ตื่นเถิด เหล่าสหาย จะสายแล้ว
ประกายแก้ว โพ้นฟ้า เดี๋ยวมาโผล่
เหล่านกกา คารัง รั้งหัวโง
ชวนผกโผ ขบขัน จำนรรจา
เดือนเขาลับ ดาวก็กลับ คืนเวียงแก้ว
เลิกได้แล้ว หลับเฝ้าฝัน อันสวยสา
หมอกยามเช้า มีให้เคล้า แม้บังตา
ยังจับต้อง ได้ดีกว่า ค่าฝันใด
ลมเมื่อคืน ร่ำไร ไม่ยักพัด
ไม่ตามนัด เรียกหา หามาไม่
ถ้ามาถึง เช้านี้ มิเป็นไร
พอรับได้ จัดให้ชื่น ค่าตื่นช้า
หมู่แมลง เล่นแผลง แกล้งกันว่อน
บ้างบินร่อน ตายังปรือ อย่าถือสา
ถ้าลมไล้ ปีกรัก สักครั้งครา
ตีลังกา โฉบเล่น เป็นระวิง
ไม้พงศ์พันธุ์ ผดุงพง ดำรงเผ่า
รอลมเป่า ไกวแกว่ง แรงกระดิ่ง
ให้ร่ำลือ ลานตา ละลานจริง
อย่าอยู่นิ่ง ใบเปลี้ย จะเสียแรง
ใกล้ริมธาร ผ่านสวน อันร่มรื่น
พุ่มไม้ตื่น ดอกแย่ง แข่งรับแสง
หญ้าขจี คลี่ไว้ ไร้พรมแดง
เขียวกำแหง ปูถนนฯ รอคนเดิน
หินเรียงราย หลายก้อน ซ้อนสลับ
ไม่ลำดับ รับธาร ผ่านโขดเขิน
ยินเสียงน้ำ น้ำเสียงเจ้า เหงาเหลือเกิน
คนเขาเมิน ใช่ไหมเล่า ถึงเศร้าใจ
ฟากต้นธาร หลืบสิงขร ที่ซ่อนนท
คลองสุดคด เลี้ยวลด ทดน้ำไหล
ตีบต้นธาร จะขาดเลือด เหือดป่าไพร
ตรงตีนธาร ยิ่งแล้วใหญ่ ไหลเหงื่อกิน
แดดเริ่มร้อน ผลิดอกแดง ตะวันออก
เงาเริ่มงอก ทางยาว ตรงท้าวถิ่น
ก้อนเมฆขาว ก้นย้อย แทบห้อยดิน
เดี๋ยวคงวิ่น ลมพัดรุ่ย ปุยละออง
ตื่นได้แล้ว เหล่าสหาย นี่จวนเที่ยง
บินโล้เคียง ผีเสื้อ แมลงผยอง
สั่นกระดิ่ง เจ้าใบไม้ ให้รังรอง
ขยี้ฟอง เมฆนุ่ม หยุมสำลี
รับซับธาร อันฉ่ำ ทำให้ชื่น
หากธารตื้น ร่วมลอก ออกฉวี
มาเติมน้ำ ยามพร่อง ร่องนที
ให้สมที่ เคี่ยวคำ ทำลำธาร
หินเรียงราย หลายก้อน รอต้อนรับ
ไม่ลำดับ จับจอง ครองสถาน-
นะไหนไหน ใกล้เที่ยง ลองเลี่ยงงาน
ผืนพรมเขียว ตรงลาน รอท่านมา...
…ตื่นเถิด เหล่าสหาย จะสายแล้ว …
ประกายแก้ว โพ้นฟ้า เดี๋ยวมาโผล่
เหล่านกกา คารัง รั้งหัวโง
ชวนผกโผ ขบขัน จำนรรจา
เดือนเขาลับ ดาวก็กลับ คืนเวียงแก้ว
เลิกได้แล้ว หลับเฝ้าฝัน อันสวยสา
หมอกยามเช้า มีให้เคล้า แม้บังตา
ยังจับต้อง ได้ดีกว่า ค่าฝันใด
ลมเมื่อคืน ร่ำไร ไม่ยักพัด
ไม่ตามนัด เรียกหา หามาไม่
ถ้ามาถึง เช้านี้ มิเป็นไร
พอรับได้ จัดให้ชื่น ค่าตื่นช้า
หมู่แมลง เล่นแผลง แกล้งกันว่อน
บ้างบินร่อน ตายังปรือ อย่าถือสา
ถ้าลมไล้ ปีกรัก สักครั้งครา
ตีลังกา โฉบเล่น เป็นระวิง
ไม้พงศ์พันธุ์ ผดุงพง ดำรงเผ่า
รอลมเป่า ไกวแกว่ง แรงกระดิ่ง
ให้ร่ำลือ ลานตา ละลานจริง
อย่าอยู่นิ่ง ใบเปลี้ย จะเสียแรง
ใกล้ริมธาร ผ่านสวน อันร่มรื่น
พุ่มไม้ตื่น ดอกแย่ง แข่งรับแสง
หญ้าขจี คลี่ไว้ ไร้พรมแดง
เขียวกำแหง ปูถนนฯ รอคนเดิน
หินเรียงราย หลายก้อน ซ้อนสลับ
ไม่ลำดับ รับธาร ผ่านโขดเขิน
ยินเสียงน้ำ น้ำเสียงเจ้า เหงาเหลือเกิน
คนเขาเมิน ใช่ไหมเล่า ถึงเศร้าใจ
ฟากต้นธาร หลืบสิงขร ที่ซ่อนนท
คลองสุดคด เลี้ยวลด ทดน้ำไหล
ตีบต้นธาร จะขาดเลือด เหือดป่าไพร
ตรงตีนธาร ยิ่งแล้วใหญ่ ไหลเหงื่อกิน
แดดเริ่มร้อน ผลิดอกแดง ตะวันออก
เงาเริ่มงอก ทางยาว ตรงท้าวถิ่น
ก้อนเมฆขาว ก้นย้อย แทบห้อยดิน
เดี๋ยวคงวิ่น ลมพัดรุ่ย ปุยละออง
ตื่นได้แล้ว เหล่าสหาย นี่จวนเที่ยง
บินโล้เคียง ผีเสื้อ แมลงผยอง
สั่นกระดิ่ง เจ้าใบไม้ ให้รังรอง
ขยี้ฟอง เมฆนุ่ม หยุมสำลี
รับซับธาร อันฉ่ำ ทำให้ชื่น
หากธารตื้น ร่วมลอก ออกฉวี
มาเติมน้ำ ยามพร่อง ร่องนที
ให้สมที่ เคี่ยวคำ ทำลำธาร
หินเรียงราย หลายก้อน รอต้อนรับ
ไม่ลำดับ จับจอง ครองสถาน-
นะไหนไหน ใกล้เที่ยง ลองเลี่ยงงาน
ผืนพรมเขียว ตรงลาน รอท่านมา...