ถึง เด็กหลายคนที่เริ่มอายุเกิน15-18 เริ่มโตหาเลี้ยงตัวเองได้
    และ มนุษย์วัยทำงาน อายุ30+  
...ที่กำลังเผชิญปัญหาความรุนแรงในครอบครัวที่เรื้อรังยาวนาน

หลายๆคนเลิกติดต่อ เลิกไปมาหาสู่ เลิกรากับผู้ปกครองไป
เรามองนะ ว่าลูกหลานไม่แจ้งความจับก็บุญแล้ว
ไม่มีใครควรใช้กำลังกับใคร ทุกคนมีหัวจิตหัวใจ  
คนเหมือนกัน  กฎหมายคุ้มครอง  สิทธิ์ในร่างกายจิตใจ  
อย่าลืมปกป้องตัวเอง ทั้งกายใจ  

คนทำผิด=คนทำผิด จะใช้สถานะอะไรมาอ้างไม่ได้  
หากไม่พอใจก็ต้องสื่อสารกันดี ๆ เขาไม่มีสิทธิ์มาใช้กำลัง
(เราเกลียดความรุนแรงในครอบครัวที่สุด) ใจเขาใจเรา 

(เราตรวจร่างกายที่รพ.ศิริราช บอกหมอว่าจะใช้แจ้งความ
จำวันเวลาสถานที่ อาวุธที่ใช้ มือก็นับ รอยเล็บนับหมด)

เรามีค่ากว่าที่เราคิด  จำไว้ให้ขึ้นใจ  อย่าจำยอมจนเกินเหตุ
เป็นกำลังใจให้  ชีวิตอนาคตเป็นของเราแล้ว  
ใครไม่ดีก็ปล่อยเขาออกจากชีวิตเราไปเถอะ  
ถ้ายังไม่สุด ก็ลองกลับไปดู
แต่ถ้าเป็นเรา เราไม่กลับนะ ทั้งตัวทั้งใจ  

 อีกฝั่งทำอะไรไม่คิด เราไม่ใช้ที่ระบายอารมณ์  ป่วยก็รักษา  
อย่างน้อยเขาควรรู้จักขอโทษ เราบ้างสักคำ

ทำไมเราต้องเอาชีวิต,ความสุข,สงบ ไปเสี่ยงภัย
จะทนทุกข์ต่อเพื่อรอรับถ้วยรางวัลนักอดทนประจำปีรึ?

คนเดียวที่จะปกป้องเธอได้ คือตัวเธอเองนะ

ส่วนพวกที่ทำตัวแย่ๆ ถ้าอีกฝั่งสวนกลับบ้างก็รู้สึกยังไง  
อย่าทำตัวสิ้นคิด ไม่ใช่คิดจะทำไรก็ทำ ระวังข้างหลังไว้ให้ดี