เราแอบชอบคนๆนึงมาสักพักใหญ่ๆๆละ เกือบปีนึงแล้วมั้ง เริ่มแรกเราไม่ได้สนใจเค้า เรียกได้ว่าไม่อยู่ในสายตาเราเลย ช่วงนั้นก็มัวแต่ทุกข์ใจปัญหาชีวิตอย่างอื่นอยู่ แล้วอยู่ๆช่วงนึงเราก็เริ่มสังเกตุเห็นเค้ามากขึ้น รู้สึกว่าเค้าคูลดี เจ๋งดี ประมาณนี้แต่ยังไม่ได้ชอบ เวลาไปเห็นคนดังหน้าตาดีไทป์นึงก็เริ่มคิดว่าหน้าตาเหมือนคนๆนี้เลยแฮะ หลังจากนั้นก็ realize ได้ว่า คนๆนี้หน้าตาดีอยู่ แบบไม่ใช่ไทป์เรา(ถ้าไทป์เราเราจะรุ้สึกเลยว่าหล่อตั้งแต่แรกเห็น) ก็ยังไม่ได้ถลาความรู้สึกเข้าไปมาก จนได้มาร่วมงานกัน ก็เหมือนถุกใส่สารเร่งความรู้สึกให้เรา ชอบเค้าขึ้นมา ด้วยบุคคลิกนิสัยของเราและเค้าปกติเลยไม่ได้คุยกันเลยอยู่แล้ว พอมาร่วมงานกันก็คุยกันนิดหน่อย หน่อยมาก เราพยายามพูดก่อนบ้าง ซึ่งปกติเราชวนคนคุยหรือเมคเฟรนไม่เก่งอยู่แล้ว แต่มีโปรแกรมพยายามชวนคุยที่สร้างขึ้นมาเมื่อเจอสถานการณ์ที่เจอเพื่อนใหม่หรือคนไม่คุ้นเคย ซึ่งที่ผ่านมาโปรแกรมนี้ก็ใช้ได้ดี ละลายความเกร็งของเรากับคนใหม่ๆได้บ้าง โดยเราใช้เทคนีคนี้กับความสัมพันธ์เพื่อนนี่แหละ แต่พอกับคนนี้ที่ก็เสมือนเพื่อนใหม่ก็ได้เปิดโปรแกรมชวนคุยเล็กน้อยไปปรากฏว่าเรารู้สึกว่าเค้าไม่ค่อยอยากคุยกับเรา  เราเลยรู้สึกว่า เราก็ใช้โควต้าชวนคุยเพื่อนใหม่ไปเรียบร้อยแล้วหมดโควต้านี้แล้วเราก็ไม่รู้จะเบรคดิไอซ์ยังไงแล้ว ก็เลยเงียบๆไม่ได้คุยอะไรกับเค้าตลอดมา พยายามลืมมาโดยตลอด แต่นานๆที๊มีโอกาสเหมือนให้ต้องพูดคุยด้วยนิดหน่อย เรารู้สึกว่าเวลาสบตาดวงตาเค้าเป็นประกายมาก ก็อดใจละลายอีกไม่ได้;_; แล้วก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเค้าก็ดูเป็นคนนิสัยดีจริงๆ(ที่ดูไม่อยากคุยกับเรา) แต่ทุกวันนี้ก็ไม่ได้คุยกัน ไม่มีเหตุให้ต้องคุยกัน ไม่มีโลกเหวี่ยงให้มาร่วมงานกันให้ได้พูดคุยกัน ;_; ก็แอบเศร้านิดนึง มีช่วงนึงไปที่อื่นแล้วเจอคนน่าถูกใจเหมือนจะชอบจะได้ลืมคนๆนี้ ปรากฎว่ากลับมาปุปเจอหน้าเขาก็โดนดึงความรู้สึกกลับมาเหมือนเดิม อยากเลิกชอบเค้ามากแต่มันต้องเจอหน้ากันทุกวันก็เลยเลิกไม่ได้ซักที ถึงขั้นคิดว่าถ้าจะไม่ได้พูดคุยทำงานร่วมกัน ก็ขอให้ไม่ต้องเจอหน้ากันเลยจะได้ไหม ไม่เห็นหน้าจะได้เลิกชอบไปเลย