เราไม่อยากรร.เลยเรารู้สึกมันไม่มีความสุขเราไม่ค่อยได้สุงสิงกับใครมากมีอยู่2-3คนแต่ก็ไม่ได้สนิท เพื่อนเราเขาดีค่ะ เราคุยกับเขาแค่ตอนที่จำเป็นต้องถามหรือมีไรคุยอะค่ะ เราเล่นแต่โทรศัพบางทีไม่มีอารมจะคุยกับใคร  เราเป็นคนไม่มั่นใจในตัวเองไม่กลา เป็นตัวเองเท่าไหร่ตั้งแต่เด็กเลยค่ะชอบถูกรังแกด้วยคำพูด สต.เราคิดว่าตัวเองก็ไม่ได้เป้นคนเงียบๆเท่าไหร่ ก็จะถูกคนอื่นมองว่าเราเป็นคนเงียบๆแต่ก่อนรับไม่ค่อยได้เพราะรู้สึกแปลกแยกแต่ตอนนี้รับได้ค่ะเพราะมันก็คงจริงอย่างเขาพูดเราจะพูดกับคนที่สนิทหรือไว้ใจ บางทีเดินไปไหนก็ถูกมองแปลกๆ555 พยายามจะข่มความคิดที่สุดบางทีมันอึดอัด    เรารู้สึกเราตัวประหลาดเพราะคนอื่นไม่ได้มีพฤติกรรมแบบเรา     เรารู้สึกไม่ค่อยพอใจอะไรในตัวเองเลย มีแต่ความคิดลบอยู่ในหัว แต่ก็พยายามคิดบวกนะคะแต่ว่าก็ได้ไม่นานมีนก็มาอีกแล้ว  เหมือนเป็นความเคยชินของสมองไปแล้ว  แต่ก่อนเรายังพอไปเรียนได้ปกติค่ะ หลังๆมาม.3 เราไม่อยากใช้ชีวิตในรร.แล้ว      เราจะหาแรงจูงใจยังไงให้รู้สึกอยากจะไปรร.ใช้ชีวิตในรร.บ้างคะ?