วันไหนที่เราหน้าตาดีก็จะมีคนใจดีกับเรา ทำอะไรก็ดีไปหมดถ้าทำผิดทุกคนก็พร้อมจะให้อภัย ดีบ้างไม่ดีบ้างเค้าก็มองว่าเท่มองว่าดี แต่พอหน้าตาไม่ดีโคตรเหนื่อยถ้าไม่รวย ไม่มีเงิน ไม่มีใครอยากช่วยเหลือ โดนปฏิบัติไม่ดี ทั้งๆที่ไม่ได้ทำอะไรผิด ไม่มีใครอยากเข้าใกล้ พอทำผิด มีแต่คนรุมด่า โดนมองไม่ดี ทำให้คนหน้าตาไม่ดีต้องทำตัวเองให้นิสัยดีอยู่ตลอด ต้องเก่ง ต้องมีความรู้ ห้ามผิด ห้ามเสร่อ และที่สำคัญไม่มีสิทธิไปว่าใคร อาจจะเป็นข้อดีของการละความชั่วก็ได้นะ แต่มันทรมานจริงๆสำหรับการที่ถูกคนอื่นข่ม ไม่ให้เกียรติ ทั้งๆที่เราดีแทบตาย แต่พอเราจะสู้กลับ กลายเป็นว่าต้องอยู่คนเดียวไม่มีเพื่อน แต่รู้ไหมว่าเค้าพยายามแค่ไหน เอาตรงๆไม่มีคนดีสักคนเลยบนโลกนี้ หรือว่าอาจจะยังไม่เจอ แต่ผู้คนมักจะอารมณ์เสียเมื่อคุยกับคนหน้าตาไม่ดี เป็นเรื่องที่แย่มาก คนหน้าตาไม่ดีเค้าก็อยากใช้ชีวิตปกติ ทำนิสัยไม่น่ารักบ้าง หรือ โกรธ งอน บ้าง แต่ทำไม่ได้เลย มันดูเสร่อ และไม่น่าให้อภัยไม่มีใครคบ แต่พวกหน้าตาดี ทุกคนจะเอ็นดู ส่งเสริม ทำไมทุกคนให้ค่าที่หน้าตา ทำไมไม่ให้คุณค่าที่จิตใจ การที่ทุกคนทำแบบนี้มันทำให้คนที่หน้าตาไม่ดี กลายเป็นปีศาจของสังคม และของตัวเค้าเอง เค้าต้องทุกข์ทรมานแค่ไหน เค้าขอแค่ใครสักคนที่รักเค้าอย่างจริงใจ แบบจริงๆ ไม่ใช่มีเค้าไว้เพื่อเป็นที่ระบายอารมณ์ หรือเอาไว้ใช้งาน พวกคุณมีหัวใจกันหรือไม่ หลายคนบอกว่าก็อยู่คนเดียวไปสิ ใช้ชีวิตไปไม่ต้องไปแคร์ใคร มีความสุขกับตัวเอง ภูมิใจในตัวเองสิ ขอถามนะ ทำอะทำได้ แต่คนหน้าตาไม่ดีไม่มีสิทธิมีเพื่อนหรอ ไม่มีสิทธิ์มีความรัก หรืออะไรที่คนหน้าตาดีหรือคนหน้าตาปกติเค้าทำกันหรอ? ส่วนคนหน้าตาไม่ดีบางคนก็ทำตัวไม่ดีทำตัวเหยียดคนหน้าตาไม่ดีด้วยกันเอง และส่งเสริมคนหน้าตาดี คอยสนับสนุน และก็เหยียดพวกเดียวกัน น่าขำวะ พวกหน้าตาไม่ค่อยแย่หน้าปานกลาง ไม่ได้ต่ำกว่ามาตราฐาน ก็จะยิ่งเหยียดคนหน้าตาต่ำกว่ามาตราฐาน นิสัยของคนชั้นนี้นะ สุดๆ เพราะขาดเหมือนกันแต่จะเติมเต็มให้ตัวเองสุดๆกดคนต่ำกว่ามากๆ เพราะตัวเองต้องการเหนือกว่า ต้องเปรียบเทียบ จะดีกับคนที่สูงกว่าตัวเองเท่านั้น แต่จะกดคนที่ต่ำกว่าตัวเอง เพราะจะหน้าตาดีก็ดีไม่สุด แต่ก็ไม่ได้แย่เลยไม่พอใจ คนที่เค้าหน้าตาไม่ดีต่ำกว่ามาตราฐานหาคนคบยากมาก ส่วนมากต้องอยู่คนเดียวถึงจะไม่เจอเรื่องที่ทำร้ายจิตใจ แต่ก็นั้นแหละมันเหงามากนะ การที่เราได้เกิดมาเป็นมนุษย์แล้วแท้ๆแต่กลับใช้ชีวิตไม่ได้ดีเหมือนคนอื่น ถ้าเลือกได้ก็ไม่ต้องส่งลงมาเกิดหรอก คนเป็นโรคซึมเศร้าจากเรื่องอื่น หรือปัญหาต่างๆ ยังมีคนคอยให้กำลังใจพวกเค้าอย่างน้อยก็1คนอะแน่ๆ แต่พวกเค้าไม่รับรู้ถึงความรักหรือกำลังใจนั้นๆ แต่คนที่หน้าตาต่ำกว่ามาตราฐานคือ เค้ารับรู้นะแต่ไม่มีสักคนเลยที่อยู่ข้างเค้า สังคมรังเกียจทั้งๆที่เค้าไม่เคยทำอะไรให้ พอทำดีช่วยเหลือคนอื่นก็ไม่ได้ซึ้งใจนะ หาว่าเสร่ออีกด้วย ทำดีไม่ขึ้นแบบหนักมาก แค่ทำพูดดีๆก็ยังไม่มีให้กันสักคำ หน้าตาถึงสำคัญกับพวกเค้ามาก สำหรับการมีเพื่อน หรือโอกาสต่างๆ เพราะพวกเค้าก็คือคนธรรมดาที่ไม่ได้เก่งอะไร คือคนปกติที่มีผิดพลาดบ้าง บางคนบอกว่าก็เอาดีทางด้านอื่นสิ เห้ยบางทีเค้าก็โง่ ก็ฉลาดน้อยเหมือนคนปกติ เค้าก็ขี้เกียจเป็น และเวลาที่เค้าต้องใช้ความพยายามมันมากกว่าคนปกติ เป็นร้อยๆเท่าต้นทุนมันสำคัญมาก บางทีเราเหนื่อยเกินกว่าจะสู้เพราะมันสู้จนเกือบตายจริงๆ คนที่ตุ้นทุนต่ำ เค้าสู้มาตลอดเพื่อให้ชีวิตดีขึ้นไม่ต้องดีมากก็ได้ขอ แค่ไม่ต่ำกว่ามาตราฐานก็พอ บางคนไม่มีอะไรที่จะต่อยอดได้เลยนะ เริ่มจากติดลบ จะทรมานแค่ไหน บางคนเป็นเรื่องเงิน แต่กลับมารวยได้เพราะความสามารถ แต่ของคนพวกนี้คือทุกอย่างในชีวิตติดลบ การจะสร้างแต่ละอย่างเป็นอะไรที่โคตรยาก เพื่อนคุยสักคนก็ไม่มี ถือว่าเป็นความโชคร้ายอย่างมาก หรือจะให้ไปดูคนพิการ คนพิการเค้าถูกจัดไว้ในที่เดียวกัน เค้าก็ยังได้รับการช่วยเหลือจากสังคม เค้าก็ยังไม่เพื่อนมันถูกจัดไว้เป็นความพิเศษ ใครจะมารังแก หรือ อิจฉาคนพิการล่ะ ไม่มีหรอก แต่คนปกติที่หน้าตาต่ำกว่ามาตราฐาน ที่มีร่างกายครบ 32 แบบพวกเค้านั่นแหละที่ไม่มีสิทธิพิเศษอะไรเลย ต้องสู้ด้วยตัวเองเท่านั้น ไม่มีคนเห็นใจ เลือกได้ก็อยากพิการไปเลยนะ อย่างน้อยคงไม่ถูกรังเกียจ หรือทำร้าย จากสังคมที่บอกว่าเราปกติ แกล้งได้ ด่าได้ ข่มได้ ไม่เห็นหัวได้ พวกเค้าไม่เคยได้โอกาสทำอะไรเลย มีแต่โดนตัดโอกาส ต่างอะไรจากคนพิการหรอ? ข้างในมันแตกสายจนตายไปแล้ว อย่างน้อยกำลังใจในการสู้ก็ควรจะเป็นคนในสังคมที่คอยให้กำลังใจเพื่อนมนุษย์ด้วยกันอย่างแท้จริงไม่ใช่คอนเท้น บางครั้งการยอมรับจากสังคมแค่เล็กๆ อาจจะทำให้คนหน้าตาต่ำกว่ามาตราฐาน มีความสุขมากจนลืมไม่ลง และมีกำลังใจในการใช้ชีวิตมากๆ จนเค้าอาจจะไม่ต้องการหน้าตาที่ดีแล้วก็ได้ การไม่ยอมรับตัวเองก็มาจากที่คนอื่นปฏิบัติกับพวกเค้าอย่างไม่เป็นธรรม เลยทำให้พวกเค้าต้องรู้สึกเกลียดตัวเอง ทุกคนต้องรักตัวเองให้เป็นอันนี้เค้าใจนะแต่ถ้าไม่มีใครเลยที่รักคุณแม้แต่คนเดียว ไปไหนก็มีแต่คนไม่ชอบ คนรังแก คนรังเกลียด หงุดหงิดคุณตลอดเวลา คำถามนะ คุณจะยังรู้สึกรักตัวเองได้แบบจริงๆหรอ ไม่มีทางหรอก คุณอาจจะอยากหนีออกไปจากโลกนี้เลยแหละ คนที่พูดว่ารักตัวเองได้ฉันไม่แคร์ใครเชื่อได้เลยว่ามีคนรักเค้าอยู่แน่ๆ1คน ลองไม่มีจริงๆสักคนสิ ความคิดรักตัวเองของเค้าอาจจะเปลี่ยน และคนที่ทำได้ตามที่กล่าวมาทั้งหมด ก็มีไม่น่าถึง5คนบนโลกหรอก เพราะคนที่เจอสถานการณ์แบบนี้เค้าน่าจะจากโลกนี้ไปกันหมดแล้วหละ น่าสมเพศมนุษย์ในโลกใบนี้จริงๆ การที่คนคนนึงจะคิดหนีจากโลกนี้ไปไม่ใช่เพราะเค้าเป็นคนคิดเองหรอก เป็นเพราะเค้าโดนกระทำต่างหาก ถามว่าทำไมไม่สู้ ต้องพยายามแค่ไหนหรอ? มันเหนื่อยนะเอาตรงๆที่ต้องสู้กับสังคมนิยม แบบผิดๆ เราสมเพศตัวเองที่ต้องทำเพื่อคนพวกนี้ ความจริงเราอยากสู้แบบที่ไม่แคร์ไม่สนคนพวกนี้แล้ว เราอาจจะกลายเป็นคนที่เกลียด เรามองคนในโลกนี้ดีไม่ได้จริงๆ ถ้าวันนึงเราสวยขึ้น และได้รับการยอมรับ คงจะหัวเราะ ให้กับคนพวกนี้จริงๆเพราะคนที่บอกว่าดีบอกว่าช่วยเหลือ แท้จริงแล้วจิตใจลึกๆเหี้ยมสุดๆ  ฉันจะสวยขึ้นเพื่อมาเหยียดคนพวกนี้ คอยดู
ปล.และฉันหวังว่าฉันจะเธอคนที่ไม่ให้คุนค่าของคนที่หน้าตาเหมือนกับฉันอีกและคนที่ให้เกียรติคนอื่นไม่ว่าเค้าจะเป็นยังไง วันนั้นฉันคงจะเชื่อว่าโลกนี้ก็มีคนดีอยู่บ้าง คนที่ดีจากข้างใน และขอให้ฉันได้พบเค้า