เรื่องมันเริ่มตั้งแต่เราเกิดเลยค่ะที่พ่อและแม่พลาดมีเราในตอนวัยรุ่นค่ะเราเติบโตมากับยายๆและน้าค่ะที่คอยเลี้ยงดูมาพ่อก็ส่งเงินให้ยายทุกเดือนค่ะมารับไปอยู่ด้วยบ้างพาไปเที่ยวบ้างแล้ววันนึงตั้งแต่เราเด็กๆพ่อกับแม่ก็แยกทางกันค่ะโดยที่แม่จะโทษทุกอย่างค่ะว่าเป็นความผิดของพ่อของครอบครัวพ่อและครอบครัวแม่ก็คือครอบครัวของยายที่เลี้ยงดูเรามาว่าทุกคนทำให้เขาเป็นแบบนี้ทำให้ชีวิตเขาพัง ทำให้เขาเรียนไม่จบไม่มีใครซัพพอร์ท(ทั้งที่ยายๆที่บ้านพาแม่ไปเรียนหลายครั้งค่ะแต่แม่ก็ไม่ยอมเรียนค่ะ)โดยที่แม่ไม่เคยโทษตัวเองเลยสักนิด แล้วพอมาช่วงหลังๆนี้แม่ติดเหล้าค่ะ แต่มันแย่ตรงที่แม่ไปนั่งกินกับชาวบ้านค่ะที่เป็นฟีลแหล่งมั่วสุมเลยก็ว่าได้ และเรื่องที่มันเกิดขึ้นมาจากวันนี้แม่โทรมาหาเราค่ะแล้วขึ้นว่าติดสายเพราะเราคุยกับพ่ออยู่พอวางสายพ่อเราเลยโทรกับไปหาแม่ค่ะแม่เลยถามว่าคุยกับใครเราเลยตอบไปว่าคุยกับพ่อค่ะ แล้วแม่ก็ถามต่ออีกว่าคุยอะไรเราเลยบอกไปว่าพ่อโทรมาถามว่าได้ไปออกกำลังกายไหม แค่นี้เลยค่ะแม่ก็เริ่มด่าพ่อเราในวงเหล้าแล้วเริ่มพูดถึงเรื่องที่มันผ่านมาเหมือนแม่ปล่อยวางไม่ได้ค่ะแล้วมีคำพูดนึงที่เราไม่ค่อยโอเคมากๆว่า“พ่อ มันไม่ได้เป็นห่วงหรอก โตมาที่ไหนก็ลองคิดเอาถ้ามันรักจริงไม่มาโตที่บ้านนี้หรอก(เป็นฟีลว่ายายเลี้ยงดูเรามาตลอดแบบนี้ค่ะ)” เราก็เริ่มไม่โอเคก็บอกปัดๆแม่ไปว่าจะไปอาบน้ำแล้วนะแต่แม่ก็ยังไม่หยุดค่ะ พอเราวางสายแม่เลยโทรไปเล่าให้น้ากับยายฟังค่ะว่าเรื่องเป็นแบบนี้ ด้วยความที่น้าไม่ค่อยโอเคค่ะเพราะว่าเหมือนแม่กำลังพูดด่าเรื่องภายในครอบครัวค่ะแล้วยิ่งพูดกับชาวบ้านเรื่องไม่น่าจะจบอยู่แค่ที่วงเหล้าค่ะน้าเลยขับรถไปเตือนแม่ค่ะเลยทะเลาะกันพอน้ากลับมาบ้านแม่ก็ตามกลับมาตะโกนด่าที่บ้านค่ะ(ซึ่งมันเป็นแบบนี้มาหลายปีแล้วค่ะที่เวลาแม่เมาแม่ชอบมาตะโกนด่าทอคนในบ้านแบบเสียงดังมากๆค่ะ)จนยายร้องไห้และยายเพิ่งป่วยเป็นโรคมะเร็งค่ะทำให้ยายทำงานไม่ไหวแม่เลยต้องมาทำแทนยายค่ะมันเหมือนว่าตอนนี้จากยายที้เป็นเสาหลักต้องมาพึ่งพาแม่ค่ะ มันเลยทำให้เราเริ่มมีความคิดที่อยากจะดรอปเรียนไว้แล้วกลับไปทำหน้าที่ตรงนี้แทนแม่ค่ะเพราะจะได้ตัดขาดกันไปจะได้ไม่ต้องมารู้สึกเหมือนว่ายายต้องพึ่งพาแม่ค่ะเพราะตอนนี้สุขภาพยายก็แย่ไม่อยากให้ยายเครียดอีกค่ะหาทางออกไม่เจอเลยค่ะ เพราะค่าใช้จ่ายรักษายายก็สูงค่าเรียนเราก็ต้องจ่ายค่ะ ไม่รู้จะทำยังไงกับแม่ดีค่ะ