วันนี้เป็นวันแรกตั้งแต่คบกันเลยครับที่เขาพูดคำว่าเป็นห่วงออกมา ผมไม่เคยได้ยินจากเธอสักเท่าไหร่ เวลาผมเป็นอะไรเล็กน้อยก็อยากจะบอกอยากจะอ้อนเธอถึงจะแค่นิดเดียว แต่เธอกลับตอบอีกอย่างมา เช่น ไม่ตายหรอก แฟนผมเป็นคนที่แสดงออกด้วยคำพูดออกมาไม่เก่ง ผมเองก็เหมือนกันแต่ก็เลือกที่จะบอกเธอถึงใจตัวเองจะไม่ถนัดพูดเหมือนกัน รักของเราเป็นรักทางไกล การกระทำบางอย่างแทบไม่แสดงออกเลยว่ารู้สึกหรือคิดอย่างนั้นรึเปล่า อาจจะเป็นเพราะเธอไม่เคยพูดเลย ทำให้ผมคิดไปเองวันนี้ที่เธอพูดออกมาเพราะผมทะเลาะกับเธอและผมก็ไม่เข้าใจทำไมต้องโกรธกันมากขนาดนี้ แต่พอเธอพูดคำว่าเป็นห่วง มันทำให้ผมทำอะไรไม่ถูกรู้ไม่รู้จะพูดอะไรและรู้สึกผิด ผมได้อธิบายกับเธอไปว่าทำไมผมถึงคิดว่าเธอไม่เป็นห่วง ผมเป็นคนที่จะพูดตรงๆทุกเรื่องเวลาที่รู้สึกอย่างงั้นจริงๆ มันอาจทำให้เธอมีความรู้สึกที่ไม่ดี แต่ผมเองก็ไม่รู้ว่าควรจะอธิบายยังไงให้เธอรู้สึกไม่ดีไปมากกว่านี้ อาจจะเป็นเพราะสังคมในครอบครัวของผมเองด้วยที่เวลาเป็นอะไรไม่ว่าจะเล็กหรือหนักก็จะไม่ได้สนใจอะไรขนาดนั้น ถึงผมจะเป็นลูกผู้ชายคนเดียวของบ้านและแข็งแรงพอสมควรก็ตามแต่กับแฟนผมมักจะมีคนคอยเป็นห่วงเธอตลอดถึงแม้จะไม่ใช่ผมก็ตาม แม่มักจะพูดแบบเดียวกับที่เธอพูดกับผมว่าแค่นี้ไม่ตาย แล้วทำยังไงให้มันเจ็บโง่รึเปล่า อะไรประมาณนี้ครับ จนทำให้ผมคิดว่าแล้วจริงๆ เธอเป็นห่วงหรือเธอแค่อยากจะโกรธผมกันแน่ ตัวผมเองพอนานๆเข้าก็ไม่เข้าใจเรื่องเป็นห่วงว่าจริงๆแล้ว ผมควรทำตัวยังไง ทำให้ผมไม่ค่อยกล้าที่จะบอกแฟนว่าผมเป็นอะไรมากน้อยแค่ไหนเพราะรู้คำตอบที่เธอจะพูดอยู่แล้วและการใชคำพูดบางอย่างก็ทำให้ผมเริ่มคิดว่าเธอจะเป็นห่วงผมจริงๆรึเปล่า จนผมตัดสินใจที่จะปล่อยผ่านเรื่องนี้ไปและมักบอกกับเธอว่า ตัวผมจะเป็นอะไรไม่สำคัญอย่าให้เธอเจ็บหนักกว่าผมก็พอ แต่พอมาวันนี้มันทำให้อะไรหลายอย่างมันปลดล็อคออกมาโดยที่ผมไม่ทันได้ตั้งตัว  ผมได้บอกความรู้สึกของผมกับเธอไปและเราก็เข้าใจกันมากขึ้นแล้วครับ ทุกคนคิดเห็นยังไงบ้างครับ