ต้องเราก่อนว่าเราเองเป็นคนพูดไม่เก่งเราก็พยายามแล้วนะแต่มันรู้ไม่เป็นตัวจองตัวเองเลย กลุ่มเรามีกันอยู่9คนและพอถึงเวลามีงานที่ต้องจับคู่เราก้มักจะเป็นเศษเสมอและมีเหตุการณ์นึงทำให้เรารู้สึกว่าเรา "เป็นส่วนเกิน"คืออาจารย์ใช้ไห้เรากับเพื่อน(A)ไปหยิบของมาแล้วเพื่อนเรามือเปื้อนเลยจากไปล้างฝากเอาของเข้าไปก่อนเราก็เดินเข้าไปในห้องแล้วยินเสียง แฮ่ เพื่อนตั้งใจแกล้งaแต่คนที่เดินเข้ากลับเป็นเราเพื่อนเลยว่าแล้วaไปไหนเราบอกว่าไปล้างมือ เพื่อนทำหน้าไม่พอใจเราเลยเดินเอาของไปวางได้ยินเพื่อนว่า"อีนี่อีกล่ะ"เรามองข้างหลังผ่านกระจกที่สะท้อนด้านหลังแล้วรู้ผิดมากๆเพื่อนมองเราแบบนั่น
พอขึ้นม.5เราพูดน้อยกว่าเดิมพอเราพูดเพื่อนมักวีนกลับมาเสมอและต้องเป็นคำพูดแรงๆตลอด และวันนึงเรากับBไปของกลับมาแล้วเพื่อนหายหมดเราถามคนแถวนั่นเขาบอกว่าอยู่หลังร้านเราเข้าไปเพื่อนมองหน้าแล้วถอนหายใจสะบัดหน้าพร้อมกับพูดว่า"อีนี่มาทำไมว่ะ"ทุกตั้งใจจะแอบBแต่เราตั้งใจจะหาทุกคนเรารู้สึกผิดมากตอนนั่นBนึกได้ว่าลืมซื้ิของอีกอย่างเลยกลับไปซื้อตอนนั้นทุกคนเดินมาแล้วด่าเราคำนึงมันฝังใจเรามาถึงทุกวันนี้"จะหยุดทำตัวเสร่อได้ยัง"กลอกตาแล้วเดินชนเราไปตอนนี้เราใกล้จบม.5แล้ว ใครที่บอกว่าชีวิตปลายมันบอกเลยไม่ใช่กับทุกคนโดยเฉาะคนเข้าสังคมไม่เก่ง ที่จริงมีเยอะกว่านี้แต่เรื่องมันยาว