ผมอายุ20ปี คบกับแฟนอายุ24ปี คบกันมาเกือบ1ปีแล้ว ทำงานที่เดียวกัน ผมเป็นพนักงานทั่วไป เขาเป็นหัวหน้าครับ ผมเริ่มจีบเขาตอนเข้ามาทำงานกันใหม่ๆ แรกๆก็ดีครับ ผมเริ่มรู้สึกตัวเองไม่อยากดูแลเขาแล้ว อยากอยู่คนเดียว ทุกวันที่ทำอะไรอยู่ต่างๆนาๆเกมือนทำเพราะหน้าที่ ไม่ได้ทำด้วยความรัก จนเมื่อช่วงก่อนเข้าพรรษา ผมจะต้องไปบวช1พรรษา ผมคุยกับเขาเรื่องนี้ เขาบอกว่ารอผมได้ แต่ในใจผมเองคิดว่าเขารอผมไม่ได้หรอก หรืออีกอย่างคือถ้าผมบวชไปอาจจะอยู่ต่อ ก็ใช้ข้ออ้างนี้ในการจะตัดความสัมพันธ์ พอผมบวชไป ผมรู้สึกได้ทบทวนตัวเอง อยู่กับตัวเอง
  ผมบวชไปจนใกล้ออกพรรษา ผมเลยคุยกับเขาว่าจะอยู่ต่อ แต่เหมือนเขาไม่ยอม เขาอยากให้ผมลองกลับมาใช้ชีวิตด้วยกันก่อน อีกอย่าฃผมสงสารเขาด้วยที่เขาอุตส่าห์อดทนรอผมมา4เดือน จนผมสึกออกมา ตอนนี้ผมกลับไปรู้สึกแบบเดิม ก่อนบวชเลยครับ ว่าตัวเองเหมือนไม่ได้รักเขาแล้ว ทุกๆวันคิดว่าจะออกจากความสัมพันธ์นี้ยังไง อยากกลับมาทบทวน โฟกัสแค่ตัวเองเหมือนตอนบวช จนตอนนี้ผมตัดสินใจคุยเรื่องความรู้สึกของผมที่มีต่อเขาตรงๆ เขาร้องไห้ เสียใจ แล้วผิดหวังในตัวผมมาก ผมเองไม่อยากให้เขาอยู่กับผมแบบที่ในใจผมรู้สึกแบบนี่ มันเหมือนหลอกตัวเองแล้วก็หลอกเขา ตอนนี้เขาร้องไห้ทุกวัน ผมเองก็คุยกับเขาว่าเราจะยังไม่เลิกกันทันที ผมยังอยู่ตรงนี้ ยังให้เวลาเขาค่อยๆทำใจไป ตอนนี้ผมเห็นเขาร้องไห้ เห็นเขาเสียใจ ผมก็รู้สึกสงสาร แต่ก็ต้องใจแข็ง ผมควรทำไงดีครับ