เรื่องนี้คิดอยู่นาน 10 ปีว่าจะเล่าดีไหม  และพึ่งมีเวลาที่จะคิดเรียบเรียงเล่าเรื่องนี้ และซึ่งก่อนหน้าหน้านั้น 10 กว่าปีก่อนเราไม่ได้มีโทรศัพท์
ต้องบอกก่อนว่าเราไม่ได้มีเจตนาที่จะประจาน พ่อตัวเอง ความรู้สึกของเรามันเกินคำบรรยายไปกว่านั้นมาก ชีวิตเราผ่านอะไรมาเยอะมากๆไม่เหมือนเด็กปกติทั่วไป แต่อยากเล่าไว้เป็นเหมือนบันทึกความทรงจำของตัวเองกลัววันนึงจะลืมไป  เลยขอใช้ช่องทางพันทิปเล่าเรื่องตัวเองนะคะ 
เคยเล่าประสบการณ์ตัดขาดจากครอบครัวไปแล้ว  และนี่มันเป็นอีกทามไลน์หนึ่งของชีวิตเราเท่านั้น 
เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นก่อนที่เราจะตัดขาดจากครอบครัวในตอนโตนะคะจะแยกกัน ขอเริ่มเลยนะคะ  

     ขอท้าวความก่อน พ่อแท้ๆของเรา เขาไม่ใช่ผู้ชายที่นิสัยปกติทั่วไปพื้นฐาน ความเป็นบุคคลธรรมดา ไม่ค่อยมี เราได้เห็นเค้าแบบนั้นด้วยตัวของเราเอง  เค้าไม่เคยรักไม่เคยดูแลเราเลย  ไม่เคยรักแม่และดูแลแม่เลย ไม่เคยรักและดูแลใครเลยนอกจากตัวเอง แม้แต่ตัวเองก็ยังไม่รักและดูแล 
อบายมุขยุ่งหมด/มีเมียน้อยในบ้านทั้งที่ครอบครัวตัวเองก็อยู่ จนแม่ทนไม่ไหวหย่า/ทำร้ายร่างกาย ตบตี เคยทำแม่เราตกจากชั้น2ของบ้านแขนหัก2ข้าง 
และอาจตีพี่สาว เวลาโมโห เพราะเคยเห็นพ่อดุ พี่  แต่เค้าไม่เคยแตะต้องหรือตีเรา เพราะยังเด็กไม่เกิน5ขวบ 
เจอแต่เหตุการณ์พีคๆมากกว่านั้นพ่อเคยเอาปืนอัดลม(เราไม่ทราบนะคะว่าปืนอัดลมคืออะไรเห็นผู้ใหญ่พูดกัน) ไล่ยิงครอบครัวตัวเอง
และเราเคยเห็นปืนพ่อของจริงมาแล้วไปแอบดูที่พ่อซ่อนไว้
แต่จุดที่พีคที่สุดพูดคำนี้บ่อยมากไม่มีที้สิ้นสุด คือพ่อขายบ้านที่เราอยู่กันโดยที่คิดเองทำเองเห็นแก่ตัวมากๆ พ่อเอาเปรียบแม่ทุกสิ่งทุกอย่าง
และโกงแม่/โกงที่ดินแม่ เอาไปขายจนหมด เราเห็นทุกอย่างจนในที่สุดแม่ ก็พาเรา3 คน หนีตอนแรกหนีไปบ้านยาย แต่ใกล้กันเขาตามกลับมา 
พ่อกีดกันไม่ให้ยายพบเจอเรา ยายให้อะไรมาก็ห้ามรับ 
     
      ยายดีกับพวกเรา เราจะเล่าไม่ค่อยประติดประต่อมากเพราะความทรงจำตอน5ขวบของเราเราจำทุกอย่างได้แต่ไม่สามารถจำเหตุการณ์ในทุกๆวันได้จำได้แต่เหตุการณ์อะไรที่มันสำคัญ  เรื่องพีคสะเทือนใจอีกอย่าง น่าจะเป็นตอนที่เราจำได้ว่า เพราะอาละวาดหนักมาก จนแม่ ทิ้งทุกอย่างสรรพสินในบ้าน
เสื้อผ้าสวย ดีๆ ผ้าไหมของแม่ก็ไม่ได้เอาติดมาด้วย เอามาได้แค่หม้อข้าว1ลูก 
เสื้อผ้าของเราน่าจะชุดเดียว และพี่อีกสองคน จากเด็กผู้หญิงที่มีบ้านไม้ อยู่หลังใหญ่ มีหมูหมา หาไก่  มีสวน เยอะแยะ บ้านอยู่ตจว. ฐานะปานกลาง
แม่มีอาชีพทำขนมไทย หาบขาย/ขนมจีนหาบขาย พออยู่ได้  แต่ต้องลำบากมากขึ้นกว่าเดิมอยู่บ้านเช่า และเราจำได้ว่าเป็นบ้านเช่าของป้า
เราอยู่กันซักระยะหนึ่งถ้าจำไม่ผิด ก็อยู่นานพอสมควรน่าจะหลายเดือนค่ะ พ่อไม่รู้ว่ามาเจอพวกเราได้ยังไง 
   
  ภาพที่เราเห็นแม่ยืนกับป้า มีเรา ยืนอยู่ แต่พี่ชายเราไม่เห็นและพี่สาวเราไม่เห็น บทสนทนาที่พ่อแม่คุยกันคือ จำได้คร่าวๆ 
แม่บอกว่าอย่าเอาลูกไป ไม่ให้ เอาไปก็ไม่เคยรักและดูแลเลย
ขอย้ำว่าตอนนั้นเราอายุประมาณ5 ขวบ เราไม่เข้าในสิ่งที่ผู้ใหญ่คุยกัน เราแค่รับรู้มาตลอดว่าพ่อแม่ไม่เข้าใจกัน และไม่ค่อยถูกกัน และเราเป็นลูกเราก็ทำตัวไม่ถูกแต่เราอยากได้รับความรักความอบอุ่นจากคนทั้งสอง 
พ่อขับรถเก๋งมา จับตัวเราพูดว่า จะพาเราไปเที่ยว แม่พูดว่าขออย่า ทำไม่ไม่ยอมอย่า 
และลูกต้องอยู่กับแม่ คุยกันค่อนข้างนานและยื้อกันอยู่พักใหญ่ เพราะอ้างว่าให้ลูกตัดสินใจเองว่าอยากอยู่กับใคร และแม่ก็ ไม่รู้ว่าทำไมถึง ถึงพูดออกไปว่า งั้น เราอยากไปกับใคร เราก็อยากอยู่กับพ่อ ในสมองตอนนั้น 
เพราะรู้สึกว่าพ่อ จะพาเราไปเที่ยว คิดแค่นั้นเลย และพ่อไม่ค่อยยุ่งกับเราดี ไม่ค่อยยุ่งกับเราในที่นี้หมายถึงเค้าไม่เคยรักไม่เคยให้ความอบอุ่นไม่เคยสั่งสอน มันเลยกลายเป็นความรู้สึกที่อยู่กับเขาแล้วมักจะชอบมากกว่าหรือเปล่าไม่แน่ใจในตอนนั้นความคิดของเรา เป็นแค่ความคิดของเด็กผู้หญิงคนนึง
เราเลยตัดสินใจมากับพ่อแล้วแม่ก็ยืนมองเฉยๆ คงทำตัวไม่ถูก เพราะคิดว่าแม่น่าจะกลัวพ่อทำร้ายด้วย 
ระหว่างที่เรานั่งรถอยู่กับพ่อ เรานั่งข้างคนขับ สายตาที่เรามองพ่อ เรารู้สึกว่าผู้ชายคนนี้เป็นคนแปลกหน้ามากเลย
เค้าเป็นพ่อเราจริงใช่อยู่ดีดีมีความรู้สึกนั้นมันก็ขึ้นมา 
เพราะเค้าเอาแต่นั่งเงียบอย่างเดียวและขับรถ เพราะด้วยความที่เขาไม่เคยเลี้ยงเรามาเรามีความรู้สึกจำเขาได้บ้างไม่ได้บ้างเพราะเขาไม่เคยอยู่ให้เราพบเจอเท่าไหร่ ถามพ่อว่าพ่ออีกนานไหมจะถึง พ่อจะพาหนูไปเที่ยวที่ไหน พ่อตอบแค่ว่าเดี๋ยวก็ถึงแล้ว 
(เดี๋ยวมาต่อนะคะ พิมพ์ใจก็ใจสั่นไป)