ผู้ใหญ่ทุกคน ทำงาน ทุกวัน กันได้ยังไงค่ะ?

หนูอายุ17ปีนี้ ต้องทำงานส่งตัวเองเรียน ทำหลายอย่างจนเหนื่อย เหนื่อยแบบมากๆ ตากแดดตากลมตากฝน โดนครอบครัวกดดันบางทีกลับบ้านมาแทบไม่ไหวพอถึงบ้านก็โดนเขาบ่นนู่นนี่ทำไรก็ไม่เคยถูกใจเขาเลยค่ะแอบร้องไห้บ่อย

เรารู้สึกเหนื่อยกับทุกๆอย่าง อยากได้กำลังใจจากคนรอบข้าง แต่ก็ไม่มีเลย ไม่มีคนค่อยถามว่าวันๆเราไปเจออะไรบ้าง เหนื่อยบ้างไหม ไหวไหม เราไม่เคยได้ยินคำๆนี้จากครอบครัวเราเลย

ผมรู้สึกว่าเมื่อก่อนจะมีโทรศัพท์ หรือช่วงที่ได้ใช้โทรศัพท์เป็นครั้งแรกๆ ชีวิตผมดูจะสดใสเหมือนที่เด็กคนนึงควรจะมี ผมไม่เคยเครียดเรื่องเรียน เรื่องึสามสัมพันธ์ หรือเรื่องอนาคตของตัวเอง เพียงแค่ใช้ชีวิตส

ขอเกริ่นก่อนนะคะอาจจะมีพิมพ์ผิดบ้างขออภัยและเกริ่นยาวมากกกกเลื่อนไปอ่านข้างล่างๆได้ค่ะ เวลาอยู่บ้านเรารู้สึกอึดอัดมากไม่เป็นตัวเอง ต้องทำตามคำสั่งตลอดเวลา พ่อโมโหร้ายทำอะไรนิดหน่อยก็โมโห แม่ก็จอมบงกา

ต้องบอกว่า หลายๆบริษัทช่วงนี้อาจจะเกิดสถานการณ์เดียวกันกับเราค่ะ คือคนลาออกเยอะเเละค่อนข้างถี่ เเต่ไม่มีการจ้างคนเพิ่ม ซึ่งคนที่ยังทำงานกันอยู่ก็ทำหนักมาก เเล้วเราก็โดนกดดันด้วย ว่าทำปริมาณงานได้น้อยก

คือหนูย้ายจากโรงเรียนใหญ่มาโรงเรียนขนาดเล็ก เพราะป่วยเป็นซึมเศร้า แล้วก็ได้ไปพบจิตแพทย์เรียบร้อยแล้ว ตั้งแต่หนูย้ายมา หนูรู้สึกโอเคขึ้น เพราะ โรงเรียนไม่ค่อยเข้มงวดเท่าไหร่ แต่สังคมในโรงเรียนค่อนข้างท

คือเรากับสามีลาออกจากงาน แล้วมาอยู่บ้านสามี อยู่แบบชิลๆมาเรื่อยๆ เราก็มีรายได้จากงานออนไลน์แต่ก็ไม่ได้เยอะจนจ่ายหนี้ครบได้แต่ละเดือน คือเราเป็นคนหาค่าใช้จ่ายหลักๆเลยคนเดียว แล้วบอกสามีว่าเราหาไม่ไหวแล

หนูเป็นคนคิดมากเรื่องอนาคต เงินและหน้าตา ฐานะของหนูปานกลาง มีที่นอนสบาย มีข้าวให้กิน หน้าตาหนูก็ปานกลาง ไม่ได้สวยเว่อร์ แต่มีคนชมอยู่บ้าง เรื่องการเรียนก็พอใช้ได้ ไม่ได้เก่งเวอร์ แต่พอรู้ แต่หนูยังไม่

ตอนนี้พี่ชายออกจากบ้านไปแล้วผมต้องรับผิดชอบคนเดียวเหนื่อยจังมีภาระเยอะจังผมพึ่ง18เองพ่อแม่น้องต้องผมผิดชอบทั้งหมดเหนื่อยกดดันแม่กะแจ้งความจับผมเรียบร้อยแล้วรอไปศาลเพราะผมทำร้ายเขาโดนที่ผมไม่ได้ตั้งใจท