ภายในป่าอันเขียวขจี อุดมไปด้วยธรรมชาตินานาพันธุ์ สัตว์ป่าหลากหลายชนิด ล้อมรอบหมู่บ้านหมอกใหญ่ ซึ่งเป็นหมู่บ้านชาวเขา ตั้งอยู่บริเวณที่ราบสูง
โดยเป็นที่ใช้ถ่ายทำรายการ ของสามสาวนำโดย พิมพ์ พิมพิมา สาวสวยรูปร่างอวบมีน้ำมีนวล สูงประมาณร้อยเจ็ดสิบ กำลังยืนมอง ทีมงานรายการขณะจัดเก้าอี้ เพื่อเตรียมถ่ายทำรายการ
โดยมีเพื่อนสาวอย่าง รินทร์ นภัสรินทร์ สาวสวยหน้าคม รูปร่างทรงนาฬิกาทราย อายุยี่สิบเจ็ดปี และ เมย์ เมธาวี สาวสวยรูปร่างดี สูงประมาณร้อยหกสิบ ดีกรีลูกเจ้าของห้างดัง เพื่อเตรียมรอเข้าฉากใกล้ๆกัน
ขณะนั้นเอง ฉัตร น้องชายของเมย์ เมธาวีวัยสิบเก้า ผู้ซึ่งทำหน้าที่เป็นตากล้อง ดูมุมเพื่อใช้ถ่ายรายการ และคอยยืนดูทีมงานคนอื่นๆ ตั้งแคมป์ก่อไฟ จัดสถานที่ถ่ายทำ เพื่อใช้เป็นฉาก ถ่ายทำรายการครั้งนี้
เมื่อทุกอย่างพร้อม ทั้งสามสาวพากันมานั่งประจำเก้าอี้ โดยมีกองไฟและโต๊ะวางของอยู่ข้าง การถ่ายทำครั้งนี้ พิมพ์ พิมพิมา จะนั่งฝั่งขวาสุด
โดยให้ เมย์ เมธาวีนั่งกลาง ส่วน รินทร์ นภัสรินทร์ เป็นผู้นั่งฝั่งซ้ายมือของเมย์ และเมื่อฉัตรเห็นว่าพี่สาวทั้งสามคน ดูในท่าที่พร้อมแล้ว จึงให้สัญญาณมือด้วยการพูดว่า
" พร้อมถ่ายทำนะครับ สาม สอง หนึ่ง " สิ้นเสียงฉัตรนับถอยหลังจบลง สามสาวผู้ดำเนินรายการ ต่างพูดพร้อมเพียงกันว่า
" สวัสดีค่ะ พบกับพวกเรา สาวเหนือเล่าเรื่อง วันนี้พวกเรามาตั้งแคมป์อยู่กันที่ป่าชุมชนของหมู่บ้านหมอกใหญ่ "
" แต่บอกก่อนว่า พวกเราทั้งสามคน ได้ขออนุญาตจากผู้นำหมู่บ้าน และผู้ดูแลบริเวณป่าชุมชนแห่งนี้แล้วนะคะ " พิมพ์ พิมพิมา พูดแล้วก็หันไปมองเพื่อนทั้งสอง ก่อนที่รินทร์ นภัสรินทร์จะพูดเสริมว่า
" ใช่ค่ะ แต่จะว่าไปป่าชุมชนแห่งนี้ เป็นป่าที่สวยงามมาก เราได้เดินสำรวจ ก่อนมาตั้งแคมป์ถ่ายทำ มีลำธารสวยๆห่างจากที่เราถ่ายทำอยู่ไม่ไกล น้ำสะอาดน่าเล่นมากทุกคน "
ฉัตรผู้เป็นตากล้อง รีบแพนกล้องไปยังรอบๆ เพื่อถ่ายบรรยายกาศรอบๆแคมป์ ก่อนจะแพนกล้องกลับมาถ่ายทั้งสาม เพื่อดำเนินรายการต่อ
" เมย์ รินทร์ ฉันว่าเรามาเล่าเรื่องให้คุณผู้ชมและคุณผู้ฟังที่อยู่ทางบ้าน ได้เปิดประสบการณ์และสนุกกันดีกว่า "
" ว่าแต่ใครเริ่มก่อนดี " รินทร์พูดแล้วหันมองเพื่อนทั้งสอง ก่อนจะมีเสียงเมย์พูดขึ้นมาว่า
" ฉันก่อนก็ได้ " เพียงสิ้นเสียงเมย์พูดนั้น ทั้งสองสาวก็พากันเงียบ มีเพียงเสียงแมลงและสัตว์ป่า ร้องตามวิถีชีวิตของมัน ก่อนที่เมย์จะเล่าเรื่อง เมย์พูดเกริ่นทำนองว่า
" แต่ต้องบอกคุณผู้ชมและผู้ฟังทางบ้านว่าเรื่องราวที่จะเล่าต่อจากนี้ ขึ้นอยู่กับความเชื่อส่วนบุคคล โปรดใช้วิจารณญาณในการฟังนะคะ
คือเรื่องนี้เป็นเรื่องเล่า ที่เมย์เคยได้ยินมาจากพรานป่า ในสมัยที่พ่อของเมย์ พาไปเที่ยวที่เขาใหญ่ ก่อนจะไปเจอกับคนขายผัก แกชื่อตาจง ตอนนั้นแกอายุ 70 กว่าล่ะ ตาจง แกเป็นคนรูปร่างสันทัด ไว้หนวด สะพายย่ามสีขาวที่ทำมาจากกระสอบปุ๋ย
ตาจง แกเคยเป็นอดีตพรานป่า ผู้โชกโชนด้านการล่าสัตว์ สยบมาแล้วไม่ว่าจะเป็นเสือ ช้างป่า หรือสัตว์ดุร้ายนานาชนิด แกเล่าให้พ่อและเมย์ฟังว่า
ครั้งเมื่อตาจงแกอายุ 20กว่าๆ ในสมัยก่อนป่าแทบที่แกเคยอยู่ มันรกทึบและอันตรายมาก เต็มไปด้วยสัตว์นานาชนิด แกเคยตามผู้เป็นพ่อ รวมถึงพรานคนอื่นๆในหมู่บ้าน เข้าป่าล่าสัตว์มาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน
แต่จุดเปลี่ยนที่ทำให้ตาจงคนนี้ เลิกทำอาชีพพราน ไม่เข้าป่านับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ก็เพราะว่าเจอเข้ากับเหตุการณ์นึง มันเป็นเหตุการณ์ที่ทำให้ตาจงสูญเสียพ่อและเพื่อนของพ่อ ไปอย่างไม่มีวันกลับ อีกทั้งสิ่งนั้นยังฝาก ร่องรอยบาดแผล บริเวณกลางอก ให้ตาจงต้องอยู่กับสิ่งนี้ จำฝั่งใจ ไม่เคยลืมเลือนเพราะว่า
สามารถอ่านต่อได้ที่เว๊บ ReadAWrite : พรานไพร พิทักษ์ไพร
นิยายเรื่อง สาวเหนือล่องไพร
โดยเป็นที่ใช้ถ่ายทำรายการ ของสามสาวนำโดย พิมพ์ พิมพิมา สาวสวยรูปร่างอวบมีน้ำมีนวล สูงประมาณร้อยเจ็ดสิบ กำลังยืนมอง ทีมงานรายการขณะจัดเก้าอี้ เพื่อเตรียมถ่ายทำรายการ
โดยมีเพื่อนสาวอย่าง รินทร์ นภัสรินทร์ สาวสวยหน้าคม รูปร่างทรงนาฬิกาทราย อายุยี่สิบเจ็ดปี และ เมย์ เมธาวี สาวสวยรูปร่างดี สูงประมาณร้อยหกสิบ ดีกรีลูกเจ้าของห้างดัง เพื่อเตรียมรอเข้าฉากใกล้ๆกัน
ขณะนั้นเอง ฉัตร น้องชายของเมย์ เมธาวีวัยสิบเก้า ผู้ซึ่งทำหน้าที่เป็นตากล้อง ดูมุมเพื่อใช้ถ่ายรายการ และคอยยืนดูทีมงานคนอื่นๆ ตั้งแคมป์ก่อไฟ จัดสถานที่ถ่ายทำ เพื่อใช้เป็นฉาก ถ่ายทำรายการครั้งนี้
เมื่อทุกอย่างพร้อม ทั้งสามสาวพากันมานั่งประจำเก้าอี้ โดยมีกองไฟและโต๊ะวางของอยู่ข้าง การถ่ายทำครั้งนี้ พิมพ์ พิมพิมา จะนั่งฝั่งขวาสุด
โดยให้ เมย์ เมธาวีนั่งกลาง ส่วน รินทร์ นภัสรินทร์ เป็นผู้นั่งฝั่งซ้ายมือของเมย์ และเมื่อฉัตรเห็นว่าพี่สาวทั้งสามคน ดูในท่าที่พร้อมแล้ว จึงให้สัญญาณมือด้วยการพูดว่า
" พร้อมถ่ายทำนะครับ สาม สอง หนึ่ง " สิ้นเสียงฉัตรนับถอยหลังจบลง สามสาวผู้ดำเนินรายการ ต่างพูดพร้อมเพียงกันว่า
" สวัสดีค่ะ พบกับพวกเรา สาวเหนือเล่าเรื่อง วันนี้พวกเรามาตั้งแคมป์อยู่กันที่ป่าชุมชนของหมู่บ้านหมอกใหญ่ "
" แต่บอกก่อนว่า พวกเราทั้งสามคน ได้ขออนุญาตจากผู้นำหมู่บ้าน และผู้ดูแลบริเวณป่าชุมชนแห่งนี้แล้วนะคะ " พิมพ์ พิมพิมา พูดแล้วก็หันไปมองเพื่อนทั้งสอง ก่อนที่รินทร์ นภัสรินทร์จะพูดเสริมว่า
" ใช่ค่ะ แต่จะว่าไปป่าชุมชนแห่งนี้ เป็นป่าที่สวยงามมาก เราได้เดินสำรวจ ก่อนมาตั้งแคมป์ถ่ายทำ มีลำธารสวยๆห่างจากที่เราถ่ายทำอยู่ไม่ไกล น้ำสะอาดน่าเล่นมากทุกคน "
ฉัตรผู้เป็นตากล้อง รีบแพนกล้องไปยังรอบๆ เพื่อถ่ายบรรยายกาศรอบๆแคมป์ ก่อนจะแพนกล้องกลับมาถ่ายทั้งสาม เพื่อดำเนินรายการต่อ
" เมย์ รินทร์ ฉันว่าเรามาเล่าเรื่องให้คุณผู้ชมและคุณผู้ฟังที่อยู่ทางบ้าน ได้เปิดประสบการณ์และสนุกกันดีกว่า "
" ว่าแต่ใครเริ่มก่อนดี " รินทร์พูดแล้วหันมองเพื่อนทั้งสอง ก่อนจะมีเสียงเมย์พูดขึ้นมาว่า
" ฉันก่อนก็ได้ " เพียงสิ้นเสียงเมย์พูดนั้น ทั้งสองสาวก็พากันเงียบ มีเพียงเสียงแมลงและสัตว์ป่า ร้องตามวิถีชีวิตของมัน ก่อนที่เมย์จะเล่าเรื่อง เมย์พูดเกริ่นทำนองว่า
" แต่ต้องบอกคุณผู้ชมและผู้ฟังทางบ้านว่าเรื่องราวที่จะเล่าต่อจากนี้ ขึ้นอยู่กับความเชื่อส่วนบุคคล โปรดใช้วิจารณญาณในการฟังนะคะ
คือเรื่องนี้เป็นเรื่องเล่า ที่เมย์เคยได้ยินมาจากพรานป่า ในสมัยที่พ่อของเมย์ พาไปเที่ยวที่เขาใหญ่ ก่อนจะไปเจอกับคนขายผัก แกชื่อตาจง ตอนนั้นแกอายุ 70 กว่าล่ะ ตาจง แกเป็นคนรูปร่างสันทัด ไว้หนวด สะพายย่ามสีขาวที่ทำมาจากกระสอบปุ๋ย
ตาจง แกเคยเป็นอดีตพรานป่า ผู้โชกโชนด้านการล่าสัตว์ สยบมาแล้วไม่ว่าจะเป็นเสือ ช้างป่า หรือสัตว์ดุร้ายนานาชนิด แกเล่าให้พ่อและเมย์ฟังว่า
ครั้งเมื่อตาจงแกอายุ 20กว่าๆ ในสมัยก่อนป่าแทบที่แกเคยอยู่ มันรกทึบและอันตรายมาก เต็มไปด้วยสัตว์นานาชนิด แกเคยตามผู้เป็นพ่อ รวมถึงพรานคนอื่นๆในหมู่บ้าน เข้าป่าล่าสัตว์มาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน
แต่จุดเปลี่ยนที่ทำให้ตาจงคนนี้ เลิกทำอาชีพพราน ไม่เข้าป่านับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ก็เพราะว่าเจอเข้ากับเหตุการณ์นึง มันเป็นเหตุการณ์ที่ทำให้ตาจงสูญเสียพ่อและเพื่อนของพ่อ ไปอย่างไม่มีวันกลับ อีกทั้งสิ่งนั้นยังฝาก ร่องรอยบาดแผล บริเวณกลางอก ให้ตาจงต้องอยู่กับสิ่งนี้ จำฝั่งใจ ไม่เคยลืมเลือนเพราะว่า
สามารถอ่านต่อได้ที่เว๊บ ReadAWrite : พรานไพร พิทักษ์ไพร