คนรู้ใจ

คิดถึงหมาดหยาดสีคลี่โบยโบก อาบซาบโศกซึ้งตรึงทุกข์ขับขาน น้ำตาลหว่านน้ำตาฟ้าวันวาน รอยอุทกอลหม่านหม่นวิญญาณ คิดถึงเขียวขาบเคยคาบเกี่ยว เหนื่ยวผืนฟ้าแฝกป่าปราณประสาน กลายทึมเทาเศร้าเหงาเงาอาคาร พิสดารแ

ยามราตรีหมอกมัวทั่วพนาศ เสียงจักจั่นขับขานสะท้านไหว แสงจันทร์เพ็ญเย็นชื้นระรื่นใจ แต่เงาไม้กลับเคลื่อนเหมือนมีคน ยินเสียงครวญหวีดแว่วจากแนวป่า คล้ายเสียงผ้าขาวพรายร่ำคร่ำบ่น ผีตายโหงโศกเศร้าระทมทน ยั

ดั่งเดือนดับ ฟ้าหม่น ใจสลาย ดั่งพระพาย พัดใจ ขาดสะบั้น ดั่งน้ำตา รดรินไหล ท่วมท้นพลัน ดั่งสุดกลั้น เศร้าโศก สูญเสียไป พระผู้เป็น มหาราช เป็นมิ่งขวัญ พระผู้มีคุณ อนันต์ เทียบแห่งไหน พระผู้เสด็จ