รับมืออย่างไรกับชีวิตที่ห้ามมีความสุขเลย

สวัสดีค่ะ เราเป็นคนนึงที่รู้สึกว่าชีวิตถูกจำกัดไว้ด้วยคำว่า "ห้ามมีความสุข" มานานเกือบ10ปีแล้วค่ะ ขอไม่ลงดีเทลนะคะว่าทำไมถึงรู้สึกแบบนั้น การจะมีความสุขแม้เพียงเล็กน้อย ก็ดูจะยากไปหมด ไม่ต้องพูดถึงสิ่งที่ทำให้มีความสุขมากๆเลยค่ะ มันโดนพรากไปนานมากและไม่มีวี่แววจะกลับมา ทั้งสิ่งที่เคยทำแล้วมีความสุขและคนที่ทำให้มีความสุข 

การผ่านช่วงเวลายากๆมาได้นานขนาดนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยสำหรับเรา มันทั้งโดดเดี่ยว เคว้งคว้าง อ่อนแอและสิ้นหวัง จนเราเป็นคนไม่กล้าคาดหวังกับอะไรเลย แม้แต่สิ่งเล็กน้อย ชอบจะมีสิ่งที่มาให้ความหวังแล้วมันก็พังทลายลงมาแบบไม่เป็นท่า วนไปวนมาซ้ำไปซ้ำมา อย่างนี้  มันก็นานจนเราน่าจะรับมือกับมันได้แล้วแหละแต่ ความหวังอันน่ากลัวมันกลับมาอีกแล้วค่ะ รู้สึกยากจังเลยค่ะ ชีวิตช่วงนี้ก็ดูยากๆไปหมดแม้กระทั่งการนอนหลับที่ดี ความสงบสุขเพียงเล็กน้อย ก็ยังดูยากเลยค่ะ มันเข้ามาแบบนี้พร้อมๆกันเลย ตอนนี้เลยจัดการกับความคิดความรู้สึกตัวเองยากมากๆอีกแล้วค่ะ

ในส่วนของเรื่องความคาดหวังที่เข้ามา คงรู้สึกดีมากๆถ้ามันจะเกิดขึ้นจริงๆแต่ถ้าแม้นมันจะไม่เกิดเราก็ทำใจกับเรื่องนี้มาตลอดว่ามันคงยากเกินไปที่จะกลายเป็นจริงแค่ได้ความใกล้เคียงแบบที่ได้รับแค่นี้ก็อาจเป็นบุญแล้วสำหรับคนสุขยากแบบเรา อยากจะรักแบบมีตัณหาแบบลุ่มหลงอย่างสุดหัวใจ แต่มันก็รู้สึก ทรมานมากไปสำหรับสภาวะที่เป็นอยู่ในขณะนี้ เลยทำได้แค่ฟังเพลงi will always love youข่มใจวนๆไป ว่าอย่าคาดหวังจนใจเจ็บอีกเลย.. ขอให้เขาไม่เจ็บปวดเพราะเรามากเหมือนกันนะ กอดๆ❤️

ถ้ามีคำแนะนำดีๆจขกท.ยินดีรับฟังนะคะ ขอบคุณล่วงหน้าคร่าาา..