จ.27.ม.ค

อกเคยช้ำสีดำระกำรัก ทุกข์หน่วงหนักถ่วงทับใจให้หมองขม นั่งนิ่งนิ่งแผ่ความเศร้าเคล้าความตรม พาลผสมจมจ่อมหลอมหยากใย เคยคู่เธอคือเตาหล่อไหลไอเหงา คำว่าเราเผาสลายกลายหมองไหม้ เขี้ยวเริ่มงอกตาเริ่มกลอกไหวช

บท 1 — หยดน้ำบนใบไม้หยดน้ำเล็ก ๆ เกาะพราวบนปลายใบมันส่องแสงวับเหมือนอัญมณี แต่ไม่มีค่าพอจะขายฉันหัวเราะกับตัวเอง—ที่เคยไล่ตามเพชรพลอยในวันพรุ่งนี้ทั้งที่ความงามของหยดน้ำตรงหน้า ก็เพียงพอจะ

0 ที่เห็นทอดยาวไกลคงใฝ่ฝัน ด้วยในชาติมีชั้นคอยกั้นขวาง ไม่รู้หนาวรู้ร้อนจึงว่อนวาง ลงแทรกกลางบทกรรมชี้นำไป 0 ปราศใบไม้สายลมและแสงแดด มีเพียงแวดล้อมขวัญกับฝันใฝ่ และเพียงหวานหอมกลั้วกับหัวใจ กับรันทดอา

บทนำ : เงาเหนือจักรวาลท้องฟ้าผืนเดิม กลับกลายเป็นแผ่นกระจกแตกแสงสะท้อน เป็นเศษเสี้ยวที่คมกว่าดาบเมฆไม่เพียงบดบัง — มันรู้จักการฆ่าค่อย ๆ ถมความหวังด้วยฝ้าเข้มและในฝ้า นามฉันกลายเป็นเสียงที่ถูกเพ

  เสียง ติ๊ง ของข้อความที่เข้ามาบนหน้าจอโทรศัพท์ในยามค่ำคืน ทำให้ยามินทร์สะดุ้งเล็กน้อย ทั้งที่ห้องพักเงียบกริบจนได้ยินเสียงลมหายใจของตัวเองสะท้อนกลับจากผนัง “ทุกอย่างรอบตัวฉันปกติดี ไม่ต้อ

สิ้นเดือนลมหนาวพัดมาแล้ว โดนยจะเริ่มเย็นลงที่ภาคเหนือ