เติบโตคนเดียว เหนื่อยไหม?

สวัสดีค่ะเราเป็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งอายุแค่13ปี ตอนประถมเราเคยมีเพื่อนเป็นกลุ่มแต่มีเพื่อนสาวสองคนหนึ่งเขาไม่มีเพื่อนเราจึงได้ชวนเขามาเล่นด้วยหลังจากนั้น... เขาได้ไปตีสนิทกับเพื่อนสนิทเราและได้ใส่ไฟเราว่าเราทำแบบนั้นแบบนี้แล้วทุกคนก็เกลียดเรา เรากลายเป็นคนไม่มีเพื่อนมีแค่1คนแต่เขาอายุมากกว่าเราและอยู่ในโรงเรียนมัธยม เราก็ได้แต่รอว่าถ้าขึ้นมัธยมต้นทุกอย่างคงจะดีขึ้นแล้วมันก็จริงค่ะเราไม่ค่อยคุยกับเพื่อนที่โรงเรียนเก่า เรามีความสุขมากที่ได้เจอความสุขที่ดี ถึงตอนนั้นครอบครัวเราจะไม่ได้สนใจเราอยู่แล้วแต่เราก็มีความสุขกับการไปเรียน มีเพื่อนมีคนรู้จักเต็มไปหมด เราเป็นตัวของตัวเองเต็มที่ และแล้ววันหนึ่งพ่อแม่ของเราได้พาเรามาเรียนญี่ปุ่นกระทันหันทุกอย่างเงียบไปหมดเรากังวลมาก เพราะเราไม่รู้ภาษาญี่ปุ่นเลย พอมาถึงได้เข้าโรงเรียน 1อาทิตย์แรกทุกอย่างดีไปหมด เพื่อนดีทุกอย่างดีแต่พอผ่านไปทุกอย่างไม่เหมือนเดิมแบบตั้งตัวไม่ถูกเพื่อนที่เราเคยคิดว่าคนนี้แหละคือคนที่เรากล้าวางใจ แต่สุดท้ายเราก็ต้องกลับมาอยู่คนเดียวอีกครั้งแต่มากขึ้นตรงที่ เราไม่รู้ภาษาญี่ปุ่น ช่วงปรับตัวกับการไม่มีเพื่อนเราร้องไห้ทุกวันไม่อยากแม้แต่ตื่นไปโรงเรียน ความจริงแล้วเราเป็นคนไม่ค่อยพูดกับคนในครอบครัวนะอาจจะเป็นปมตั้งแต่เด็กที่ไม่มีใครสนใจรับฟังแต่แม่เราพยายามเข้าใจเราจนมากเกินไปจนเราไม่อยากรับฟังและเล่าอะไรให้ฟัง เอาตรงๆก็คือเราใช้ชีวิตแบบมีแค่ตัวเองที่อยู่ข้างๆเรารู้สึกว่าตัวเองเปลี่ยนไปจากเดิมแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อนเป็นความรู้สึกที่พลัดมาจากไหนไม่รู้ เรากลายเป็นคนไม่ชอบคนเยอะ กลัวการทำกิจกรรมโรงเรียนได้แต่คิดว่าผู้คนกำลังหันมามองอะไรเราอยู่เป็นแบบนั้นวนซ้ำไปซ้ำมาแต่เรื่องพวกนี่ก็ไม่เคยถึงหูแม่เลยค่ะ เราเก็บไว้ตลอด พอถึงวันหนึ่งเราเป็นคนไม่พูดกับแม่พอพูดไปแม่จะชอบโมโหให้เราว่าเราไม่พอใจอะไรเขาและทุกครั้งที่ทะเลาะแม่จะชอบด่าเราเหมือนไม่ใช่ลูกชอบไล่เรากลับไทยบ่อยๆและคืนนั้นคือคืนที่ทรมานที่สุดในใจเรา เวลาแม่เราเสียใจยังมีคนทางบ้านหรือเพื่อนให้โทรหา แต่เราไม่มีแม้แต่คนให้โทรหา ไม่มีใครให้พูดว่าตอนนี้รู้สึกยังไงได้แต่กอดตุ๊กตาตัวโปรดในห้องสี่เหลี่ยมและพูดกับตัวเองว่าผ่านคืนนี้ไปเราจะเข้มแข็ง ก็นั้นแหละมันดูแย่มากเลยใช่ไหม แต่ยังมีแย่กว่านั้น ความจริงแล้วแม่เราก็ดูเป็นคนดีนะแต่บางครั้งเขาก็ทำให้เราหมดความเชื่อใจกับเขาบ่อยหน่อย มีวันหนึ่งที่เราสามารถจำคันจิได้40ตัวใน5วัน เราไปเล่าให้แม่ฟังแต่แม่กลับบอกเราว่า แม่เราไม่ดีใจที่เราเก่งญี่ปุ่นแต่ถ้าเราเก่งอังกฤษแม่เราจะดีใจ แต่ทุกคนรู้ไหมคะว่าเราโง่ภาษาอังกฤษมาก555 นั้นก็ทำให้เรารู้สึกไม่อยากเล่าอะไรให้แม่ฟังอีก แต่ตอนนี้เราไม่ได้ต้องการอะไรจากแม่แล้วเราต้องการก็แค่เพื่อนคนหนึ่ง... ที่สามารถเข้าใจเราได้จริงๆ ตอนนี้เราก็พยายามเข้าหาเพื่อนในห้องนะแต่เขาก็ไม่ได้ต้องการเราขนาดนั้นเพราะห้องเรามี24คนพอเราเข้าใหม่ก็เป็น25คน นั้นก็แปลว่าเราเป็นส่วนเกิน นั่งหลังห้องคนเดียวค่ะ ทำกิจกรรมร่วมเพื่อนไม่ค่อยได้ แต่แค่อยากมีเพื่อนแค่คนหนึ่งก็ยังดีที่สามารถไปไหนมาไหนด้วยได้ เราเห็นเพื่อนในห้องไปถ่ายรูปสติ๊กเกอร์กันเป็นกลุ่มเราก็อยากถ่ายบ้างนะคะแต่มันต้องถ่าย2คนขึ้นไป เห้อ ชีวิตที่ไม่มีใครมันเหงานะคะการที่เราเรียนจนถึง20:00ทุกวันและแม่ยังบังคับให้นอน21:40 เวลาส่วนตัวยังแทบไม่มี อ่านจบแล้วทุกคนรู้สึกยังไงบ้างคะ คิดว่าเด็กคนนี้จะเติบโตอย่างดีไหม?