงนี่แหล่ะจึงได้ (ตามที่อ้างอิงในข่าว) ปฏิบัติต่อหน้า Carolyn ในเชิงชู้สาวจนทำให้เธอไม่พอใจจึงเดินออกไปจากร้านตรงไปที่รถของเธอ ในระหว่างที่ Emmett ยืนคุยกับบรรดาลูกพี่ลูกน้องนอกร้าน 1 ในนั้นเห็นเธอเดินออกมาจากรถพร้อมกับถืออะไรบางอย่างจึงรีบบอกให้ Emmett และทุกคนขึ้นรถแล้วรีบขับออกไปอย่างไว ใจผมนี้เต้นตุ่บ ๆ ด้วยความหวุดหวิดว่าเกือบไปแล้วมั้ยล่ะ ?

- ไม่ทันหายโล่งอกก็ต้องตกใจอีกรอบ จู่ ๆ ได้มีกลุ่มคนไม่ได้รับเชิญบุกเข้ามาที่บ้านญาติ Emmett ในยามดึกอย่างอุกอาจพร้อมกับเอาปืนขู่คนในบ้านว่าให้ส่งตัว Emmett มาถ้าไม่อยากเดือดร้อน พอได้ตัวปุ๊ปคนเหล่านี้ก็ได้รีบลากร่างเขาไปต่อหน้าต่อตาญาติ ๆ โดยไม่สามารถทำอะไรได้จนเรื่องถึงหู Mamie ผู้เป็นแม่ที่หวังในตัวกฎหมายว่าจะได้ลูกชายกลับมากระทั่งเพื่อนของ Mamie เดินมาบอกในขณะที่เธอนั่งดูข่าวกับสามีเกี่ยวกับลูกชายของเธอเท่านั้นแหล่ะหัวใจหล่นไปอยู่ตาตุ่มไปพร้อมกับเธอจนร้อง เฮ้ย! ออกมา 


- เมื่อมีคนเสียชีวิตก็ต้องมีการสืบหาตัวว่าใครทำ แทนที่หนังจะนำเสนอพิธีการทำงานของเจ้าหน้าที่ตามวิถีอาชญากรรมแต่กลับหลีกเลี่ยงแล้วเทไปที่ภาพเหตุการณ์ในชั้นศาลแบบรวบรัด โดยมี Mamie กับ คู่กรณีอย่าง Roy Bryant สามีของ carolyn กับน้องชายมาร่วมไต่สวนในฐานะพยานสารตั้งต้น ซึ่งระหว่างทางพิจารณาคดีจะเห็นอุปสรรครายล้อมตัว Mamie เหมือนเตี๊ยมกันโจมตี ไม่ว่าจะเป็น ฉากที่ เด็กเห้ที่ไหนไม่รู้ชักปืนของเล่นยิงใส่กลุ่ม Mamie ที่ยืนแถลงข่าวจนหนีแตกกระเจิง หรือ ตอนที่จะเริ่มทำการพิจารณาคดี จู่ ๆ ผู้พิพากษาบนบัลลังค์คนนึงเกิดอยากน้ำอัดลมขึ้นมาอย่างนี้ ยิ่งสะท้อนให้เห็นถึงความเน่าเฟะของระบบที่บรรดาคนดีย์พยายามเชิดชูด้วยความภาคภูมิจัยเหมือนกับดินแดนกะลาที่เป็นอยู่ยังไงยังงั้น

- ตามที่กล่าวไปตอนต้นว่าหนังไม่ได้เน้นขยี้ทางอารมณ์จนสุดตัวมันเลยเห็นถึงการกระจาย Details ไปแต่ละส่วนจนไม่รู้จะตักตวงอันไหนดีกระทั่งช่วงท้ายก็ดูอ่อนแรงไปกับความเรียบง่ายที่หาทางจบได้ลงตัว ถึงกระนั้นไม่ใช่ว่าจะไม่ทำงานกับความรู้สึกแต่มันค่อย ๆ เลี้ยงเวลาไปมากกว่า ถ้ามีประสบการณ์เดียวกับ Mamie จะอินทันทีว่า การสูญเสียคนรักไปอย่างกระทันหันโดยไม่ทันได้กล่าวลามันเจ็บปวดแค่ไหน  ? จนตั้งคำถามขึ้นว่าแค่นี้ต้องทำกันขนาดนี้เลยเหรอ ? คือ ต้องมองตามบริบทในแต่ละยุคว่าสมัยนั้นเขาไม่ได้คิดเหมือนคนยุคนี้ แล้วยิ่งในยุคการเหยียดสีผิวรุนแรง การที่ชนชาติอื่นไปทำหรือไปมีปฏิสัมพันธ์อะไรกับคนผิวขาว มันเหมือนเป็นการหยามหน้ากัน เลวร้ายสุดคือผู้กระทำไม่ได้รับการลงโทษกระทั่งการเยี่ยวยาใด ๆ เลย มันเป็นอะไรที่สะเทือนและสังเวชอย่างหาที่สุดมิได้ ถึงไม่ได้รับความเป็นธรรมอย่างน้อยการต่อสู้ของ Mamie สามารถเรียกร้องให้คนทั้งโลกได้รับรู้ถึงการกระทำสุดป่าถ่อยจนตาสว่างมีการรื้อคดีและแก้ไขกฎหมายในภายหลัง แม้ยาวแสนนานแต่การได้เห็นถึงการเปลี่ยนแปลงในแง่ของกฎหมายผ่านช่วงเวลาที่คนเริ่มยอมรับขึ้นถือว่าเป็นการต่อสู้ที่ไม่สูญเปล่าและเรียกร้องตามเจตนารมย์ของครอบครัว Till ได้สำเร็จ

ขอขอบคุณผู้อ่านทุกท่านครับ : EMistique