แม่จะพาไปพบหมอจิตแพทย์

ดีค่ะ โพสนี้มาจากความไม่สบายใจของเราเอง เราอายุแค่16ปี ม4 ตอนป2-ม1 เรามาอยู่กับครอบครัวฝั่งพ่อ เราไม่กล้าเข้าสังคม เรากลัวสายตาคนอื่น เรามีเพื่อนแต่ไม่ค่อยสนิทใจ ญาติๆที่ท้อกซิก แต่พอขึ้น ม2 เราได้ย้ายไปอยู่กับฝั่งแม่ทุกคนต่างเข้าใจและรักเรามากๆ ดูแลเหมือนเราเป็นลูกคนนึง มีเพื่อนที่ดีคือทุกอย่างมันลงตัวมาก อาการต่างๆของเราดีขึ้น แต่เราพอจบม3 เราก็โดนดึงกลับมาที่เดิมทุกอย่างดูแย่ไปหมด เรามีเพื่อนในห้องแต่ก็ไม่สนิทใจแต่เรามีเพื่อนสนิทอยู่ข้างห้องนะคะ แต่พูดตรงๆว่าเพื่อนสนิทเราเป็นคนที่ไม่ค่อยชอบพูดเรื่องอะไรที่มันตึงเครียดเกินไป ชอบไม่ตอบแชท เคยปรึกษาเรื่องเล็กๆน้อยๆแต่เขาดูไม่อยากตอบเราเลย เราเข้าใจว่าอย่าเอาความรู้สึกของเราโยนให้คนอื่น แต่เราแค่อยากให้เขารับฟัง วันๆเราก็อยู่แต่ในห้องเพราะไม่อยากไปเจอพวกเขา กลับมาจากที่เรียนวันๆก็ได้แต่นอนเหม่อ นอนดึกประชดตัวเองว่าใช้ชีวิตไม่คุ้ม เราเลยอยากย้ายไปที่เดิมค่ะ บอกแม่ แม่บอกโอเค แต่อยู่ๆเข้ากลางเทอมแล้วแม่บอกว่าไม่มีใครเห็นด้วยกับการที่เราไปอยู่ที่เดิม เราบอกเขาว่าเราอยู่ไม่ไหว เขากลับบอกมาว่าถ้าไม่มีเราพ่อแม่จะทำยังไง เราเลยตอบไปว่า เราต้องทนกับความทุกข์นี้เพื่อให้พ่อกับแม่สบายใจหรอ ไม่ได้ขึ้นเสียงกันนะคะ แค่พูดคุยเขาเสียใจค่ะเราก็เหมือนกัน เราบอกว่าอยู่ที่นี้เรื่องเรียนมันได้ดีกว่า อันนี้เรายอมค่ะแต่ถ้าเราไปพยายามที่นู้นมันก็เป็นไปได้ไม่ใช้หรอ ทำไมเราต้องมาเสียทั้งพลังงานทั้งสุขภาพจิต เขาเลือกที่จะให้เราพบหมอค่ะ เราไม่อยากไปเลนเพราะความรู้สึกเรา เราไม่ไปแปลกไปจากใครเลย เราแค่อยากมีความสุข