หน้าตาคงมาก่อนนิสัยแหละ

สวัสดีครับ ผมเป็นคนคนนึงที่มักจะมีนิสัยที่ชอบช่วยเหลือคนอื่นอยู่เสมอ ถึงแม้ว่าตัวเองจะลำบากขนาดไหนครับ ตอนนี้ผมแอบชอบเพื่อนร่วมงานของผมอยู่คนนึงเค้าพักอยู่บ้านใกล้ๆผม ผมคอยดูแลเอาใจใส่ทั้งตอนที่เค้าเมา หรือไม่ว่าจะเป็นตอนทำงานที่ถึงแม้งานผมจะหนัก แต่ผมก็ขอให้เค้าเอางานมาให้ผมช่วยเพื่อแบ่งเบาภาระ เวลาเค้าไม่อยู่ ผมก็คอยเก็บเสื้อผ้าให้เค้า พับผ้าให้เค้า รีดผ้าให้เค้า และมักจะซื้อขนมหรือของกินเวลาเค้ากลับมาบ้านตอนดึก ผมยังมักปลอบเค้าเวลาเค้าเสียใจอีกด้วย ผมทำอยู่อย่างนี้ประมาณ 2 เดือนแล้วครับ แต่ผมก็รู้สึกว่าเค้าอาจจะรู้สึกอึดอัดหรือว่าไม่ชอบผมรึป่าว ผมขอบอกตอนนี้เลยนะครับว่า ผมมันก็แค่ไอ้อ้วนคนนึงที่ไม่ได้มีหน้าตาที่หล่ออะไร ผมก็มีแค่หัวใจของผม แต่บางทีผมก็แค่อยากได้เห็นว่าสิ่งที่เราทำไปมันมีความคืบหน้าขึ้นบ้างครับ ผมเจอสถานการณ์แบบนี้มา 3 ครั้งแล้วครับและทุกครั้งที่ผมจีบใครหรือทุ่มเทให้ใครเค้าก็ไม่ใช่ดาราหรือซุปเปอร์โมเดลครับ ผมควรสำเนียกตัวเองแล้วใช่มั้ยครับว่าไอ้หน้าตาแบบผมมันสมควรอยู่คนเดียวไม่สมควรได้รับความรักจากใคร ไม่ควรไปยุ่งกับชีวิตของใคร หรือไม่ต้องไปใส่ใจใครให้มากนัก มันจะมีแต่ความเสียใจเปล่าๆ ผมเหมาะสมจะที่จะถูกทอดทิ้งแบบนี้ใช่มั้ยครับ 🥹 
.
.
.
.
.
ตอนนี้ผมก็คิดอยู่ครับมันก็ตั้ง 7 ปีแล้วครับ ผมก็อยากจะมีความสุขกับความรักแบบคนอื่นเค้าบ้าง หรือว่าผมไม่สมควรอยู่บนโลกใบนี้แล้ว ?  🥲