หนูเรียนจบมาแล้ว2ปีเกือบ3ปีแล้วตาดันมาล้มป่วยโดนช่วงหนูเรียนจบใหม่ๆ ขอบอกก่อนว่าตาของหนูแทบไม่มีความสัมพันธ์อะไรกับหนูเลย นึกไม่ออกด้วยซ้ำว่าตาเคยพูดคุยอะไรกับหนูบ้าง เพราะตาไปมีครอบครัวใหม่ค่ะ แรกๆลูกชาย(ลูกชายกับเมียใหม่ของตา ลูกชายใหม่อายุน้อยกว่าเราประมาณ3ปีค่ะ) เขามาดูแลได้2-3วันตอนอยู่โรงบาลเพราะแม่และน้าแท้ๆของหนูอยากให้เขาแวะมาช่วยดูเพราะต่างคนต่างติดงาน สักพักลูกชายใหม่เขาบอกว่าป่วยโควิดไปดูไม่ได้แล้วก็หายไปเลยค่ะไม่มาดูจนทุกวันนี้

เหลือแค่แม่กับน้าที่ต้องดูแต่ติดที่บ้านหนูทำงานราขการค่ะ เลยไม่ค่อยสะดวกจะดูตาเลยจ้างคนมาดูแลช่วงหนูยังเรียนอยู่ค่ะ พอหนูเรียนจบแม่กับน้าก็มาพูดเชิงจะให้หนูดูเพราะอยากให้คนในบ้านดูแลมากกว่ากลัวคนแถวบ้านพูดด้วยว่ามีหลานแต่หลานไม่ดู เลยให้หนูอ่านหนังสือและดูแลตาไปก่อน ซึ่งหนูพูดเชิงปฏิเสธไปแล้วแต่เขาก็ยังจะให้หนูทำ บอกให้ทำไปก่อนถ้ายังไงค่อยจ้างคนอีกที ดูตาไปได้3-4เดือนหนูเริ่มไม่อยากดูมากขึ้นเพราะเหนื่อยและนอนพักได้ไม่สนิทเพราะตาชอบลุกเดินค่ะ หนูก็บอกแม่เรื่องนี้ไปแล้วแต่แม่บอกอย่าไปกังวลมาก แต่มีบางวันที่หนูหลับแบบลืมในห้องหนูแล้วแม่มาบ้านเห็นตาเดินไปทั่วแถมอึเปื้อนห้องไปหมด ด่าหนูค่อนข้างแรงค่ะ แล้วยิ่งมากขึ้นเพราะแม่จะโทรหาตลอดคอยบอกให้หนูทำนู้นนี้ จนหนูหลอนเวลาคนโทรมา หนูเลยเลือกที่จะปิดโทรศัพท์ก็โดนด่าอีก เป็นแบบนี้นานเข้าหนูเลยไม่อยากทำเลยบอกแม่ว่าจะไปทำงาน แต่ไม่สามารถจ้างใครได้เพราะเขาโดนจ้างไปดูแลคนแก่ที่อื่นหมดแล้ว(หมู่บ้านเดียวกัน)ซึ่งบ้านหลังนั้นจ้างไป2คนเพื่อดูคนแก่คนเดียว หนูไม่สามารถไปทำงานได้เพราะไม่มีใครดูแลตา หนูโดนบ่นทุกวันเรื่องดูแลตา ไหนจะต้องทำความสะอาดบ้าน กลายเป็นว่าหนูไม่ชอบบ้านตัวเองไปอยู่แต่ในห้องก็โดนว่าอีก ไปไหนก็ยาก แค่ไปตลาดแม่ก็ด่ายาวว่ากล้าให้ตาอยู่คนเดียวได้ไง หนูเครียดจนไม่สามารถอ่านหนังสือได้ จนวันนี้หนูบอกอยากไปทำงานเพราะเพื่อนคนอื่นเขามีงานทำได้ไปเที่ยวไปไรกันแต่หนูไปไหนไม่ได้เลย เงินก็ไม่ค่อยพอใช้จนหาของมาขายแต่ก็ขายได้แค่กลางคืน ได้นอนอีกทีเกือบเช้าเพราะห้องหนูติดกับห้องตาแกร้องเสียงดังทุกคืน สายๆมาต้องตื่นมาดูตาอีก แต่แม่หนูกลับประชดว่าจะให้ใครดู ให้แม่ขับรถกลับไปกลับมาเหรอ หนูอยากรู้ว่าถ้าหนูหายไปใครจะดูแลตา เขาจะมีวิธีการยังไง

หนูกลายเป็นคนที่ดูแลตามากที่สุดทั้งที่ตาแทบไม่เคยมาพูดคุยอะไรกับหนูเลย ขนาดเรียกชื่อหนูก็ยังเรียกไม่ถูก หนูอยากไปทำงานมากๆเพราะอายุหนู24แล้ว ไม่มีของเป็นชิ้นเป็นอัน ไปพักผ่อนก็ยากสุดๆ แค่อยากมีเงินเอาไปลงทุนทำสิ่งต่างๆก่อนจะแก่ไปกว่านี้ หนูเคยระเบิดรอบหนึ่งเขาบอกว่าวันเสาร์อาทิตย์จะไปเที่ยวก็ได้ ว่างๆก็อ่านหนังสือ ดูตาแค่แปบๆ แต่ความเป็นจริงพอไปจริงๆหนูกลับโดนแซะทุกครั้งที่เเม่โมโหพักผ่อนก็ไม่ได้พัก หนูเครียดมากๆจนไม่รู้จะทำไง มีแต่คนปลอบใจว่าดูๆไปเถอะได้บุญ แต่ความจริงคือบาปเพราะหนูหงุดหงิดและแอบแช่งให้ตาตายหลายครั้ง บางทีไม่รู้ว่าหนูหรือตาจะตายก่อนกัน