เรื่องมีอยู่ว่า ชีวิตที่ร.รเรานั้นค่อนข้างแย่ในด้านสุขภาพจิต เจอเพื่อนที่ไม่ค่อยถูกกันมักอึดอัดทุกครั้งที่ไปร.ร เพื่อนในห้องเราเองก็แทบไม่มีแต่เราดันมีเพื่อนจากห้องอื่นแทนซะงั้น รวมๆก็ไม่ได้แย่มากมาย พอทนได้อยู่แค่บางครั้งรู้สึกว่าการไปร.รมันทำให้เราทุกข์กว่าตอนอยู่บ้านกว่านิดหน่อย จนกระทั่งเราได้ถูกพ่อบังคับให้ไปเรียนพิเศษทุกวันเสาร์-อาทิตย์ จนเราได้เจอกับคุณครูคนนึงที่สอนพิเศษให้เราเป็นครูผญ. (เจ้าของกระทู้เองก็เป็นผญ.นะคะ)ซึ่งครูท่านนี้เป็นครูที่นิสัยน่ารักมากๆ ใจดีและคอยเป็นเหมือนเพื่อนคุยให้ได้เสมอ เป็นครูคนเดียวที่ทำให้รู้สึกว่าวิชานี้มันสนุกกว่าที่เราคิด(เราเป็นคนเรียนศิลป์ญี่ปุ่นเองค่ะ ซึ่งเรารู้สึกว่า เราไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ค่ะและมันก็ยากสำหรับเรามากๆ)แต่พอได้เรียนกับครูท่านนี้ เรากลับมีความคิดที่เปลี่ยนไปค่ะ เปลี่ยนความคิดเป็นในทางที่ดีมากขึ้นนะคะ^^ มันดันกลายเป็นวิชาเดียวที่ทำให้เราอยากไปร.รในทุกวัน เรามีแพชชั่นในการเรียนต่อในทุกๆวัน และมันทำให้เราได้แรงบันดาลใจ อยากจะเป็นคุณครูที่ดีแบบครูท่านนี้ให้ได้บ้าง เราตั้งหน้าตั้งตารอทุกเสาร์-อาทิตย์ตลอดเพื่อที่จะได้เรียนในวิชาที่เราเองสนใจและได้เจอกับคุณครูคนนี้ค่ะ(จากใจเด้กไม่ชอบเรียนพิเศษนะคะ แต่พอเจอครูคนนี้ความคิดเรากลับเปลี่ยนไปเลยค่ะ) จนวันนึงเราก็ไปเรียนพิเศษตามปกติแต่ครูก็ได้บอกกับเราว่า "ครูจะย้ายไปบรรจุที่อื่น" หรือก็คือเราจะไม่ได้เจอกับครูคนนี้อีกแล้วค่ะ เพราะครูย้ายไปไกลมากและคงไม่ได้มาสอนพิเศษให้เราอีก(ถึงจะบอกช้าไปหน่อยแต่คุณครูแกสอนเราแบบตัวต่อตัวนะคะ เราพึ่งเรียนกับครูได้หนึ่งเดือนกว่าๆเองแต่กลับรู้สึกผูกพันมากจริงๆค่ะTT)ถึงแม้ครูจะบอกว่ายังสามารถเรียนแบบออนไลน์กับครูได้อยู่ แต่ลึกๆในใจเราก็รู้สึกเส้าไปแล้วค่ะ เป็นครูคนเดียวที่ทำให้ชีวิตม.ปลายของเราสดใสขึ้นมาอีกครั้ง ทำให้เรากลับมามีความสุข ยิ้มหัวเราะได้อีกครั้ง เล่าไปก็น้ำตาไหลไปค่ะ ฮืออTTตอนนี้เราทำได้แค่เดินหน้ายอมรับมันและใช้ชีวิตที่เหลือต่อไปค่ะ เราเองก็ได้แต่ยิ้มส่งให้กับคุณครูแสดงความยินดีให้กับเส้นทางใหม่ค่ะ... ขอบคุณทุกคนที่อ่านมาจนถึงตรงนี้เลยนะคะ ครูคนนี้เป็นครูที่มีความหมายต่อชีวิตเรามากๆคนหนึ่งเลยค่ะ แล้วทุกคนเคยมีความทรงจำดีๆเกี่ยวกับครูบ้างหรือป่าวคะ? มาแชร์กันได้ค่ะ(ขออภัยสำหรับคำบางคำที่พิมแล้วออกแนววัยรุ่นนะคะ)

---