เรื่องราวที่คุณอ่านต่อจากนี้เป็นเรื่องจริง ทุกตัวอักษรผ่านเรื่องราวจริง กับคนที่ตามหารักรักแรก

คำถามที่ว่า คุณยังจำรักแรกได้อยู่ไหม

เรื่องราวความรักของผมเกิดขึ้นในตอนที่ผมยังเรียนอยู่ชั้นประถม ที่โรงเรียนแห่งในจังหวัดเพชรบูรณ์ ในตอนนั้นผมยังไม่รู้จักคำว่ารัก รู้แค่ว่ารู้สึกดีทุกครั้งเมื่ออยู่ใกล้เธอ เด็กหญิงตัวเล็กที่มีชื่อว่า ฝ้าย ผมแอบมองฝ้ายมาตลอด ภาพจำในตอนที่ฝ้ายสอนการบ้านผมยังอยู่ในหัวมาจนถึงปัจจุบัน 

เป็นช่วงเวลาที่ผมได้อยู่ใกล้ชิดกับฝ้ายจนหัวแทบจะชนกัน ผมแทบไม่มองไม่สนใจการบ้านเลยจ้องแต่หน้าฝ้ายด้วยอาการใจสั่น แต่แล้วช่วงเวลาที่เราได้อยู่ด้วยกันมันสั้น เพราะผมถูกย้ายโรงเรียนกะทันหัน ยังไม่ทันได้ร่ำลาหรือบอกความในใจที่มีแก่ฝ้าย

วันสุดท้ายผมเจอฝ้ายที่ตลาดนัด ฝ้ายยิ้มให้ผมเป็นการส่งท้าย ผมสัญญาภายในใจว่าจะต้องหาฝ้ายให้พบแล้วบอกชอบฝ้ายให้ได้ ก่อนจากกันผมจดจำใบหน้าและชื่อเธอไว้ในใจ ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปกี่ปี ผมต้องตามหาเธอให้พบ ด้วยสัจจะของลูกผู้ชาย

ผมย้ายโรงเรียนมาที่ใหม่ แต่ผมก็ยังไม่ลืมฝ้าย ยังคงถามไถ่เพื่อนสนิทของผมที่เคยเรียนด้วยกันที่โรงเรียนเก่า แต่ก็ไม่ได้คำตอบอะไรเกี่ยวกับฝ้าย จนผมเรียนจบและได้ย้ายมาเรียนในกรุงเทพ ผมยังไม่ลดละความพยายามที่จะตามหาฝ้าย รักแรกของผม แต่ก็ไม่รู้จะไปตามหาที่ไหน ด้วยวิธีการใดเพราะผมไม่ได้กลับเพชรบูรณ์นานแล้ว 

ในตอนนั้นผมยังไม่มีโทรศัพท์ ยังไม่มีเฟสบุ๊ค ทำได้แค่คิดถึงและจำภาพใบหน้าสมัยเด็กของฝ้ายรวมทั้งชื่อจริงของเธอ แต่มันก็ค่อนข้างเลือนลางแล้ว ผมกลัวว่าถ้าจากนี้อีกไม่กี่ปี ผมจะจำหน้าฝ้ายไม่ได้ ซึ่งมันจะเป็นปัญหาใหญ่มาก ผมจึงไปซื้อโทรศัพท์และสมัครเฟสบุ๊ค ค้นหาด้วยชื่อเล่น และชื่อจริงของเธอ แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะพบ 

ผ่านไปหลายเดือนผมก็ยังค้นหาวนไปวนมาอยู่แบบนั้นจนเริ่มท้อแล้ว บวกกับภาพใบหน้าของเธอค่อยๆ จะจางหายไป ผมไม่มีเวลาจะมาท้อแล้ว ต้องรีบหาฝ้ายให้พบในเวลาที่มีจำกัด หลังจากผ่านไปประมาณสามเดือน

ในตอนนั้นผมก็เล่นเฟสถูๆ ไถ่ๆ บนหน้าจอโทรศัพท์ไปเรื่อยๆ และได้ไปเจอเฟสเพื่อนสมัยประถมคนหนึ่ง ลองกดเข้าไปดูโปรไฟล์ และกดเข้าไปดูเพื่อนในเฟสของเขา เลื่อนลงไปเรื่อยๆ แบบไม่ได้คิดอะไร จนมาสดุดตากับเฟสๆนึง

ชื่อเป็นภาษาอังกฤษ รูปโปรไฟล์คุ้นๆ ผมลองกดเข้าไปดู ปรากฎว่าใช่ เขาคือคนที่ผมตามหา
ผมเจอรักแรกของผมแล้ว แม้จะในเฟสก็ตาม ตอนนั้นผมดีใจลั่นบ้าน ตามหามาตั้งหลายปี สุดท้ายก็เจอเฟสฝ้าย ผมไม่รอช้ากดเพิ่มเพื่อนและแนะนำตัว ปิดท้ายด้วยชื่อโรงเรียน กลัวฝ้ายจำไม่ได้ ผ่านไปชั่วโมงกว่า ได้รับข้อความตอบกลับมา เธอจำผมได้ และเราได้คุยกัน 

หลังจากที่ผมได้คุยกันวันนั้น ผมรู้สึกดีใจที่หาคนที่ผมชอบเจอแล้ว แม้ว่าจะเจอและคุยผ่านเฟสบุ๊ค ไม่ได้เจอกันจริงๆ แต่อย่างน้อยก็ทำให้ผมรู้ว่าเธอสบายดี ผมก็ถือว่าการตามหาตลอดหลายปีไม่เสียเปล่า

ถามว่าเราจะกลับมาเจอกันได้ไหม ให้มันเป็นเรื่องอนาคต เพราะรู้ว่าโอกาสเจอน้อยมาก แต่ก็หวังว่าจะเจอสักครั้งในชีวิต