วันนี้ก็จะมาเล่าเรื่องเข้าค่ายวัด...ขอไปตอนที่มีประเด็นเลยละกันตอนถึงฐานสุดท้ายด้วยความที่เราเป็นคนหน้านิ่งพระก็แซวเราประมาณว่าหน้าเหมือนไปโกรธใครมาพร้อมเดินมาหาและจ้องพร้อมสายตาโรคจิต ตอนนั้นคือไม่โอเคสุดๆเพราะได้ยินทั้งอุโบสถ(300กว่าคน)และไม่มีเพื่อนสักคนอยู่ตรงนั้น หลังจากนั้นคนทั้งหมดก็ขำตอนนั้นคือเรายังทำหน้านิ่งต่อเพราะไม่มีอารมณ์ยิ้ม รู้สึกว่าเป็นตัวตลกต่อหน้าทุกคนที่อยู่ในนั้น ผ่านไปซักพักครูเรียกไปคุย(ขอไม่บอกว่าเรื่องไร)ก็จะเดินออกไปนอกอุโบสถท่ามกลางคนที่รายล้อมมากมายพระก็เดินมาจับแขนและพูดว่าไปไหนเดี๋ยวไปส่งด้วยสำเนียงตลกซึ่งตอนนั้นคนทั้งอุโบสถก็ขำทั้งหมดเหมือนกันตอนนั้นคือรีบออกมาเลยเพราะไม่โอเคขั้นสุด