พระสูตรชื่อ มหาสกุลุทายิสูตร มีเนื้อหาที่น่าสนใจเป็นอันมาก
เล่าย่อๆก็คือ พระพุทธเจ้าเสด็จไปพบ สกุลุทายิปริพาชก เพื่อสนทนาธรรม
เริ่มต้นก็เป็นเรื่องที่บรรยายว่า สกุลุทายิปริพาชกและคณะกำลังสนทนาติรัจฉานกถา 

[๓๑๕] ก็สมัยนั้น สกุลุทายิปริพาชกนั่งอยู่กับปริพาชกบริษัทหมู่ใหญ่ ซึ่งกำลังพูดถึงติรัจฉานกถาหลายอย่าง ด้วยเสียงอื้ออึงอึกทึก 
คือ พูดถึงเรื่องพระราชา เรื่องโจร เรื่องมหาอำมาตย์ เรื่องกองทัพ เรื่องภัย เรื่องรบ เรื่องช้าง เรื่องน้ำ เรื่องผ้า เรื่องที่นอน
เรื่องดอกไม้ เรื่องของหอม เรื่องญาติ เรื่องยาน เรื่องบ้าน เรื่องนิคม เรื่องนคร เรื่องชนบท เรื่องสตรี
เรื่องคนกล้าหาญ เรื่องตรอก เรื่องท่าน้ำ เรื่องหญิงคนใช้ตักน้ำ เรื่องคนที่ล่วงลับไปแล้ว เรื่องเบ็ดเตล็ด เรื่องโลก เรื่องทะเล 
เรื่องความเจริญและความเสื่อม ด้วยประการนั้นๆ. 
สกุลุทายิปริพาชกได้เห็นพระผู้มีพระภาคกำลังเสด็จมาแต่ไกล ครั้นแล้ว จึงห้ามบริษัทของตนให้สงบว่า
ขอท่านทั้งหลายจงเบาๆ เสียงหน่อย อย่าส่งเสียงอึงนัก นี่พระสมณโคดมกำลังเสด็จมา พระองค์ท่านโปรดเสียงเบา 
และทรงกล่าวสรรเสริญคุณของเสียงเบา บางทีพระองค์ท่านทรงทราบว่าบริษัทเสียงเบา พึงทรงสำคัญจะเข้ามาก็ได้. 

ลำดับนั้น พวกปริพาชกเหล่านั้นพากันนิ่งอยู่ ครั้งนั้นแล พระผู้มีพระภาคจึงเสด็จเข้าไปหาสกุลุทายิปริพาชกจนถึงที่ใกล้. 
สกุลุทายิปริพาชกได้ทูลเชิญพระผู้มีพระภาคว่า ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ขอเชิญพระผู้มีพระภาคเสด็จมาเถิด 
พระผู้มีพระภาคเสด็จมาดีแล้ว นานทีเดียวที่พระผู้มีพระภาคจะได้ทรงกระทำปริยายนี้ 
คือเสด็จมาถึงที่นี่ได้ ขอเชิญพระผู้มีพระภาคประทับนั่งเถิด นี่อาสนะปูไว้ถวายแล้ว. 
พระผู้มีพระภาคประทับนั่งบนอาสนะที่เขาปูไว้ถวาย ส่วนสกุลุทายิปริพาชกถือเอาอาสนะต่ำอันหนึ่ง นั่ง ณ ที่ควรส่วนข้างหนึ่ง. 

บางส่วนจาก https://84000.org/tipitaka/read/m_siri.php?B=13&siri=27

จากพระสูตรจะเห็นได้ว่า การบรรยายคำว่า ติรัจฉานกถา ก็คือ การพูดถึงเรื่องทั่วไป ที่ไม่เกี่ยวข้องกับธรรมะหรือมรรคผลใดๆ 
เรียกง่ายๆว่า พวกเราเองก็ล้วนแล้วแต่คุยกันเรื่องติรัจฉานกถาเป็นเรื่องปกติ 

จากเรื่องเล่าจะเห็นได้ว่า สกุลุทายิปริพาชกเป็นผู้รู้กาลควรไม่ควร มีมารยาทพอสมควร